به گزارش ایرنا، گروه طالبان پس از آن که آمریکا به بهانه تحویل ندادن رهبران تروریست هایی که 11 سپتامبر به نیویورک حمله کردند و تمامی هم تبعه عربستان بودند، به افغانستان لشگر کشید و چند ماه بیشتر طول نکشید که تشکیلات طالبان به عنوان حاکمان افغانستان متلاشی کند و شماری از فرماندهان آنها بازداشت و روانه زندان گوانتانامو ، شماری را محبوس خانه ها و برخی را منزوی کند.
اما از سال 2007 میلادی کم کم صحنه تغییر کرد و با شنیده شدن آوازه خروج نیروهای خارجی ، وضعیت بازگشت و طالبان به شکلی وسیع وارد جنگ با نیروهای غربی مستقر در افغانستان و دولت این کشور شد و تا امروز بخش بزرگی از خاک افغانستان را دوباره در سلطه خود گرفته است.
ظاهر این رویداد نگاه روسیه را که معتقد است آمریکا در راهبرد خود برای افغانستان و در برابر طالبان شکست خورده است ، تایید می کند
زیرا امروز بخش زیادی از خاک افغانستان بیرون از نظارت و مدیریت دولت مرکزی است، اما اگر این داستان را از این زاویه تعریف کنیم که افزایش تحرک طالبان خود به خود نه تنها به تداوم حضور آمریکا در افغانستان مشروعیت بخشیده و حتی این حضور را به یک مطالبه مردمی و دولتی در افغانستان برای حفظ امنیت تبدیل کرده است.
در سال 2001 میلادی که آمریکا تازه وارد بود و اشراف کاملی در ظاهر بر کشرو افغانستان نداشت طی یک ماه حاکمیت گروه طالبان از 95 درصد خاک این کشور برچیده شد و در عمل طالبان متلاشی شد و می توان گفت که دیگر وجود نداشتند.
در جریان عملیات های هوایی و زمینی آمریکا از آن سال ها که علیه گروه های طالبان و القاعده اجرا می شد ، مردم افغانستان به خاطر دارند و بازگو می کنند که چطور حملاتی انجام می شد که در یک کاروان خودرو متشکل از غیر نظامیان و اعضای تروریست ها، آمریکایی ها قادر بودند تک خودرو حامل تروریست ها را در میان قطار خودروها شناسایی کنند و تنها آن را منهدم کنند ولی امروز ناتوان از شناسایی مسیرحرکت زنجیره خورهای زرهی آنها در نزدیکی کابل هستند.
صدها نفر از مردم افغانستان شاهد این رویدادها در مسیر بزرگراه کابل - قندهار بودند و داستان آن را تعریف می کنند که از میان تانکرهای حامل نفت برخی از تانکرهای حامل سلاح برای طالبان شناسایی می شد و از بین می رفتند و به دیگر تانکرها آسیب نمی رسید.
یا شنیده می شود که در میان یک خانه با دو اتاق ، پهپادها آن اتاق در اختیار طالبان را در دیگر ساکنان غیر نظامی تشخیص می دادند و با سلاح های لیزری هدف را منهدم می کردند اما امروز یک تانکر با چندین تن مواد منفجره تا چهارراه زنبق کابل می آید و گزارش تجمع طالبان در یک مسجد روستا به علت نداشتن مختصات ماهواره ای بدون دفاع می مانند.
همین روایت ها است که در حال حاضر عامه مردم افغانستان باور به شکست آمریکا در برابر طالبان ندارند و در هر نشست و جمعی که داستان شکست آمریکا و دولت افغانستان در جنگ برابرطالبان مطرح می شود ، حاضرین تأکید می کنند که این شکست نیست بلکه یک بازی پنهانی است.
افغان ها باور دارند که در حال حاضر هم اگر آمریکایی ها بخواهند طی یک تا سه ماه گروهی بنام طالبان وجود نخواهد داشت و همه لشگر آنها هر سلاح و تانک های غنیمت گرفته شده از دولت را می تواند نابود کند اما تصمیمی برای بستن پرونده طالبان نیست.
مردم می گویند آمریکایی ها چگونه رهبر طالبان «اختر محمد منصور» را خاک پاکستان در داخل یک تاکسی شناسایی و با هواپیما بدون سرنشین نابود کردند ، اما در حال حاضر قطار نیستند تانک های هاموی و خودروهای نظامی طالبان را که تعدادشان به صدها دستگاه می رسد ، نمی بینند.
هر چند در هر استان افغانستان شکایت اغلب نیروهای افغان که در خط اول نبرد هستند همین است که چرا با آغاز تهدید و مطلع کردن دولت از آن و دان خبر این که طالبان در تدارک حمله به فلان نقطه است، دولت گزارش ها را نشنیده می گیرد و صبر می کنند تا زمان که مراکز نظامی سقوط کرد ، همه تجهیزات به آتش کشیده شد، نیروی کمکی در صحنه حضور پیدا می کند و دوباره به ساخت و ساز آن می پردازد که هزینه آن ده ها برابر از کمک اولیه برای جلوگیری از سقوط و دادن تلفات انسانی بیشتر است.
این داستان در حمله گسترده طالبان به شهرستان های «اُروزگان خاص»، «جاغوری» و «مالستان» بیشتر خود را نشان داد و شاهدان عینی می گویند نیروهای ویژه ارتش حدود سه تا چهار روز می شود در مقر فرمانداری شهرستان «جاغوری» و «مالستان» رسیده اند اما وارد جنگ نمی شوند و می گویند که به آنها دستور داده نشده است.
یک شهروند از مرکز شهرستان جاغوری به ایرنا گفت که این سومین روز است که بخش دوم نیروهای ویژه ارتش به سرپرستی «شاه جهان» معاون سابق اداره امنیت ملی به جاغوری رسیده اند اما برای دفاع از مردم وارد صحنه نمی شوند و نداشتن دستور حمله را علت راکد ماندن خود اعلام می کنند.
گزارش ها از منطقه حاکی است که به همین دلیل ، گروه طالبان روز گذشته موفق شده است بخش هایی از منطقه «حوتقول» و «انگوری» را بدون جنگ اشغال کند و هیچ نیروی برای مقابله حضور نداشته است.
«داود ناجی» یکی از خبرنگاران شناخته شده افغانستان نیز در صفحه اجتماعی خود در فضای مجازی نوشته است که طی 20 روز گذشته که موضوع اُروزگان، مالستان و جاغوری را دنبال می کند متوجه شده است که نیروی ویژه ارتش دست و پای شان بسته است و اجازه جنگ به آنها داده نمی شود و هواپیماهای جنگی هم که به منطقه برای سرکوب طالبان فرستاده می شوند، بمبی در اختیار ندارد.
با چینش همه از روایت ها کنار هم و وضعیت موجود ، مردم افغانستان به این فکر افتاده اند که بازی در پشت پرده جریان دارد و میدان دادن به طالبان و عدم حمایت نیروهای دولتی، فراهم کردن فرصت برای پیشروی طالبان ، ضعف دولت آمریکا نیست بلکه بازی پنهانی و بخشی از راهبرد آنها برای منطقه می تواند باشد.
«اسماعیل قاسم یار» یکی از اعضای شورای عالی صلح افغانستان به بخش خبرگزاری « طلوع » در صفحات اجتماعی گفته است که آمریکا قصد پایان جنگ در افغانستان را ندارد و این کشور را به جهنم مبدل کرده است.
«ضمیرکابلوف» نماینده ویژه روسیه بتازگی گفته بود که آمریکا در جنگ افغانستان شکست خورده و به همین دلیل روسیه وارد گفت وگو با طالبان و شورای عالی صلح برای کشاندن آنها به پای میز گفت و گوهای صلح شده است و گفته که آمریکا نه تنها به بهبود وضعیت افغانستان کمک نکرده بلکه وضع را بدتر هم کرده است.
از طرفی دیگر یکی از اعضای شورای عالی صلح افغانستان که در نشست 18 آبان ماه جاری در مسکو که با عنوان صلح برای افغانستان برگزار شد ، شرکت کرده بود ، به رسانه های محلی گفته است که آمریکا به « زلمی خلیل زاد» دیپلمات افغان تبار عضو حزب جمهوری خواه آمریکا ماموریت داده است ظرف شش ماه موضوع صلح با طالبان را درافغانستان به نتیجه نهایی برساند.
این ماموریت ویژه به فردی که بعد از سقوط حکومت طالبان مدتی سفیر آمریکا در کابل بود در حالی داده شده است که هیچ تغییر محسوسی در مواضع طالبان دیده نمی شود و تازه نسبت به چند سال قبل که همه مواضع قدرتمند تری دارند ، اما چرا آمریکا مطمئن به توافق با طالبان در مدت معین است؟
پاسخ این سوال را شاید نگرانی روسیه بدهد که معتقد است پروه تروریستی داعش بعد از شکست در سوریه و عراق دنبال جاگیر شدن درافغانستان است و این جایگزین شدن داعش به جای طالبان تداوم ناامنی است حتی اگر توافق صلحی با شاخه هایی از گروه طالبان امضا شود.
با وجود این همه ابهام در رفتار آمریکا به ویژه با توجه به سابقه افشاء شده این کشور در خلق ، پرورش و تجهیز طالبان در سه دهه قبل باز آمریکایی ها و عوامل نشان دار آنها کشورهای ایران و روسیه را متهم به گسترش جنگ و ناامنی در افغانستان می کنند و اتهام حمایت از طالبان را شایع می کنند و گاهی هم برای رد گم کردن بخشی های از ناکامی را به رقابت های کشورها منطقه نسبت می دهند.
اما با توجه به وضعیت عینی منطقه و نوع درگیری ها و فرصت هایی که به طالبان در صحنه های مختلف داده می شود این شائبه را ایجاد می کند که شاید همه این رخدادها جزء برنامه باشد و شکستی در کار نباشد چرا که همواره وقایع منافع آمریکا را تامین می کند.
آساق*291*1104*