صاحب‌خبر - احسان سالمی: تازه‌ترین ساخته هاتف علیمردانی حاصل یک ایده خوب است که حیف شده است؛ ایده‌ای که می‌توانست یک کمدی سرحال و جذاب و مخاطب‌پسند باشد ولی در نهایت تبدیل به یک اثر سرگردان میان 2 ژانر کمدی و خانوادگی شده است. «کلمبوس» قصه خانواده‌ای است که 20 سال سودای گرفتن گرین کارت آمریکا را در سر می‌پروانند و در تمام این 20 سال همچون کسی که در آخرین روزهای پیش از آغاز یک سفر همیشگی و طولانی قرار دارد، زندگی می‌کنند. حالا بعد از 20 سال این فرصت برای همه اعضای خانواده فراهم شده تا در کنار هم به آمریکا مهاجرت کنند ولی چند اتفاق زنجیره‌وار مانع تحقق این رویا 20 ساله می‌شود. «کلمبوس» که با ترکیب بازیگرانش و مقدمه ابتدایی اثر برای ورود به قصه و معرفی شخصیت‌ها تقریبا خود را به عنوان اثری کمدی در ذهن مخاطب جا می‌اندازد در ادامه تبدیل به یک اثر جدی می‌شود و تا پایان فیلم مخاطب را در دوگانه فیلم کمدی یا جدی سرگردان نگه می‌دارد؛ هر چند که بخش‌های کمدی قصه نیز آنچنان که باید شاید نمی‌تواند مخاطب را بخنداند! البته «کلمبوس» با وجود ایده مهم محوری‌اش در ارتباط با حس وطن‌پرستی و تصویر واقعی مهاجرت، در نهایت گرفتار نوعی نقض غرض می‌شود، چرا که با وجود نمایش سختی‌های ناشی از مهاجرت که در گاهی از موارد با تحقیر نیز همراه است، در نهایت نمی‌تواند مخاطب خود را قانع کند که چرا شخصیت مهاجرت کرده فیلم باز هم تمایلی برای بازگشت به وطن و زندگی آبرومندانه در آن ندارد؛ موضوعی که باعث می‌شود جمع‌بندی نهایی فیلم برخلاف نظر و نیت اصلی فیلمساز در ارتباط با مهاجرت و مسائل مرتبط با آن باشد. با این همه به نظر می‌رسد کلمبوس با وجود پایان‌بندی تقریبا متناقض و البته قصه کند و قابل پیش‌بینی خود باز هم می‌تواند این سوال را در ذهن مخاطب ایجاد کند که آیا واقعا مهاجرت آنگونه که تبلیغ می‌کنند، جذاب است؟∎​