به گزارش ایکنا از خوزستان، عالم ربانی آیت‌الله حاج شیخ علی محمد ابن‌العلم در سال ۱۲۹۸ هجری شمسی در خانواده‌ای از اهل علم و ادب در دزفول دیده به جهان گشود. وی دروس مقدماتی حوزوی را ابتدا نزد پدر و سپس نزد آیت‌الله شیخ محمدرضا معزی و آیت‌الله سیدمجدالدین قاضی دزفولی گذراند. سپس با ارشاد و راهنمایی‌های والد بزرگوار خود برای ادامه تحصیل در علوم دینی و اشتغال به علوم حوزوی راهی قم شدند.

در قم ابتدا در محضر آیت‌الله العظمی سیدشهاب‎الدین نجفی مرعشی که در آن زمان یکی از استادان برجسته حوزه علمیه قم بودند تملذ و از محضرشان کسب فیض کردند. این ارتباط در ساختار معنوی و روحانی ایشان بسیار مؤثر واقع شد و متقابلًا علاقه و محبت آیت‌الله نجفی مرعشی به ایشان به‌ قدری زیاد شد که در زمره خواص ایشان قرار گرفتند.

شدت علاقه و مقبولیت علمی ایشان نزد آیت‌الله نجفی مرعشی به حدی بوده که ایشان فامیل «ابن‌العلم» را برای آن مرحوم برگزید و در یکی از اجازاتی که آیت‌الله نجفی مرعشی به ایشان داد از وی به منزله «شخصیتی که در مقام ورع و تقوی در بین اقران خود قلیل النظیر هستند» یاد کرده است. آیت‌ا‌لله ابن‌العلم همچنین در سال‌های حضور در قم در درس خارج حضرت امام خمینی(ره) حضور یافتند و از ایشان کسب فیض کردند. ایشان هم مباحثه و هم حجره آیت‌الله شهید صدوقی و آیت‌الله شهید مرتضی مطهری بوده که ارتباط قلبی و دوستی بین ایشان تا اواخر عمر مرحوم آیت‌الله مطهری ادامه یافت.

ایشان مصاحبت و مراودت‌های زیادی با آیت‌الله شیخ آقا بزرگ تهرانی صاحب کتاب نفیس «الذریعه» داشتند‌. این کتاب به معرفی مولفان و کتب علما و دانشمندان شیعه از ابتدای تاریخ اسلام تا عصر حاضر می‌پردازد و آیت‌الله ابن‌العلم در این خصوص همکاری فراوانی با ایشان داشتند و شیخ آقابزرگ تهرانی چندین بار از مساعدت‌های ایشان در شناخت کتب مختلف نام برده است.

ایشان چند سالی را بنا به ضرورت در تهران ساکن شد و در آنجا از محضر آیت‌الله حاج میرزا عبدالعلی تهرانی کسب فیض نمود و ضمن بهره‌گیری از مقامات علمی آن بزرگوار سال‌ها نیز از مشرب عرفانی و اخلاقی آن عارف کامل بهره جست که تأثیر بسیار عمیق و شگرفی در ابعاد اخلاقی و منش و سلوک معنوی ایشان داشتند و همیشه از ایشان به عنوان عالم عامل و استاد اعظم و صاحب نفس زکیه یاد می‌کردند.

ایشان در سال ۱۳۳۴ هجری شمسی بنا به دعوت جمعی از مومنین اهواز امامت جماعت حضرت صاحب الزمان(عج) در باغ شیخ را عهده‌دار شدند و با برپایی سخنرانی‌ها و تشکیل جلسات اخلاق و تفسیر به هدایت و ارشاد مردم پرداختند. جلسات سخنرانی ایشان بسیار مورد استقبال عموم مردم قرار می‌گرفت و گاهی به خاطر استقبال فراوان از بیانات ایشان به ویژه در شبهای ماه مبارک رمضان فضای خارج از مسجد هم جمعیت حضور داشت.

ایشان سال‌ها به تربیت طلاب علوم دینی پرداختند و از ابتدای تأسیس حوزه علمیه آیت‌الله بهبهانی بنا به تقاضای حضرت آیت‌الله العظمی بهبهانی تدریس در حوزه علمیه ایشان را به عهده گرفتند و جلسات درس ایشان بسیار مفید و بسیاری از طلاب و فضلا را جذب خود کرده بود.

درباره زوایای اخلاقی آیت‌الله ابن‌العلم باید گفت که یکی از خصوصیات ایشان ساده‌زیستی و بی‌تکلف بودن و نبود توجه به مسائل مادی و زخارف دنیوی بود و تا آخر عمر هیچ گاه از وجوه شرعیه که نزد ایشان بود استفاده نکردند و مدام می‌فرمودند: «الدنیا جیفه و طالبها کلاب.»

توکل به خدا یکی دیگر از ویژگی‌های آن بزرگوار بود. ایشان هیچ وقت غصه آینده را نمی‌خوردند و در کارها به خدا اتکا داشتند و با تمام وجود ایمان داشتند و معتقد بودند که اگر انسان امور خود را به خدا واگذار کند خداوند سبحان به خوبی کفایت امور او را خواهد کرد.

ایشان بسیار از شهرت گریزان بود و از مقام و منصب بسیار دوری می‌نمود و از مریدپروری بسیار نفرت داشت و تا پیش از دوره بیماریشان بیشتر اوقات فاصله منزل تا مسجد و مجالس خود را پیاده طی می‌کرد و بسیار به پیاده‌روی علاقه مند بود.

مردم داری از دیگر ویژگی‌های ایشان بود‌. وی هیچ گاه از رفع مشکلات مردم و گوش دادن به سخنان و مطالب آنان و نیز تبلیغ احکام دین برای آنان خسته نمی‌شد و در ارائه مطالب و سخنان خود گاهی آن قدر سطح گفتار خود را پایین می‌آورد تا مطالب برای همه شرکت‌کنندگان ملموس و قابل فهم باشد.

ایشان عاشق و شیفته اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) بود و همواره مردم را در عمل به دوست داشتن آنها و دشمنی با غاصبان حقشان سفارش می‌کرد و ارادت قلبی زیادی به حضرت سیدالشهدا امام حسین(ع) داشت و معتقد بود مجلس روضه اباعبدالله الحسین(ع) تحت قبه است و کسی که در مجالس اباعبدالله الحسین شرکت کرده است تحت قبه بوده و باید به زیارت او رفت و همیشه می‌کرد که علاقه به اباعبدالله الحسین(ع) باید مانند خون در رگ و پوست انسان جاری باشد.

از آن بزرگوار تألیفاتی به جا مانده است؛ از جمله دو جلد کتاب «فاکهه الظرفاء» یا «کشکول ابن العلم» و «منتخبات ابن العلم» که به چاپ رسیده‌اند. همچنین کتاب «واژه‌های مثلث» و نیز «هزار نکته از قرآن» و «اولیات» و «آثار علما و شعرای دزفول» از تألیفات ایشان است.

ایشان از طرف حضرات آیات عظام خوئی، حکیم، میلانی، بهبهانی و نجفی مرعشی اجازه اجتهاد و اجازات روائی در امور حسبیه داشته‌اند.

سرانجام این عالم وارسته پس از سالیان متمادی خدمات صادقانه در نشر معارف اسلامی و ترویج اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) و پس از گذراندن یک دوره بیماری در تاریخ ۲۹ آذر۱۳۷۰ دعوت حق را لبیک گفت و طبق وصیت خود، در صحن و سرای مولایش حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) در مشهد مقدس آرام گرفت.

انتهای پیام