کامبیز کامکاری در گفتگو با خبرنگار حوزه موسیقی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، درباره روان‌شناسی موسیقی گفت: در علم روان‌شناسی شاخه‌ای به نام روان‌شناسی موسیقی وجود دارد که به‌عنوان یک روش درمانی به کار گرفته می‌شود. این نوع درمان را می‌توان در مورد بچه‌های استثنایی با تأثیرگذاری مفید درمانی رؤیت کرد. همین تأثیر درمانی و آرامش‌بخش بودن موسیقی را برای دیگر افراد جامعه نیز به‌خوبی می‌توان دریافت.

وی اظهار کرد: در این میان، نوازندگانی هم وجود دارند که در کنار خیابان به نوازندگی مشغول هستند و ما آنها را با عنوان هنرمندان گمنام می‌شناسیم. این هنرمندان گمنام از هوش‌ بالایی برخوردارند. آنها می‌توانند از کاربری بالایی از هنر برخورد باشند و در رده افراد تیزهوش قرار بگیرند. افراد مستعدی که در گروه‌های نوازندگان خیابانی فعالیت می‌کنند به نوعی به سرخوردگی‌ها و یا تنگنا‌هایی که برایشان به وجود آمده پشت کرده و با ابزار نوازندگی به جامعه ورود می‌کنند و برای بیان خلاقیت‌های خود از ابزار موسیقی بهره می‌برند.

این روان‌شناس ادامه داد: اصولاً افرادی که در کنار خیابان نوازندگی می‌کنند، در کنار هنر نوازندگی از هنر ابراز موجودیت نیز برخوردارند و آن را در قالب شعر و موسیقی بیان می‌کنند؛ این افراد از دل همین اجتماع هستند و اجتماع را دوست دارند. آنها روبه‌روی اجتماع نمی‌ایستند و جامعه‌ستیز نیز نیستند، از این زاویه باید به مقوله نوازندگان خیابانی نگاه کرد که وجود این نوازندگان چه پیامد‌های مثبتی برای جامعه خواهد داشت.

وی گفت: استفاده از موسیقی اگر دارای هارمونی باشد باعث ترشح سروتونین در مغز می‌شود که این هورمون در درمان‌های روحی و روانی مؤثر است. استفاده از موسیقی برای درمان می‌تواند در همه جا کاربردی شود و برای شنونده شادی را به ارمغان بیاورد. وجود هارمونی در موسیقی تسهیل‌دهنده تمام مشکلات روحی و روانی بوده و آرامش‌بخش است؛ مانند هارمونی‌ای که در صدای ناقوس کلیسا احساس می‌شود و وجود دارد.

عضو هیأت علمی دانشگاه اظهار کرد: نواخته شدن موسیقی و شنیده شدن آن تأثیر مستقیمی بر روی مغز دارد و مغز نیز هورمون‌هایی را ترشح می‌کند که آرامش به‌ همراه دارد، نواخته شدن موسیقی در کنار خیابان و معابر عمومی می‌تواند در کاهش افسردگی جامعه نقش مؤثری را ایفاء کند و افراد آن جامعه را از افسردگی دور کند.

وی گفت: در جامعه کنونی سطح هیجانات مثبت بسیار پایین است و در واقع ما در جامعه شاهد شادی و خوشی نیستیم، که با وجود نوازندگان خیابانی در یک آرایش و سازماندهی منظم و برنامه‌ریزی شده می‌توانیم این افسردگی‌ها را از جامعه دور کنیم و شاهد جامعه‌ای پویا و بدون افسردگی باشیم و شاهد آن باشیم که مردم از طریق شنیدن موسیقی بتوانند شادی خود را بیشتر کنند.

کامکاری افزود: وجود نوازندگان خیابانی علاوه بر تزریق شادی و امید به جامعه از سوی دیگری نیز دارای اهمیت است و آن اینکه مردمی که توان مالی کمی دارند و اساساً در طول زندگی خود نمی‌توانند در کنسرتی شرکت کنند و این فضا را تجربه کنند، یک فرصت است که از این موهبت برخوردار شوند و بدون پرداخت هزینه‌ای، شنونده موسیقی باشند که به‌صورت زنده نواخته می‌شود.

وی گفت: اگر متولیان موسیقی و شهرداری با اقدامی کارشناسی شده، این فضا را برای نوازندگان خیابانی به وجود بیاورند تا این هنرمندان گمنام  بتوانند در مکانی مناسب، زمانی مناسب و با محتوایی تعریف‌شده هنرنمایی کنند، قدم بزرگی برای هنر و رهایی جامعه از افسردگی و نخوت برداشته‌اند.

انتهای پیام/4072/4100/پ