خبرگزاري آريا - مبتلايان به اين بيماري تصور دارند دچار نوعي بيماري سخت و نگران‌کننده‌اي هستند که درمان آن برايشان دشوار است و مي‌تواند مشکلاتي را برايشان ايجاد کند اما در واقعيت آنها دچار بيماري جدي نيستند؛ نام ديگر اين بيماري «هيپو کندريا» است که بدليل استرس و اضطراب در افراد بروز مي‌کند.
به گزارش خبرگزاري آريا به نقل از ايسنا، علي‌اصغر اصغرنژاد، روانشناس و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي ايران درباره بيماري «خودبيمارانگاري» مي‌گويد: در ذهن همه انسان‌ها افکار مزاحم‌کننده‌اي وجود دارد اما مشکل زماني شروع مي‌شود که افراد به آن توجه مي‌کنند و آن را دغدغه و دل مشغولي زندگي خود مي‌دانند؛ مبتلايان به اين بيماري هر عملکرد بدني که عموم مردم آن را بديهي مي‌دانند را نشانه‌اي از بيماري سخت تلقي مي‌کنند؛ آنها هر فعاليت بدني مانند تندي ضربان قلب، سردرد، بدن درد، بي‌خوابي، گلودرد و ... را از علائم جدي بيماري مي‌دانند و براي تشخيص و درمان آن به پزشکان متعددي مراجعه مي‌کنند.
وي با بيان اينکه «خودبيمارانگاري» يا «هيپوکندريا» نوعي بيماري رواني است توضيح مي‌دهد: مبتلايان به اين بيماري احساس مي‌کنند دچار بيماري‌ سخت، غيرقابل تشخيص و نگران‌کننده‌اي هستند که مي‌تواند زندگي و آينده‌شان را تهديد و مختل کند، اين درحاليست که در واقعيت آنها دچار مشکل و بيماري جدي نيستند و تنها به دليل برخي اختلالات رواني به آن دچار مي‌شوند.
عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي ايران سوء تعبير علائم جسمي، تاکيد بر توهم نداشتن، مراجعات مکرر به پزشکان متعدد، صرف هزينه و زمان زياد براي تشخيص بيماري را از علائم اين بيماري مي‌داند و مي‌گويد: علائم اين بيماري زماني شايع‌تر مي‌شود که مشکلي استرس‌زا مانند بيماري يکي از اقوام و يا مرگ يکي از عزيزان در زندگي اين افراد اتفاق بيفتد. جستجوي مداوم در فضاي مجازي يکي ديگر از موارد تشديد کننده اين بيماري است؛ بطوريکه افراد با بروز هر مشکلي از بيماري آن را در فضاي مجازي جستجو مي‌کنند تا به نشانه‌اي از بيماري جدي دست يابند.
اين روانشناس با اشاره به ديگر علائم «خودبيمارانگاري» توضيح مي‌دهد: مبتلايان به اين بيماري با نگراني و وسواس‌هاي خاص خود معاينات و آزمايشات متعددي انجام مي‌دهند تا شايد يکي از پزشکان مشکل آنها را متوجه شود اما معمولا پزشک به آنها اطمينان مي‌دهد که مشکل نگران‌کننده‌اي وجود ندارد با اين حال به دليل اشتغال ذهني که همه حواسشان بر روي جسم‌شان متمرکز شده احساس مي‌کنند بيماري‌ سختي مانند سرطان دارند که پزشک نتوانسته آن را تشخيص دهد از اين رو به پزشکان ديگري مراجعه مي‌کنند.
اصغرنژاد استفاده از برخي داروها را يکي از روش‌هاي درماني اين بيماري دانست و گفت: شناخت‌ درماني، رفتاردرماني و کنترل استرس و اضطراب از بهترين روش‌هايي است که روانشناسان مي‌توانند از اين طريق بيمار را کنترل کنند.
اين روانشناس با اشاره به اينکه برخي از پزشکان در مواجهه با بيماران مبتلا به هيپوکندريا آنها را به روانشناس ارجاع نمي‌دهند بيان کرد: پزشکان بايد علائم جسمي بيماران خود را جدي بدانند اما جدي دانستن علائم رواني در بيماران به معني انجام آزمايشات و معاينات غيرضروري نيست. در اين حالت پزشکان با داشتن برخوردي جدي بيمار را نسبت به شکايت‌هاي مشکلاتش، خودداري از انجام آزمايشات افراطي و توصيه نکردن روش‌هاي درماني که مي‌تواند براي بيمار خطرناک باشد، سوق دهند. همچنين بايد سعي کنند با توصيه به انجام ورزش‌هاي انرژي‌زا و تفريحات سالم فرد را به زندگي عادي بازگرداند.
به گفته اصغرنژاد، خودبيمارانگاري در زنان نسبت به مردان به دليل تغييرات هورموني شايع‌تر است و معمولا در سنين جواني و بعد از 30 سالگي در افراد بروز پيدا مي‌کند.