به گزارش خبرنگار حوزه سفر و گردشگری گروه اجتماعی خبرگزاری آنا، هرچند امروزی‌ها کمتر به سراغ برج آزادی می‌روند و بیشتر تلاش می‌کنند با هووی بلندقدش یعنی برج میلاد عکس یادگاری بگیرند، اما این برج سفید هنوز بخشی از خاطره همه ما ایرانی‌ها است.

این برج دو قسمت دارد که متولی قسمت بالای آن شهرداری بوده و پایین آن را بنیاد رودکی در دست دارد.

سال 1345 قرار شد نمادی برای تهران ساخته شود و به همین دلیل فراخوانی در روزنامه‌ها زده‌ شده و از مهندسان خواسته شد برای ساخت میدان بزرگ تهران ایده بدهند؛ برنده این ایده‌پردازی جوان 24 ساله‌ای بود که ساخت این برج را 28 ماهه انجام داد. معماری برج آزادی، ترکیبی از سه نوع معماری است که در دوره‌های هخامنشی، ساسانی و اسلامی اجرا می‌شد.

بنا و ساختمان برج، به‌گونه‌ای است که معماری تمام دوران تاریخ کشورمان از زمان باستان تا دوره اسلامی را در طراحی خود دارد و همین، شاید جالب‌ترین نکته‌ای باشد که ناخودآگاه، توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کند.

قوس بیضی‌شکل برج نماد طاق کسری است. معماری داخل آن از معماری دوران صفویه الهام گرفته است اما بااین‌حال در جای‌جای برج می‌توان معماری مدرن را لمس کرد.

برای ساخت برج از 25 هزار قطعه‌سنگ در 15 هزار شکل مختلف استفاده‌ شده است و هر کدام از تکه‌سنگ‌های درها حدود 3.5 تن وزن دارد.

سالن ایران‌شناسی یکی از جاهای دیدنی این برج به‌حساب می‌آید و در این سالن نمادهای مختلف شهرها را می‌توانید ببیند.

سالن بعدی، تالار آیینه است که از 12 غرفه تشکیل‌ شده  و زاویه‌شان طوری است که وقتی نگاهشان می‌کنی، انگار غرفه خیلی بزرگ‌تر از اندازه واقعی‌اش است.

کمی بعدتر سالنی با مجسمه‌های مفهومی وجود دارد که هم تابلوهای جدید آن و هم آثار هنری‌اش همه به سبک مدرن است.

دو آسانسور در برج وجود دارد که هرکدام دو طبقه را طی می‌کند و از آن بالا تهران زیر پای شما قرار می‌گیرد.

طول برج آزادی 63 متر و ارتفاع آن 45 متر است. ارتفاع قوس اصلی بنا هم 31 متر است. اما جالب‌ترین نکته در بنای میدان آزادی شاید این باشد که هیچ‌وقت نمی‌توانید بالای سرت، سقفی را بسته ببینید و همیشه به بالا که نگاه کنید، یک فضا و روزن کوچک هست که می‌شود طبقه بالا را دید؛ این اتفاق، در همه طبقه‌های برج زیبای آزادی تکرار می‌شود.

انتهای پیام/4087