به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، پایگاه اینترنتی واشنگتن اگزمینر در گزارشی تحت عنوان «ناو های هواپیمابر آمریکا ممکن است به سرنوشت دایناسور ها دچار شوند» نوشت:  دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، از این موضوع نگران است که تازه ترین کلاس اَبَرناو های هواپیمابر این کشور دارای نقصی فاحش در سامانه مربوط به پرواز هواپیما ها باشد. او آشکارا جایگزینی سامانه شتاب دهنده بخار در ناو های هواپیمابر با سامانه الکترومعناطیسی جدید را زیر سوال برده است. سامانه های شتاب دهنده در ناو های هواپیمابر برای شتاب دادن به سرعت برخاستن هواپیما ها از عرشه این ناو ها کاربرد دارند.

با این حال، تحلیلگران مسائل راهبردی و نظامی بر این باورند که ناو های هواپیمابر آمریکا که ملموس ترین نماد های تفوق نظامی این کشور در جهان محسوب می شوند، ممکن است از یک مشکل به مراتب بزرگتر رنج ببرند. ناو های هواپیمابر آمریکا ممکن است به علت تصمیمات کوته بینانه و به واسطه تولید سامانه های تسلیحاتی دوربردتر به زودی منسوخ شوند.

در ادامه این گزارش آمده است: هیچ کشور دیگری در جهان بیش از دو ناو هواپیمابر مدرن ندارد. آمریکا به تنهایی ۱۱ ناو هواپیمابر در اختیار دارد. این کشور یک برنامه چند میلیارد دلاری را شروع کرده است که بر اساس آن، ناو هواپیمابر کلاس نیمیتس که متعلق به دوران جنگ سرد است جای خود را به ناو های هواپیمابر جدیدتر کلاس جرالد آر. فورد خواهد داد. ناو های هواپیمابر کلاس جرالد آر. فورد بزرگترین و گران قیمت ترین کشتی جنگی در تاریخ بشر محسوب می شوند که قیمت آن ها به ۱۳ میلیارد دلار می رسد.

برنامه نیروی دریایی آمریکا این است که در هر سه سال یک فروند ناو هواپیمابر تولید کند تا بتواند تا سال ۲۰۳۰ ناوگانی متشکل از ۱۲ فروند از این ناو های هواپیمابر را به وجود آورد.

با این حال، تاریخ نگاران معتقدند که نیروی دریایی آمریکا باید از جنگ جهانی دوم یک درس بیاموزد. در خلال جنگ جهانی دوم بود که کشتی جنگی بزرگ ژاپنی ها، موسوم به «یاماتو»، قربانی نیروی هوایی آمریکا شد. این کشتی جنگی ژاپنی که به بیش از 150 قبضه توپ و آتشبار مجهز بود قدرتمندترین کشتی جنگی زمان خود محسوب می شد و باور همگان این بود که یاماتو در برابر آتشباری هر کشتی جنگی دیگری در جهان آسیب ناپذیر است.

با این حال، این کشتی جنگی عظیم الجثه هنگامی که سرگرم دفاع از اوکیناوا بود به علت حملات متعدد بمب افکن ها و اژدر افکن های آمریکایی منفجر و غرق شد.

به رغم آن که آمریکا آخرین کشتی جنگی خود را در سال ۱۹۹۲ از دور خارج کرد، روزی از سال ۱۹۴۵ که در آن کشتی جنگی عظیم الجثه یاماتوی ژاپن منهدم شد پایان عصر کشتی های جنگی مجهز به توپ های بزرگ محسوب می شود. اما پرسشی که اکنون وجود دارد این است که آیا ناو های هواپیمابر امروزی محکوم هستند که سرنوشتی همچون سرنوشت دایناسور ها پیدا کرده و منقرض شوند و قربانی فناوری های جدید گردند؟ به عبارت دیگر، آیا قرار است ناو های هواپیمابری که امروزه آمریکا و شمار دیگری از کشور ها در اختیار دارند قربانی سرعت عمل موشک های سوپرسونیک یا پهباد های پرشمار گردند؟

جری هندریکس، افسر بازنشسته نیروی دریایی آمریکا که اکنون نایب رئیس «گروه تلموس» -یک شرکت مشورتی در حوزه مسائل امنیت ملی- می گوید: «ایده شکل گیری یک پلتفرم برای به پرواز درآمدن هواپیما ها برای اولین بار در سال ۱۹۱۲ مطرح شد. در آن زمان این تصور وجود داشت که این پلتفرم می تواند یکصد و پنجاه سال کارآیی داشته باشد.»

هندریکس افزود: «اما ما در حال حاضر ناو های هواپیمابری می سازیم که تنها پنجاه سال عمر می کنند و معلوم نیست که عمر یکصد و پنجاه ساله ای که برای این گونه ناو های هواپیمابر در نظر گرفته شده به چه شکلی محاسبه گردیده است.»

هندریکس در سال ۲۰۱۳ مقاله ای نوشت و در آن تصریح کرد که ناو های هواپیمابر (که در خلال بیش از هفتاد سال گذشته محور اصلی توان و عملیات دریایی ارتش آمریکا بوده است) در مناقشات و جنگ های آینده بسیار آسیب پذیر می شوند. البته، ارائه چنین مقاله ای از سوی هندریکس باعث شده بود که مسئولان نیروی دریایی آمریکا خشمگین و ناراحت شوند.

هندریکس در کنفرانس امنیت ملی ال پومار که با حمایت بنیاد هریتیج برگزار شد خاطرنشان کرد که سرنوشت خوشایندی در انتظار ناو های هواپیمابر نیست. او گفت: این سرنوشت ناخوشایند به واسطه تصمیماتی است که مسئولان نیروی دریایی در زمینه جایگزین ساختن هواپیما های جنگی «ای-۶ آر» و «اف-۱۴» (با برد پروازی حدود یک هزار و دویست مایل دریایی) با بمب افکن های کوتاه بردتر «اف. -۱۸» و «اف. -۳۵» اتخاذ کرده اند رقم خواهد خورد. هواپیما های جنگی «اف. -۱۸» و «اف-۳۵» برای انجام ماموریت هایی که برد آن ها بیش از ۶۰۰ مایل دریایی باشد نیازمند سوختگیری هوایی هستند.

هندریکس می گوید: «ما اساسا هواپیما هایی را برای نشستن و برخاستن از عرشه ناو های هواپیمابر خود طراحی کرده و به کار گرفته ایم که به هیچ وجه برای این کار مناسب نیستند. ناو های هواپیمابر ما در دوران جنگ سرد این توانایی را داشتند که هواپیما هایی را از روی عرشه خود به پرواز درآورند که توان انجام عملیات در فاصله حدود هزار مایل دریایی را بدون نیاز به سوختگیری هوایی داشتند، اما اکنون هواپیما های جنگی که بر روی عرشه ناو های هواپیمابر ما مستقر هستند تنها در شعاع ۵۰۰ مایل دریایی قدرت مانور دارند.»

امروزه غرق کردن یک ناو هواپیمابر آمریکایی تقریبا غیرممکن است، زیرا انواع دیواره های دفاعی در اطراف این گونه ناو های هواپیمابر تعبیه شده است. انواع هواپیما های جنگی بر عرشه این ناو های هواپیمابر حضور دارند و انواع کشتی های جنگی این ناو های هواپیمابر را همراهی می کنند و به سامانه های دفاع موشکی و دفاع در برابر زیردریایی ها مجهز هستند. هندریکس می گوید وجود این تعداد کشتی جنگی در اطراف ناو های هواپیمابر اجرای هرگونه عملیات آفندی را با مشکل مواجه می کند.

وی می گوید: «اگر تعداد موشک هایی را که بر روی برخی از کشتی های جنگی ما مستقر شده است بررسی کنید در خواهید یافت که چه تعداد از آن ها برای دفاع از این کشتی ها در نظر گرفته شده اند و چه تعداد از آن ها نیز برای عملیات هجومی تخصیص یافته اند و چه میزان عدم توازن در این زمینه وجود دارد.»

اما یکی از فناوری هایی که برتری ناو های هواپیمابر را به شدت تهدید می کند فناوری هواپیما های گلایدر بدون سرنشین هایپرسونیک است. این هواپیما های بدون سرنشین سرعتی معادل حدود یک مایل در ثانیه دارند و لذا هدف قرار دادن آن ها کار بسیار دشواری است. هم روسیه هم چین سرگرم توسعه تسلیحات هایپرسونیک خود هستند. وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) نیز سرگرم توسعه سامانه های دفاعی خود در برابر این گونه تسلیحات است.

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، در ماه مارس اعلام کرد که کشورش یک سلاح نظامی هایپرسونیک تولید کرده است. وی از اسم رمز «آوانگارد» برای اشاره به این سلاح نظامی هایپرسونیک استفاده کرد.

چین نیز موشک DF-۲۱D را تولید کرده است. این موشک یک موشک بالستیک است که می تواند ناو های هواپیمابر آمریکا را هدف قرار دهد. با این حال، آمریکایی ها همچنان اصرار دارند که درباره تهدیداتی که متوجه ناو های هواپیمابر آمریکا وجود دارد اغراق شده است.

دریادار مایکل مانازیر، از فرماندهان پیشین در نیروی دریایی آمریکا، در مقاله ای در سال ۲۰۱۴ نوشت که ناو های هواپیمابر مدرن بیش از هر سامانه جنگی در زرادخانه نظامی آمریکا قدرت آتشباری دارند و «همچنان کارآمدترین ابزار شکل دهی به راهبرد نظامی ملی آمریکا محسوب می شوند.»

او تصریح کرد: «تهدید علیه ناو های هواپیمابر همواره وجود داشته است و این تهدید از زمان ساخت اولین نوع ناو های هواپیمابر در قرن بیستم مطرح بوده است. تاریخ جنگ افزار ها مملو از شکل گیری فناوری های جدید بوده است و شکل گیری فناوری های جدید توانمندی های جدیدی را نیز به همراه داشته است. شکل گیری این نوع فناوری ها همچنین به ایجاد تهدیدات جدید و تاکتیک های جدید نیز انجامیده است.»

نیروی دریایی آمریکا در حال حاضر هیچ طرح و برنامه ای برای به حاشیه راندن ناو های هواپیمابر خود ندارد. این ناو های هواپیمابر هنوز هم نماد تفوق و برتری قدرت نظامی آمریکا محسوب می شوند.

گریگ هیکس، سخنگوی نیروی دریایی آمریکا می گوید هیچ سامانه تسلیحاتی وجود ندارد یا طراحی نشده است که بتواند همانند یک ناو هواپیمابر مجهز به انواع تونمندی های فرماندهی و کنترل و گروه کشتی های جنگی و هواپیما های نظامی همراهش به اعمال قدرت مبادرت ورزد.

نیروی دریایی آمریکا معتقد است هواپیما های سوخت رسانی که بر عرشه ناو های هواپیمابر مستقر هستند و نیز انواع پهپاد هایی که از عرشه این ناو های هواپیمابر به هوا بر می خیزند می توانند کمبود های ناشی از برد کوتاه تر هواپیما های جنگی موجود بر عرشه ناو های هواپیمابر را جبران کنند.

هیکس می گوید ناو های هواپیمابر و کشتی های جنگی اسکورت کننده آن این توانایی را دارند که عملیات های نظامی تمام عیار را در حدود هفتاد درصد سطح زمین و در هر گونه شرایط آب و هوایی انجام دهند. او می افزاید ناو های هواپیمابر آمریکا تا آینده قابل پیش بینی همچنان «مرگبار، سریع، انعطاف پذیر و فعال» باقی خواهد ماند.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.