صاحب‌خبر - مائده کاشیان - سریال «حوالی پاییز» به کارگردانی حسین نمازی، شنبه‌شب در حالی به پایان رسید که نتوانست رضایت اکثریت مخاطبان را به دست بیاورد و انتقادات زیادی در پی داشت. این سریال بعد از «دلدادگان»، دومین پایان ناموفق سریال‌های اخیر تلویزیون را رقم زد. البته تفاوت این دو سریال این است که بخشی از پایان ناموفق «دلدادگان» را می‌توان متوجه ماجرای پانته‌آ بهرام دانست، اما درباره «حوالی پاییز» علت اصلی پایان بد آن، به فیلم نامه برمی‌گردد. پرداخت سطحی به فاجعه ای بزرگ پرداختن به موضوع فاجعه منا و یادی از شهدای این حادثه اتفاق ارزشمندی است، اما همیشه مهم‌تر از طرح یک مسئله، شکل پرداخت آن است. «حوالی پاییز» درباره فاجعه منا، جز واکنش‌های احساسی اعضای خانواده که در بیشتر موارد هم ناملموس بود، تصویر مهمی نمایش نداد. بخش زیادی از قسمت آخر هم به دیالوگ‌های پرتعداد و شعارگونه گذشت، نه بیان تصویری واقعه یا مصیبت‌های خانواده‌های داغدار. حادثه منا موضوعی بسیار حساس بود که ظرفیت فراوانی داشت ولی «حوالی پاییز» نتوانست به خوبی از پس نمایش ابعاد پررنگ آن بربیاید. خرده داستان مبهم ماجرای جاسوسی «ساره»، بخش مهمی از داستان سریال «حوالی پاییز» در نیمه اول این مجموعه بود که به صورت ناقص و مبهم مطرح شد و تا انتها هم کامل نشد. علت اصلی حضور «ساره» در ایران، جزئیات روابط او با مردی به نام «مصعب» و علت دشمنی آن‌ها با یکدیگر، به اندازه کافی در قصه روشن نبود و نشد. در حالی که فیلم‌ساز می‌توانست از این گره ایجادشده، به نحو بهتری استفاده کند. شروع کند و پایان شتاب‌زده قصه «حوالی پاییز» ابتدا بسیار کند و یکنواخت آغاز شد و به همین روال تا اواسط سریال پیش رفت. در 5-6 قسمت آخر بود که سفر «سامان» و «مهران» به مکه، قصه را به جریان انداخت اما با رفتن دو برادر، سریال دوباره چندین قسمت در سرپایینی تکرار افتاد و جز دیالوگ‌ها و صحنه‌های تکراری از دلتنگی خانواده، هیچ اتفاق مهمی نمی‌افتاد. این تکرار و یکنواختی تا بازگشت «مهران» ادامه داشت تا این که در دو قسمت پایانی، چند اتفاق باورناپذیر و شتاب‌زده مانند کنفرانس خبری درباره منا، سروته همه چیز را ‌هم آورد!∎​