منیژه ظهره‌وند در گفتگو با خبرنگار حوزه آموزش‌ و پرورش گروه اجتماعی خبرگزاری آنا گفت: خشونت در مدارس می‌تواند هم‌ کلامی باشد و هم غیرکلامی؛ گاهی شاهدیم بچه‌های بزرگ‌تر در مدرسه از کوچک‌ترها باج می‌گیرند و برای آن‌ها لقب‌های بد می‌گذارند. این خشونت‌های کلامی آثار بدی را نیز به‌دنبال دارد و چون اصولاً بچه‌ها این موارد را با خانواده‌هایشان مطرح نمی‌کنند پیگیری هم نمی‌شود و این به‌صورت ناراحتی و عقده درونی در درون بچه‌ها باقی می‌ماند.

این مشاور امور تربیتی تصریح کرد: البته بچه‌ها از خشونت‌های کلامی برخی از والدین نیز در امان نیستند مثلاً کوچک کردن بچه‌ها نسبت به بچه‌های فامیل نوعی خشونت کلامی به‌حساب می‌آید.

وی با اشاره به اینکه خشونت کلامی در جامعه رواج زیادی پیداکرده است، خاطرنشان کرد: آن‌قدر این موضوع عادی شده است که گاهی خواسته‌های عادی نیز با خشونت بیان می‌شود بدون آنکه بدانیم این لحن خشن چه تبعات زیانباری به دنبال دارد.

ظهره‌وند با اشاره به اینکه برخی از این موارد خشونت را بچه‌ها از خارج مدرسه و برخی را در داخل مدرسه یاد می‌گیرند، تشریح کرد: به دلیل آنکه انجام پژوهش‌های اجتماعی زیاد طول می‌کشد بسیاری از آسیب‌ها مانند رفتارهای خشونت‌آمیز در مدارس پیگیری نمی‌شود، البته باید گفت بسیاری از این رفتارها را بچه‌ها از والدین می‌آموزند و به مدرسه منتقل می‌کنند. به طور مثال وقتی بین دو دانش‌آموز دعوا رخ می‌دهد اغلب خانواده‌ها می‌پرسند آیا تو هم زدی یا نه و اگر فرزندشان بگوید که در این نزاع همکلاسی‌اش را نزده است با برخورد تند خانواده روبه‌رو می‌شود. در چنین خانواده‌ای چطور می‌توان از دانش‌آموز نوجوان خواست مرتکب خشونت نشود.

این متخصص امور تربیتی افزود: فیلم‌ها و برخی کتاب‌ها خودش به‌تنهایی می‌تواند درس آموزش خشونت به دانش‌آموزان باشد گاهی خانواده‌ها برای پیدا کردن یک کتاب بدون خشونت دچار مشکل می‌شوند.

وی معتقد است که یکی دیگر از مواردی که سبب ایجاد خشونت در دانش‌آموزان می‌شود این است که بچه‌ها با دانش‌آموزان بزرگ‌تر از خودشان دوست می‌شوند و این موضوع بچه‌ها را به سمت خشونت ترغیب می‌کند. ‏

انتهای پیام/4087