به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما؛ نشریه هیل نوشت: موفقیت ایران در کشف پایگاهی اینترنتی که سازمان سیا از آن برای ارتباط با عاملانش استفاده می کرد، ضربه بسیار شدیدی به این سازمان اطلاعاتی آمریکا وارد کرد و حتی شبکه جاسوسی آن را در دیگر کشورها از جمله چین، به خطر انداخت.
پایگاه اینترنتی این نشریه در تحلیلی به قلم مورگان رایت نوشت: آیا سازمان سیا اهرم های نفوذ خود را برای جاسوسی از دست داده است؟ آیا ممکن است این آژانس اطلاعاتی که تجهیزاتی الکترونیکی را اختراع کرده که طلایه دار فن آوری نوین تولید دستگاه هایی مانند تلفن های همراه آیفون و بلک بری بوده است، ده ها جاسوس خود را بین سال های 2009 تا 2013 در چندین کشور مختلف از طریق یک جستجوی ساده در گوگل از دست بدهد؟ پاسخ ترسناک به این سوال ها، مثبت است.
فاجعه بار ترین ناکامی سیا در دو کشور ایران و چین بوده است. به گفته یکی از مقامات عالی رتبه امنیتی و اطلاعاتی آمریکا: "همچنان درگیر تبعات این شکست هستیم. ده ها تن در سراسر دنیا به علت این واقعه، کشته شده اند."
البته این شکست پیش بینی شدنی بود . جان رِیدی (که وظیفه استخدام عامان اطلاعاتی را برای سیا در داخل ایران برعهده داشت) در 2006 درباره این موضوع هشدار داد.
ریدی آسیب پذیری زیاد سامانه ارتباط مخفیانه عاملان سیا را با این سازمان گوشزد کرد و حتی گفت احتمالا هفتاد درصد از عملیات ها لو رفته است. این هشدارها در 2006 مطرح شد. سازمان سیا به جای رفع این نواقص و محافظت از مأمورانش که از این سامانه استفاده می کردند، ریدی را به دلیل تداخل منافع از کار برکنار کرد.
ریدی در یک درخواست تجدیدنظر به بازرس کل وقت سیا گفت "این شیوه عملیاتی ما کارایی ندارد و تنها جان افسران ما را به خطر انداخته است. آن را اصلاح کنید. این شیوه برای ما منتهی به فاجعه خواهد شد. ریدی در آن زمان نمی دانست این ارزیابی اش تا چه اندازه دقیق بوده است.
سازمان سیا به جای اصلاح این نواقص، اطلاعاتی را که ریدی به آنها ارائه کرده بود، دفن کرد. البته این اطلاعات تنها چیزی نبود که سیا مدفون کرد و بلکه بیش از سی نفر را در ایران، لبنان و چین –که جان خود را به علت خیانت به کشورشان به خطر انداخته بودند- همراه با این اطلاعات دفن شدند.
ایران نخستین کشوری بود که شبکه داده های سیا را باز کرد. آن ها این کار را از طریق یک نتیجه گیری ساده انجام دادند. زمانی که دولت باراک اوباما رئیس جمهور سابق آمریکا در سپتامبر 2009 از وجود یک تاسیسات غنی سازی اورانیوم زیرزمینی در ایران خبر داد، در واقع سرنوشت سامانه ارتباطات مخفیانه و دارایی های که از آنها برای ارائه این اطلاعات استفاده می کرد، مشخص کرد.
پس از این افشاگری ،ایران جستجوی گسترده ای را آغاز و با بررسی این که چه کسانی از این اطلاعات محرمانه خبر داشتند، توانست اهداف خود را شکارکند. ایران با به کار گرفتن یک عامل جاسوسی دوگانه علیه سیا، این سامانه ارتباطات مخفیانه را که از وب سایت های یک شرکت جعلی استفاده می کرد، کشف کرد. تلویزیون ایران بدون ایجاد هیچ جارو جنجالی این موضوع را اعلام کرد. شبکه خبری ای بی سی آمریکا در آن زمان گزارش کرد: "حیدر مصلحی وزیر اطلاعات وقت ایران در می اعلام کرد ایران بیش از سی جاسوس آمریکا و اسرائیل را شناسایی کرده است و در یک برنامه تلویزیونی –که به عنوان تریبون دولت عمل می کند- تصاویری از سایت های اینترنتی که آمریکا برای ارتباط با جاسوسانش استفاده می کرده است، منتشر کرد."
ایران با استفاده از یک جستجوی ساده در گوگل همه دیگر سایت هایی را که سیا از آن ها استفاده می کرد، شناسایی کرد.
براساس مقاله ای که زاک دورفمن و جنا مک لالین در یاهو نیوز نوشتند: "مقامات اطلاعاتی آمریکا از توانمندی بسیار زیاد ایران برای مقابله با جاسوسی سایبری کاملا اطلاع داشتند. اما این موضوع که ایرانی ها توانستند با استفاده از تکنیکی که یک مقام اطلاعاتی آمریکا آن را شیوه ای پیش پا افتاده توصیف کرد،همه شبکه جاسوسی آمریکا را کشف کند، آمریکایی ها را متحیر کرد.
ظاهرا ایران این تجربه خود را در شناسایی شبکه جاسوسی آمریکا را در 2011 در اختیار چین قرار داده است. در نتیجه دهها جاسوس دیگر در چین شناسایی شدند.
با موفقیت چین برای شناسایی تعداد زیادی از عوامل آمریکا در مدت کوتاهی، سازمان سیا کارگروه ویژه ای را در اف بی آی تشکیل داد تا تحقیق کنند، کجای کار را اشتباه رفته اند. یکی از شیوه هایی که اف بی آی و آژانس امنیت ملی آمریکا به کار بردن استفاده از آزمایش های نفوذ بود–شیوه ای که در آن تلاش می شود به عنوان یک دشمن در یک شبکه نفوذ کرد که بیشتر برای یافتن آسیب پذیری های یک شبکه استفاده می شود.
استفاده از این شیوه برای ایران موفقیت آمیز بود، ولی نتایج آن برای سیا فاجعه بار بود. با استفاده از این شیوه مشخص شد سامانه موقت طراحی شده به سامانه ارتباطی محرمانه سیا متصل شده است. سامانه های محافظتی که قرار بود از اتصال سامانه های مجزا به این سامانه جلوگیری کنند، شکاف های امنیتی بزرگی داشتند.