فصل دوم: اوقات فراغت در کره‌شمالی
براساس تصویری معمول از کره‌شمالی، ممکن است کسی ایده «خوش بودن در کره‌شمالی» را یک کمدی سیاه صرف ببیند. در واقع، زندگی برای مردم معمولی سخت است و ابزارهای معمول سرگرم‌کننده – وقت آزاد و درآمد در دسترس و قابل مصرف- بسی اندک است. در کره‌جنوبی، مردم لباس‌هایشان را برای شست‌وشو به دست ماشین می‌سپارند؛ جاده‌ها و شبکه‌های ریلی عالی به این معناست که همه جای این کشور به راحتی در دسترس شماست و مردم پول کافی برای خرج کردن در مورد هر چیزی را دارند. هیچ‌یک از اینها در کره‌شمالی مصداق ندارد. جنوبی‌ها- مانند پسرعموهای شمالی‌شان- هیچ الزامی برای حضور در جلسات «خود انتقادی» [self-criticism] و جلسات منظم محله ندارند (۱). با این حال، درست مانند سایر بخش‌های جهان، مردمان کره‌شمالی هم در جست‌وجوی فرصت‌هایی برای خوش بودن هستند. این با وجود وضعیت دشواری است که در آن به سر می‌برند و برخلاف تصاویر رسانه‌ای و بین‌المللی مضحکی است که می‌گوید شهروندان کره‌شمالی روبات‌هایی هستند که زنده هستند تا در خدمت «رهبر عزیز» [Dear Leader] باشند. افزون بر این، در نتیجه تغییرات اخیر تکنولوژیک، شمالی‌ها بیش از گذشته در جست‌وجوی روش‌هایی برای خوش بودن هستند. برخی از این تغییرات حتی بر توانایی دولت برای کنترل مردم هم تاثیر می‌گذارد.
تلویزیون و فیلم‌های خارجی
یکی از معدود چیزهایی که «کیم‌جونگ‌ایل» به آن معروف بود، عشق و علاقه‌اش به سینما بود. او کلکسیونی از هزاران فیلم داشت. او همچنین از هواداران تلویزیون کره‌جنوبی بود به‌ویژه شبکه رادیویی- تلویزیونی ملی KBS این کشور. وقتی همراهان «رو مو هیون» [Roh Moohyun]، رئیس‌جمهور کره‌جنوبی، از کیم‌جونگ‌ایل پرسیدند که چرا طی اجلاس سران در سال ۲۰۰۷ عاشق شبکه KBS شده، وی جواب داد: «من به چیزهای دولتی عادت کرده‌ام.» با این حال، کیم‌جونگ‌ایل این امتیاز را از هموطنانش دریغ کرد. استفاده از رسانه‌های خارجی در کره‌شمالی براساس قانون قابل مجازات است. اما این به این معنا نیست که کسی مبادرت به استفاده از آنها نکند. براساس نظرسنجی سال ۲۰۱۰، حدود ۲۵۰ شهروند فراری شده از کره‌شمالی که مورد سوال قرار گرفتند پاسخ دادند که تلویزیون‌ها یا فیلم‌های خارجی را دیده‌اند و بسیاری از مقام‌ها در پیونگ‌یانگ هم به‌طور خصوصی آن را به‌کار می‌گیرند. از کره‌شمالی تقریبا ۴ درصد به‌طور مستقیم به تلویزیون KBS روی آورده‌اند. افزون بر این، تمام کسانی که می‌گفتند به این تلویزیون روی آورده‌اند مدعی بودند که بازدیدکنندگان منظم این تلویزیون هستند و می‌گفتند که این تلویزیون برای آن دسته از شمالی‌هایی که از توان دریافت سیگنال‌ها برخوردارند،بسیار جذاب است. این نظرسنجی به‌طور نامتناسبی بر آن دسته از کسانی متمرکز بود که در بخش شمالی کره‌شمالی به‌ویژه در استان شمالی‌هامگیونگ [Hamgyong] می‌زیستند، زیرا بخش زیادی از فراریان از آنجا هستند بنابراین، نتیجه، احتمالا دست‌کم گرفتن محبوبیت تلویزیون کره‌جنوبی در مناطقی از کره‌شمالی است که سیگنال‌های این تلویزیون به‌طور مستقیم قابل دریافت است. چرا؟ زیرا تنها کسانی که در ۵۰-۷۵ مایلی کره‌جنوبی زندگی می‌کنند توان دریافت سیگنال‌ها را دارند و البته فاصله بسته به شرایط جوی متغیر می‌شود. مردم در جاهایی مانند «کائه سونگ» [Kaesong] یا «ساری‌وون» [Sari-won] (که هر دو فاصله زیادی تا مرز ندارند) ممکن است بتوانند وصل شوند، اما آنهایی که در هامگیونگ هستند عموما نمی‌توانند. اگرچه مردمی که در مناطق شمالی کره‌شمالی زندگی می‌کنند نمی‌توانند مستقیما به KBS وصل شوند و امواج آن را دریافت کنند اما می‌توانند «شو»های پسرعموهای جنوبی خود را که از طریق امواجی که از چین فرستاده می‌شود ببینند. منطقه مرزی پیرامون کره‌شمالی دارای جمعیت عظیمی از شهروندان این کشور است. بنابراین، ایستگاه‌هایی مانند تلویزیون یانجی [Yanji TV] برنامه‌هایی با محتوا و زبان کره‌ای پخش می‌کنند. ۱۸درصد از فراری‌های کره‌شمالی که مورد نظرسنجی قرار گرفتند گفتند که تلویزیون یانجی را از داخل کره‌شمالی دیده‌اند و ۱۵ درصد اضافه کردند که آن را به‌صورت هفته‌ای تماشا کرده‌اند. برای نشان دادن اینکه تلویزیون دولتی چقدر کسالت‌آور است، ۵۱ درصد از کسانی که نظرسنجی شدند گفتند که کانال‌های کره‌شمالی را دیده‌اند- آمار فوق‌العاده بالایی می‌گویند که این کانال‌ها تنها از مزیت قانونی بودن برخوردارند و لاغیر- اما فقط ۱۴ درصد گفتند آن را به‌صورت هفتگی تماشا می‌کنند. تلویزیون و رادیوهای فروخته شده در کره‌شمالی به شکل از پیش تنظیم شده به شبکه‌های دولتی مانند تلویزیون مرکزی کره [KCTV]، شبکه آموزش و فرهنگ کره یا تلویزیون مانسودای که فقط در پیونگ‌یانگ قابل دریافت است وصل می‌شوند. تلویزیونی که به‌طور قانونی در کره‌شمالی فروخته شود نمی‌تواند به هیچ چیزی وصل شود، مگر اینکه آماده شکستن قانون باشد و بابت آن رشوه‌ای بدهد. افزون بر این، تلویزیون کره‌شمالی از سیستم ویدئویی [PAL [PAL video system استفاده می‌کند برخلاف NSTC که در کره‌جنوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما اگر کره‌شمالی‌ها چیزی ندارند (با توجه به شرایط سخت شان) اما یک کسب و کار غیرقانونی پر زرق و برقی را در حوزه تلویزیون‌ها و رادیوهای «به روزومُد» [mod-ding] سر و سامان داده‌اند. تعمیر‌کنندگان تلویزیون در کره‌شمالی می‌توانند زندگی پر سودی را برای خود دست و پا کنند. همچنین تعداد کثیری از مردم هستند که رادیو – تلویزیون‌های چینی را می‌بینند که هم روی سیستم‌های PAL قابل دریافت است و هم روی سیستم‌های NSTC.
نظر شما