صاحب‌خبر - عليرضا بيرانوند در برنامه فرمول يک درباره اينکه برخي اوقات در فضاي مجازي حاشيه ساز شده است، صحبت کرد. او در مورد عکسي که با وحيد اميري منتشر کرده بود، گفت: من عاشق وحيد هستم. هشت، نه سال است که با او هم اتاقي هستم. مگر اين چيزها جرم است؟ بيرانوند درباره جمله «تن من مباد و پرسپوليس باد» که به خاطر علاقه اش به پرسپوليس در فضاي مجازي نوشته بود، اينگونه توضيح داد: مي خواستم علاقه ام را به پرسپوليس ثابت کنم. بهر حال اتفاقي بود که افتاد. عکسي را هم به طنز منتشر کردند که اتفاقا طاها، پسرم هم يک نمونه از آن را به من نشان داد (با خنده). او درباره جمله «دشمن‌شادهاي ما شاد شدند» که بعد از ديدار رفت مقابل کاشيما آنتلرز گفته بود، اظهار داشت: سيد جلال هميشه مي گويد کاري نکنيد که دشمن‌شاد بشويم. من هم آن روز مي خواستم جوري حرف بزنم که شبيه سيد جلال باشد؛ ولي نشد. بيرانوند درباره استوري معروفش که يک نظرسنجي با گزينه هاي با و يا بود، گفت: بگذاريد قصه اين را بگويم. با علي کريمي، بازيکن استقلال بوديم و اتفاقا خود او در اينستاگرام من اين استوري را گذاشت. هواداران استقلال که به من خنديديد! اين را بازيکن خودتان گذاشت. به صفحه اش برويد و دليل را از خودش بپرسيد. (مي خندد)..من روي تخت دراز کشيده بودم و علي کريمي گفت: گوشي را بده برايت درست مي کنم. وگرنه من که اصلا سر در نمي آورم و نمي دانستم چطوري بايد اين گزينه ها را بگذارم. ضمن اينکه اشتباه هم نيست و گزينه ها به همان شکل با و يا درست است. به هر حال هرچه بوده تقصير علي کريمي بوده است. گلر پرسپوليس و تيم ملي افزود: من دوست دارم با مردم درد دل کنم و آنها با من صحبت کنند. درست است که شوخي ها هست، اما الان خيلي بهتر شده ام و عکس هايي که در حد شخصيتم نباشد را منتشر نمي کنم. قبلا شايد دوستي نداشتم که اين چيزها را به من ياد بدهد. مثلا در اردوي کرواسي بوديم و مي خواستم زير يک عکس بنويسم «يک تمرين با نشاط» که دستم خورد و اشتباها به شکل ديگري نوشتم. وقتي از تمرين آمدم، ديدم يا حسين! اين ديگر چيست. همه برايم نوشته بودند اين را اشتباه نوشتي و بردار. يا بعضا به خاطر عجله اينطور مي شود که بايد صبوري کنم. او افزود: هميشه به خودم مي گويم اگر عليرضا قرار است موفق شود، بايد صبور باشد. شايد ما لرها کمي اينطور نباشيم و موقع عصبانيت کمتر صبر مي کنيم. اما در صورت صبر خيلي موفق تر مي شويم. اگر قبل از گفتن يک حرف، سي ثانيه صبر کنم، شايد ديگر آن را به زبان نياورم.∎​