به گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی؛ دکتر پارسا کارشناس تربیت کودک در بخش اول گفتگوی تفصیلی با خبرگزاری بسیج گفت: متأسفانه یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما در مسیر تربیت فرزند آن است که باور نمی‌کنیم که فرزندان ما پیش از تولد و از زمانی که به دنیا می‌آیند، تحت تأثیر والدین و دنیای اطرافشان هستند.

وی افزود: به هر حال در این مسأله نمی‌شود تردید کرد که تربیت فرزند پیش از تولد و به محض تولد آغاز می‌شود؛ در نتیجه قرار دادن شخصیت اهل بیت علیهم السلام در محور زندگی کودک هم از همین زمان آغاز می‌شود.

خانم دکتر پارسا اظهار داشت: در روایات ما دستورالعمل‌های گوناگونی در بارۀ انعقاد نطفه و دوران بارداری وجود دارد؛ اما تردید نکنید که اصلی‌ترین نکته در میان همۀ این دستورها پرهیز از حرام و معصیت است.

وی تأکید کرد: باید به شدت مراقب غذای حرام بود. بسیاری از ما نگاه ناقصی به لقمۀ حرام داریم؛ لقمۀ حرام را تنها، لقمه‌ای می‌دانیم که پولش از راه دزدی به دست آمده باشد؛ اما کم نیستند خانواده‌هایی که نسبت به حساب و کتاب خمسی مالشان غافل هستند. تصرف در مالی که خمس به آن تعلق می‌گیرد؛ اما پرداخت نمی‌شود حرام است. شاید برخی ندانند که وقتی مثلا به یک میلیون تومان، دویست هزار تومان خمس تعلق می‌گیرد و این دویست هزار تومان پرداخت نمی‌شود، کل آن یک میلیون تومان حرام می‌شود؛ یعنی اگر با آن غذایی تهیه شود، خوردن آن غذا، خوردن لقمۀ حرام است.

این محقق برتر در حوزه خانواده ادامه داد: از لقمۀ حرامی که از یک انسان، امام کش درست می‌کند که صفحۀ سیاه کربلا را رقم می‌زند، می‌توان توقع داشت فرزندی تربیت شود که امام را در محور زندگی خود قرار دهد؟

وی افزود: مادران بزرگوار، یقین بدانید که در دوران بارداری و یا شیردهی، وقتی که زبانتان به غیبت باز می‌شود و یا دروغ می‌گویید، روی فرزندتان اثر می‌گذارد. گناه، فقط عمل منافی با عفت نیست و عمل منافی با عفت هم فقط عملی نیست که به جهت آن انسان را حد می‌زنند. وقتی حجابتان را در مقابل نامحرم رعایت نمی‌کنید و با او بگو بخند می‌کنید، نباید انتظار داشته باشید که این کارها روی فرزندتان اثر نگذارد.

خانم دکتر پارسا بیان داشت: ناآگاهی از روش‌های تربیت صحیح، تنها در دین فرزندان ما، ایجاد مشکل نمی‌کند، سلامت روحی و روانی بچّه‌‌ها به استفاده از روش‌های صحیح تربیتی بستگی دارد.

وی افزود: حتماً دیده‌اید والدینی را که به اسم تمیزی، اجازۀ بازی کردن با غذا را به بچّه‌‌های یکی دو ساله نمی‌دهند. آیا بچّه‌‌ها در این سنین، نیازی با بازی با غذا ندارند؟ آیا می‌دانید یکی از دلایل بی‌رغبتی بچّه‌‌ها به غذا، محدودیت‌هایی است که والدین در شیوۀ غذا خوردن و بازی با غذا برای او ایجاد می‌کنند؟

وی با اشاره به تفاوت شیوۀ زندگی گفت: شیوۀ سبک زندگی، یکی از اصلی‌ترین عوامل تأثیرگذار بر تربیت است.

دکتر پارسا بیان داشت: همۀ ما در این یکی دو دهۀ اخیر، شاهد تغییر دمادم و سریع شیوۀ زندگی هستیم؛ امّا روش تربیت‌ را متناسب با تغییر سبک زندگی، نه تنها تغییر نداده‌ایم؛ بلکه به گونه‌ای با آن برخورد کرده‌ایم که سبک جدید زندگی، به شدّت، فرزندان‌ ما را از مسیر تربیت دینی دور کرده است.

وی با اشاره به مدیریت خانه با رسانه گفت: یکی دیگر از ابعاد تفاوت در شیوۀ زندگی، تأثیری است که رسانه در رابطه‌ها ایجاد کرده است.

این محقق برتر بسیجی تأکید کرد: در گذشته، رسانه‌ دخالت چندانی در کیفیت و کمّیت رابطه‌ها نداشت؛ امّا امروز، رسانه، مدیر بسیاری از زندگی‌هاست،این رسانه‌ است که مشخّص‌ می‌کند کِی و تا چه اندازه برای فرزندمان وقت بگذاریم، در بسیاری از خانه‌ها، رسانه، تعیین کنندۀ وقت خواب و بیداری است،بسیاری از سفره‌ها، در مقابل رسانه پهن می‌شود،رسانه، گرمای عاطفی روابط را به شدّت، کم کرده است،ذهن بسیاری از بچّه‌‌ها، به قدری گرم رسانه شده که از واقعیّت‌های اطراف و حتّی نیازهای حقیقی خود، غافل شده‌اند.

دکتر پارسا با اشاره به اینکه رسانه فقط تلویزیون نیست گفت: نباید فراموش کرد که امروز رسانه، به تلویزیون محدود نمی‌شود، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و بازی‌های رایانه‌ای نیز بخش قابل توجّهی از حضور رسانه در خانواده است، این رسانه‌ها نیز به صورت جدّی، در مسیر تربیت فرزند، تأثیرگذاری ویژه و عمیقی دارند،همین مسئله، موجب می‌شود که ما این ابزارها را به معنای واقعی کلمه، یک رقیب تربیتی بدانیم که در صورت غفلت از آنها، گوی سبقت را از والدین خواهند ربود.

وی با اشاره به اثری که ماهواره روی تربیت فرزندان می گذارد، قابل وصف نیست افزود: باید همین قدر دانست که وقتی ماهواره وارد خانه می شود و خوراک تصویری فرزندان ما را فراهم می کند، دیگر نباید انتظار یک فضای تربیتی سالم را برای فرزندانمان داشته باشیم.

وی با طرح این موضوع که ؛ با تأسّف، باید گفت که رسانۀ خود ما هم به صورت کامل در مسیر تربیت دینی نیست؛ گفت: درست است که در برنامه‌های معارفی صدا و سیما، سخن از تربیت دینی هست؛ امّا باید دید آیا فیلم‌ها، سریال‌ها و برنامه‌های کودک که از نظر کمّی و کیفی بیشترین میزان مخاطب را به خود اختصاص داده‌اند، در همان مسیری قدم بر می‌دارند که در برنامه‌های معارفی گفته می‌شود؟ مثلاً اگر در برنامه‌های دینی صدا و سیما، از «حیا» سخن گفته می‌‌شود، آیا در فیلم و سریال‌هایمان، «حیا» به نمایش در می‌آید؟ هم‌مسیر نبودن برنامه‌های دینی با برنامه‌های دیگر و یا به عبارت دقیق‌تر، غریبه بودن برنامه‌های صدا و سیما با مبانی و ارزش‌های اصیل دینی، یکی از مشکلات بزرگ بر سرِ راه تربیت دینی نسل امروز است.

وی در پایان این بخش از صحبت های خود با اشاره به اختصاص وقت حداقلی به فرزندان خاطر نشان کرد: برخی از پدر و مادرها می‌گویند مشکل ما زمان نیست ، ما حوصلۀ کافی برای عمل کردن به این چیزهایی که شما می‌گویید، نداریم، ما نام «حوصله» را با اجازۀ شما عوض می‌کنیم و می‌گذاریم: «انگیزه». این دسته از افراد، انگیزۀ کافی برای پرداختن به امور تربیتی را ندارند،یکی از دلایل نبودِ انگیزه، اعتماد کاذب به وضعیّت موجود فرزندان است،اگر والدین باور می‌کردند که نپرداختن به امور تربیتی، می‌تواند فرزند آنان را در مسیر انحراف قرار دهد، انگیزۀ کافی برای پرداختن به مسائل تربیتی را پیدا می‌کردند.