صاحب‌خبر - وصال روحانی این یک برآورد درست و دقیق است که هرگاه پای مسابقاتی خیابانی و بی‌نیاز از کارهای لجستیکی و تدارکات تشکیلاتی به میان می‌آید، ایران از پاهای ثابت قهرمانی در آن است و لا‌اقل در زیرمجموعه فوتبال دو رشته فوتسال و فوتبال ساحلی مصداق‌های روشن آن هستند. در میان این دو ورزش فوتبال ساحلی قدمی از دیگری پیش افتاده و بر‌اساس نتایج درخشانش در جام اخیر بین قاره‌ای می‌تواند (و باید) مدعی بسیار جدی قهرمانی در دوره بعدی جام جهانی این رشته که در سال 2019 برگزار می‌گردد، تلقی شود. در این راه ایران ابتدا باید اسفندماه امسال و به روایتی در ماه مارس 2019 در دوره جدید پیکارهای قهرمانی فوتبال ساحلی آسیا که در تایلند برگزار می‌شود نیز بدرخشد و مجوز حضور در جام جهانی را کسب و سپس به سوی هدف اصلی دورخیز کند برخی می‌گویند قهرمانی این هفته ساحلی‌بازان در خاک و ماسه‌های امارات نباید پایه و مبنای افزایش امیدهایمان در مسابقات جام جهانی 2019 به حساب آید، زیرا در سال 2013 نیز در همین امارات قهرمان این مسابقه‌ها شدیم اما نه تنها عامل شارژ و باعث قهرمانی‌مان در جام جهانی 2015 نشد بلکه در آن آوردگاه در یک‌چهارم نهایی در وقت طلایی مغلوب روسیه و حذف شدیم و راه ایستادن روی سکوهای چهارگانه افتخار به سوی ما بسته شد. با این حال تفاوت‌هایی اساسی بین وضعیت فعلی ما و شرایط آن زمان فوتبال ساحلی‌مان احساس می‌شود و نمی‌توان به نتیجه‌گیری رسید که وصف آن را آوردیم. از یک‌سو روند پیشرفت ما که در تمامی 5 سال مابین این دو دوره خاص فوتبال ساحلی جریان داشته، ما را به نقطه‌ای فراتر از گذشته رسانده و امروز از کارآیی بیشتری در قیاس با آن زمان بهره می‌گیریم و خودباوری ملی‌پوشان ما برای کسب عناوینی ارشدتر و بهتر به درجاتی بیشتر از آن موقع رسیده است و از جانب دیگر شرایط نزد رقبای ما هم تغییراتی کرده است. برزیل که زمانی تیم «قدرقدرت» و دست‌نیافتنی این رشته بود، به سبب مسائل و کمبودهایی که شاید توسط خودشان بیشتر قابل لمس و حلاجی باشد (تا توسط مایی که از دوردست به آنها نگاه می‌کنیم) نزول محسوسی داشته و یک روند نوسانی و پرفراز و فرود دارد و روسیه هم که از شروع دهه جاری شروع به قدرتنمایی در این رشته کرد مثل تیمی که بیشتر از توانایی‌های برخاسته از امواج ناپایدار صعود و اعجازهای کوتاه‌مدت نشأت می‌گیرد، در دو سه سال اخیر به نوعی سیر نزولی تن داده و همان تیم پرقدرتی نیست که در سال‌های 2014 و 2015 نشان می‌داد. کاری شدنی وقتی به سوی سایر «قدرت»های فوتبال ساحلی نیز بذل توجه و شرایط آنها را بررسی می‌کنیم، متوجه می‌شویم که هیچ‌یک دست‌نیافتنی نیستند و تیم‌هایی نشان می‌دهند که برای ما عبور از سدشان امری شدنی است. نتایج مسابقات اخیر جام بین قاره‌ای در امارات گویای همین واقعیت است و بردهای قاطع به ثبت رسیده در مقابل تاهیتی که پدیده سال‌های اخیر این رشته بوده و مصر که از «قدرت»های آفریقایی به شمار می‌آید، نشان از این دارد که تیم ما می‌تواند پیکارهای جهانی بعدی را با اطمینان به قدرت خویش آغاز کند و بیش از آن‌که در بند و نگرانی حریفانی باشد که از کارآیی ما به هراس درآمده‌اند، دغدغه تدارکات خویش را داشته باشد و به این فکر کند که آخرین قسمت‌های کار تمرینی و برنامه‌ریزی‌اش چه باید باشد تا به هدف غایی خود برسد. همه ناظران جام بین قاره‌ای اخیر در امارات متفق‌القول‌اند که تیم ایران در اجرای تکنیک‌های ناب و حرکات فنی ویژه این ورزش از همگان برتر ظاهر شد و حتی برزیلی‌ها هم که اساتید مسلم این رشته‌اند و یکی‌شان (مارکو اکتاویو) هدایت تیم ملی ما را بر‌عهده دارد، به سطح هنرمندان ما نرسیدند و برخی کارهای انفرادی بازیکنان ما در سطح شعبده‌بازان بود و فوتبال سنتی و خیابانی که جلوه‌ای از آن در فوتبال ساحلی هم جریان دارد، ما را با اختلاف محسوسی از سطح رقبا عبور داد. وظیفه فدراسیون فوتبال همانطور که پیش‌تر آمد، هرچه ابعاد ورزش‌ها بزرگتر و کارهای تشکیلاتی و نیازهای لجستیکی بیشتر شود و ما از آنچه فوتبال خیابانی و گل‌کوچک نامیده می‌شود فزون‌تر دوری گزینیم و به سمت زمین‌های بزرگ که نیازهای متعدد تشکیلاتی را می‌طلبند سوق یابیم، کارمان سخت‌تر می‌شود و این چیزی است که باید آسیب‌شناسی شود و فدراسیون فوتبال به‌عنوان متولی امر باید در این زمینه دست به اقداماتی بزند که کار فوتبالیست‌ها و مردان زمین‌های چمن را هم به کارآیی فراتر از سطوح فعلی نایل کند اما تا چنان زمانی می‌توان به حاصل کار فوتبالیست‌های ساحلی چشم داشت و آنها را که به حق ستارگان پارسی نامیده می‌شوند، ستایش کرد. مردانی که یکی از دیگری بهتر هستند و حتی وقتی دروازه‌بان ثابت و معروف ما مصدوم و حاشیه‌نشین می‌شود، حمید بهزادپور حاضر است تا هم جانشینی شایسته برای پیمان حسینی باشد و هم به درجاتی برسد که لقب برترین سنگربان جام بین قاره‌ای را به او واگذار کنند. بر این اساس می‌توان امیدوار بود که حتی نفراتی شاخص و غیر‌قابل جایگزین مانند محمد احمدزاده، مسلم مسیگر، مصطفی کیانی، محمد مرادی و شایستگان دیگری مثل محمد معصومی‌زاده، امیرحسین اکبری، علی میرشکاری و مهدی شیرمحمدی در آینده‌ای نزدیک برای نسل جوان‌تر این ورزش قابل دستیابی جلوه کنند و چیزی باشند که نسل بعدی هم با امید برابری با آنها به میدان آید و خودش را کوچک‌تر نینگارد. تحسین ما توسط رقبا روند جوانگرایی که اخیراً به طور نسبی در تیم ملی فوتبال ساحلی ایران به اجرا درآمده و نتایج آن نیز موفقیت‌آمیز بوده، امید فوق را تقویت می‌کند و چیزی که در آوردگاه امارات رؤیت شد و از زیباترین رویدادهای مسابقات بود، قیچی برگردان‌ها و سایر حرکات محیرالعقولی بود که بارها توسط مردان نخبه فوتبال ساحلی ما اجرا شد و رقبای اصلی ما نیز بیش از هر کسی به تحسین آن پرداختند. اینچنین بود که حتی پدیده مسابقات امسال نیز از میان نفرات ما گزینش شد و روسیه که در مرحله گروهی با نتیجه 2-3 مغلوب ما شده بود، در مرتبه بعدی و در فینال جام بین قاره‌ای با نتیجه قدری قاطع‌تر 2-4 به ایران باخت. اینها همه می‌گوید که هدف معقول بعدی ما می‌تواند ایستادن بر سکوی نخست جام جهانی باشد و جام بین قاره‌ای که کلکسیونی از عناوین مختلف آن را در شش سال اخیر کسب کرده‌ایم، دیگر تنها جام ملی فتح شده توسط ما به شمار نیاید.∎​