در این گزارش به قلم 'دیوید ای. سانحر' و 'ویلیام جی. بورد' آمده است:
آمریکا هفته گذشته با روسیه اتمام حجت و اعلام کرد که درحال آماده سازی برای خروج از پیمان مهم خلع سلاح هسته ای است.
'ولادیمیر پوتین' رییس جمهوری روسیه هم در مقابل پاسخ کوبنده ای به این اولتیماتوم داد و گفت که او هم اقدام متقابل انجام خواهد داد.
این اولتیماتوم های رد و بدل شده؛ حکایت از یک خبر مهم دارد و آن اینکه مسابقه تسلیحات هسته ای جدید و جنگ سرد باز می گردد.
اما این فقط برشی از یک مشکل فوق العاده مهم است و قابل حل ترین بخش مشکل است.
'رونالد ریگان' و 'میخائل گورباچف' در سال 1987میلادی با امضاء پیمانی، استفاده از نیروهای هسته ای میان برد را منع کردند.
اما امروز؛ جهان متحول شده است. انحصار موش کهای هسته ای دیگر در اختیار آمریکا و روسیه نیست. امروز 10 کشور جهان از جمله؛ چین، ایران؛ هند، عربستان سعودی؛ کره شمالی و تایوان هم به دنبال افزایش توانایی موشکی خود هستند. چین، 95 درصد از موشک های سطح به هوایش را همین موشک ها تشکیل می دهند.
دولت ترامپ دارد خود را آماده هدایت یک نظم نوین جهانی که تهدید آمیز هم هست می کند.
با این چشم انداز، واشنگتن به نظر می رسد چندان راغب نیست آن پیمانی که سه دهه قبل امضا شده است را مجددا به مذاکره بگذارد.
این، یعنی اینکه ترامپ با واقعیت امروز جهان کنار آمده است و از اینکه امروز کشورهایی وجود دارند که همان تسلیحاتی را دارند که تا سه دهه قبل فقط آمریکا و شوروی داشتند. این موشک ها قابلیت آن را دارند که با خود کلاهک متعارف یا اتمی حمل کنند.
چشم انداز ترامپ این است که از توافق خلع سلاح هسته ای بیرون بیاید. او چشم به آسیا دارد. او قصد دارد تمام تسلیحاتی که پیش از فرو ریختن دیوار برلین برای روزهای خطر در اروپا مستقر کرده بود را از محل خارج کند و آنها را به آسیا منتقل کند.
دولت ترامپ، روسیه را متهم می کند این توافق که یکی از موفق ترین توافق های کنترل سلاح در دوران جنگ سرد بوده است را نقض کرده است. مسکو این اتهام را رد می کند.
واقعیت مهمتر این است که ترامپ می خواهد این بار جلوی یک قدرت نوظهور را بگیرد؛ یعنی 'چین' را.
دریادار 'هری بی. هریس' فرمانده سابق نیروهای آمریکایی در اقیانوس آرام و امروز سفیر آمریکا در کره جنوبی، پارسال در نشستی در کنگره اشاره ای به همین موضوع داشت و مطرح کرد: 'کشورهایی که امضا کننده آن توافق نیستند دارند ما را تلکه می کنند'.
هریس افزود:'این پیمان، به آمریکا اجازه نمی دهد که درجه ای از سلاح های متعارف و هسته ای را بسازد تا جلوی نفوذ فزاینده چین در اقیانوس آرام را بگیرد. در حالیکه پکن رقیب و حریف ما که منبع اصلی نگرنی ماست؛ مطلقا یک چنین محدودیتی را ندارد'.
به هر حال؛ این فقط توافقنامه کنترل سلاح نیست که فسخ خواهد شد. پیمانی بزرگتر موسوم به 'توافقنامه استارت جدید' هم ممکن است منحل شود.
این پیمان دو کشور آمریکا و روسیه را ملزم می کند زرادخانه تسلیحات بالستیک بین قاره ای خود را به پایین ترین سطح یعنی 1550 قبضه کاهش بدهند. این توافقنامه از امسال (2018) بطور کامل اجرایی شد.
'باراک اوباما'رییس جمهوری پیشین آمریکا این پیمان را امضا کرده است و یک ماه بعد از آنکه رئیس جمهور آینده روی کار بیاید؛ مهلتش به سر خواهد آمد.
پنجشنبه گذشته رئیس ستاد کل نیروهای مسلح آمریکا 'جوزف دانفورد' اظهار تردید کرد که این پیمان تمدید شود.
دانفورد در مصاحبه ای هم با روزنامه واشنگتن پست گفته بود که بهتر است روسیه به تعهداتش در قبال 'پیمان نیروهای هسته ای میان برد' I.N.F. وفادار بماند، چون این پیمان مقدمات کار را برای مذاکرات بیشتر در مورد سایر موارد کنترل سلاح مهیا می سازد. اگر این پیمان پابرجا بماند؛ 'پیمان استارت جدید' هم می تواند تمدید شود.
دانفورد افزوده بود: 'البته من بعید می دانم اگر «استارت 2 » تمدید شود متضمن پیشرفتی هم باشد'.
'جورج بوش پدر' رئیس جمهوری اسبق آمریکا که هفته گذشته از دنیا رفت؛ هزاران سلاح هسته ای تاکتیکی که برای مبارزه با شوروی طراحی شده بود را منهدم کرد.
مقامات آمریکایی می گویند که هیچ علامتی دیده نمی شود که دو طرف به هم چشمک بزنند و یا حتی بخواهند با هم راجع به انهدام فوری تسلیحات هسته ای شان گفت وگو کنند.
پیمان خلع سلاح هسته ای در سال 1977 منعقد شد یعنی هنگامی که شوروی یک فروند موشک متحرک 'اس اس 20'(SS-20) را برای هدف قرار دادن اروپا تعبیه کرد. هر موشک دارای سه کلاهک هسته ای بود هر کلاهک می توانست یک شهر بخصوص را هدف قرار بدهد. موشک های دیگری با بردهای متنوع تر هم نصب شد. مذاکرات در این زمینه در دولت 'جیمی کارتر' شروع شد. اما در دولت های ریگان و گورباچف به جریان افتاد.
این دو رهبر در سال 1987 پیمان 'نیروهای هسته ای میان برد' را امضا کردند.این پیمان، نصب موشک هایی با بردهایی بین 500 تا 5500 کیلومتر که هم متعارف بودند و هم قابلیت حمل کلاهک هسته ای را داشتند بر روی زمین ممنوع می کرد. واشنگتن تعداد 846 موشک خود را منهدم کرد و مسکو هم تعداد 1846 موشک را. اروپا هم یک نفس راحت کشید.
در سال 1987، آمریکا و روسیه با انعقاد یک پیمان؛ تمام موشک های مستقر در زمین را که بردشان بین 310 ال3420 مایل بود را نابود کردند.
اما از آن تاریخ به این سو؛ بسیاری از کشورها عمدتا در آسیا و خاورمیانه زرادخانه هایی آکنده از این موشک ها ساخته اند و حتی مدل های پیشرفته تری را هم تولید کرده اند. تعداد زیادی موشک های میان برد هم بر روی زمین نصب شده است و یا در شرف نصب شدن قرار دارد.
چین؛ صدها فروند از این موشک ها دارد؛ اما چون امضا کننده پیمان فوق نیست؛ الزامی هم به نابود کردن آنها ندارد.
چین؛ منابع صنعتی مهم خود را مامور تولید مدل دیگری از این موشک ها به نام 'دی اق26' (DF-26) کرده است. مدلی از این موشک ها در یک رژه نظامی در سال 2015 در پکن به نمایش گذاشته شد. طول موشک 46 پا /14.0208 متر/ است. این موشک می تواند در سنگرهایی در اعماق زمین نگهداری شود. به وسط جاده ها بر روی سطح بیاید و از آنجا به مسافت هایی در ابعاد دور شلیک شود.
تحلیلگران غربی برد موشک را در حدود 2500 مایل / 4023.36 کیلومتر/ تخمین می زنند. با این برد؛ چین می تواند پایگاههای آمریکا در خلیج 'گوام' را نشانه بگیرد.
' جورج شولتز' وزیر خارجه آمریکا در دولت ریگان که امروز از دانشوران موسسه 'هوور' است در این باره می گوید:'همه لوازم جنگی مهیاست. اما این زنجیره یک حلقه مفقوده دارد و آن؛ دیپلماسی است'.
شولتز ادامه می دهد:'امروز، وقت آن نیست که بیاییم و زراخانه هایی بزرگ مملو از سلاح هسته ای بسازیم. امروز وقت آن است که دنیا را از خطر یک چنین تهدیدهایی نجات بدهیم. بیرون آمدن از پیمان خلع سلاح هسته ای، یک قدم بزرگ رو به عقب است. ما باید این پیمان را درستش کنیم؛ نه آنکه آن را بکشیم'.
اروپام**1591**2040