• خشونت‌های روانی
• خشونت‌های فیزیکی
• خشونت‌های جنسی
• خشونت‌های مالی
•  خشونت‌های عاطفی
  
  

این رفتار‌های کنترل کننده شامل: طیف وسیعی از اقداماتی است که یک فرد برای وابسته کردن و تابع کردن دیگر افراد و یا زیر دستان، طراحی، پیاده سازی و اجرا می‌کند تا افراد را از منابع حمایتی به انزوا بکشاند و خود بتواند از این منابع و ظرفیت‌های موجود برای کسب دستاورد‌های شخصی بهره برداری کند و دیگران را از ابزار‌ها و امکانات مورد نیازشان برای کسب استقلال و هویت محروم سازد و بتواند رفتار‌های روزمره آن‌ها را تنظیم کند.

مفهوم رفتار اجباری اینگونه بیان شده است: یک عمل یا یک الگوی رفتاری شامل: حمله، تهدید، تحقیر، ارعاب یا دیگر سوء استفاده‌هایی که برای آسیب رساندن، تنبیه، مجازات و یا ترسانیدن قربانیان مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تعریف نوعی از خشونت همراه با افتخار کردن توسط اعمال کننده خشونت است و می‌تواند حتّی شامل ازدواج اجباری نیز باشد؛ بنابراین، این نوع خشونت‌ها محدود به یک قوم یا جنسیت نمی‌شوند.

ولی کودکان چگونه در معرض خشونت‌های خانگی قرار می‌گیرند؟
مشاهده هر گونه حمله، تجاوز و تحقیر مادر

شنیدن درگیری‌های شدید و خشونت آمیز

مشاهده عواقب پس از هر درگیری مانند جراحت‌های پس از خشونت و احساس هر نوع تنش در خانواده

هر نوع اطلاع از اینکه چه اتفاق ناگواری بر سر مادرشان افتاده است

هر گونه سوء استفاده از سوی والدینِ سوء استفاده کننده و به عنوان بخشی از آن بودن

و اینکه والدین حمایت‌های خود را از فرزند تکذیب و یا او را محروم کنند.

در ادامه راه‌هایی که یک کودک می‌تواند خشونت‌های خانگی را تجربه کند ارائه می‌شوند:
شاهد هر گونه خشونت بودن

شاهد هر گونه پنهان کاری و در انزوا قرار دادن یا قرار گرفتن

تهدید

هرگونه سرزنش (خود یا دیگران و حتی از سوی دیگران)

هرگونه مسامحه و محروم سازی

هرگونه دخالت مستقیم در امور دیگران

و هر گونه صدمه و جراحت.

مثال: شوهر من در خانه فرد بسیار خشنی است و او هر روز من را آزار می‌دهد؛ از همین طریق است که فرزندم هیچ گاه خوشحال نیست و تمرکز و انرژی لازم برای مطالعه را ندارد. او حتی از ادامه تحصیل دادن خسته شده است؛ بنابراین بهتر است کودکان برای در امان ماندن از این آسیب اجتماعی هر روز و همواره تحت پوشش قانون حفاظت از کودکان قرار بگیرند و این قانون پس از ورود به کلاس اول به آن‌ها مکرراً آموزش داده شود تا آن‌ها از حقوق خود مطلع باشند.

این وظیفه آموزش و پرورش و همه مسئولین است تا به ترویج این قانون برای حفظ سلامت کودکان آینده کشورمان ایران بپردازند؛ چرا که رفاه و آسایش کودکان، سلامت روانی جامعه‌ای بزرگ را رقم می‌زند؛ بنابراین اگر چنین قانونی وجود داشته باشد، هر متخصص بهداشت، یا هر معلّم پرورشی، یا هر پزشکی و هر فردی که احساس کند کودکی در معرض این خطرات قابل ملاحظه قرار دارد، می‌تواند به سرعت به مرکز سرویس دهنده خدمات به کودکان مراجعه و آنان را از این آسیب اجتماعی مطلع سازد.

تحقیقات در مورد نیاز‌های اولیه کودکان نشان می‌دهد که آن‌ها در این برهه از زندگی به دو چیز نیاز دارند: ۱. ایمنی ۲. صحبت کردن با کسی که قابل اطمینان باشد.