سرویس ورزش مشرق – صنعت فوتبال جایی برای پرداختن به موضوعات کسل کننده ای (به زعم اهالی این صنعت) مانند اخلاق، حقوق شهروندی، عدالت اقتصادی، فرهنگ مردم و از این دست موارد نیست، صنعت فوتبال باید رشد کند، باید جایی برای سرریز پول مردم باشد، مردمی که روی تیم خود، روی بازیکن مورد علاقه خود تعصب دارند و این تعصب پله اول فریب است، فریبی تاریخی که باعث می شود، هیچ «ارزش داوری» در کار نباشد، تیم محبوب من چه خوب بازی کند و چه بد، برای من بهترین است، حتی اگر غیر اخلاقی ترین اتفاق در دل تیم محبوب من رخ بدهد، همچنان روی این تیم تعصب خواهم داشت، کالای فرهنگی و ورزشی و تبلیغاتی آن را خریداری خواهم کرد، بلیت بازی های آن را در برف و باران خواهم خرید و برای تماشای بازی‌هایش لحظه شماری خواهم کرد، در شب پر التهاب فوتبال، مهمترین اخبار جهان را فراموش خواهم کرد و روی موجی که رسانه های جهان ایجاد می کنند، با ذوق و شوق به موج سواری خواهم پرداخت.
در چنین دنیایی، تعداد بازیکنان کاملا مردمی که نگران مردم باشند و نماینده آن صنعت مشمئز کننده نباشند، واقعا کم است اما صفر نیست، همیشه در فوتبال جهان بوده و هستند ابرستارگانی که به خاطر مردم نه ثروت زیاده از حد اندوخته اند و نه بلند پروازی های بیهوده داشته اند. چنین ابرستارگانی سربازان خط مقدم فرهنگ سازی در جامعه نیز بوده و هستند.
برای اولین مثال به سراغ کشور اسپانیا می رویم، جایی که رائول گونسالس بازیکن پیشین تیم فوتبال باشگاه رئال مادرید، به عنوان سفیر لالیگا و سفیر رئال مادرید این روزها در کشورهای مختلف جهان، سرگرم امرو اقتصادی و فرهنگی است، قابل تامل است وقتی که نخست وزیر این کشور در سخنرانی روز ملی اسپانیا چنین اعتراف می‌کند: کاری که رائول گونسالس در سه سال گذشته در عرصه فرهنگ سازی و معرفی زیبایی های اسپانیا به جهان کرده، ارزشش ده‌ها بار بیشتر از کاری است که وزارت امور خارجه اسپانیا در بیست سال گذشته انجام داده است!
بیشتر بخوانید:
حرف‌های تلخ اسطوره مادرید بعد از شکست غیرمنتظره رئال
پالوتا: توتی می‌تواند سفیر فوق‌العاده‌ای برای باشگاه رم باشد
مثال دیگر در کشور ایتالیا رویت می‌شود، ال کاپیتانو، مرد دوست داشتنی صدها هزار دوستدار فوتبال در سراسر جهان و البته بازیکن بزرگی که دوست داشتنش دو جور مختلف است، یکی دوست داشتن هزاران فوتبال دوست غیر رمی، و دیگر دوست داشتن یک شهروند رم که عشقی توصیف ناپذیر و عجیب و غریب است، مردم شهر رم فرانچسکو توتی را گاه تا مرز پرستش به اوج می‌برند و فارغ از قضاوت درباره چنین رفتاری، موضوع مهم واکنش توتی در قبال چنین محبوبیت تاریخی است، او همیشه در خدمت مقامات فرهنگی (نه سیاسی) رم بوده و بزرگان کشور ایتالیا همگی بر این باور هستند که توتی تاریخی ترین سفیر کشور ایتالیا است و هر جا می رود یک سفیر بی نظیر برای این کشور محسوب می شود. توتی پس از سیل تکان دهنده ونیز، تنها با انتشار یک جمله ساده در توییتر و اعلام شماره حساب صلیب سرخ مستقر در شهر رم، مبلغی نجومی را برای کمک به مردم ونیز جمع آوری کرد که مازاد آن با هماهنگی توتی و اجازه او از مردم، برای کمک به یک پروژه خیرخواهانه در آفریقای مرکزی هزینه شد.
در فوتبال ما اوضاع بر چه منوال است؟ آیا ستارگان مردمی فوتبال باشگاهی و ملی ایران، سفیران خوبی برای جمهوری اسلامی ایران هستند؟ آیا این ستارگان مردمی، سربازان خط مقدم فرهنگ سازی و انتشار خیر و خوبی به شمار می آیند؟ نه صفر و نه صد، نه سپید و نه سیاه اما به امید روز و روزگاری که ابرستارگان فوتبال ایران در این عرصه مثال‌هایی جهانی برای رسانه های بین المللی باشند.
نظر شما