مجله فارس پلاس ؛ سودابه رنجبر:آبدیده شده‌اند دربازی زندگی. در بین جماعت آدم‌بزرگ‌ها، زندگی آنقدرسخت بود که به دنبال زمین دیگری باشند برای بازی. خودشان معتقدند این بازی عین زندگی است. کافی است یک توپ باشد و یک زمین و چند رفیق درست شبیه به خودشان که توپ را با هر مکافاتی شده ببرند و بنشانند وسط دروازه حریف. آن‌وقت می‌شود زندگی، هرچند برخی به آن می‌گویند فوتبال. در همین زمین فوتبال بود که کوتاه‌قامتان توانستند خودشان را نشان بدهند و بگویند: «آهای آدم‌بزرگ‌ها، خوب نگاه کنید، ما با شما فرقی نداریم.» البته برای اثبات خودشان از خیلی وقت پیش‌ها، پاشنه‌های همتشان را ورکشیده‌اند و با عزمی جزم وارد میدان شدند. از همان دوران معروف فوتبال زمین خاکی و توپ پلاستیکی و گل‌کوچک.
یار انتخابی بچه های محل
کوتاه‌قامتان یا همان کوچولوها همیشه یک سرو گردن از همسالانشان کوتاه‌تر بودند؛ اما تروفرزی‌شان اجازه نداد، آخرین یار انتخابی بچه‌های محل در بازی فوتبال باشند. سختی‌اش همان موقع بود که همه را یکجا به تن خریدند و کم نیاوردند. زندگی انگار از همان موقع شروع‌شده بود، از بازی فوتبال با بچه‌های محل. این شد که آبدیده شدند در بازی زندگی. بزرگ‌تر که شدند یکدیگر را پیدا کردند تا عشقشان را باهم، یک‌کاسه کنند و بشوند «تیم فوتبال کوتاه‌قامتان». حالا به دنبال عنوان دیگری هستند به دنبال اینکه «تیم فوتبال کوتاه‌قامتان ایران» را ثبت کنند. از همان تیم‌هایی که برزیل و آرژانتین هم از آن‌طرف دنیا سر برآورده و ادعای قهرمانی آن را دارند. تیم‌های کوتاه‌قامتان کرواسی و کشور پرو و...نیز امسال در مسابقات جام جهانی کوتاه‌قامتان شرکت داشتند؛ اما حیف که جای ایران خالی بود.
بازی دوستانه در آکادمی المپیک
بازیکنان دو تیم کوتاه‌قامتان فوتبال تهران و شهرستان‌ها قراراست روبه روی‌هم بازی کنند. بازی دوستانه‌ای که نشان دهد آن‌ها هم آمادگی حضور در مسابقات جام جهانی را دارند. این بازی در سالن آکادمی فوتسال المپیک برگزار می‌شود. این بازیکنان از شهرهای مشهد سیستان بلوچستان قزوین و شهرستان‌های ری و شهریار به سالن فوتسال آکادمی المپیک در تهران آمده بودند.
«فرهاد مؤدب» از بازیکنان تیم کوتاه‌قامتان، با دیدن دوستان قدیمی‌اش هیجان‌زده شده است. هرچند وقتی دوستانش داستان رسیدن او به این بازی را می‌شنوند هیجان‌زده‌تر می‌شوند و او را در آغوش می‌گیرند تاکمی خستگی سفر از جانش برود. قصه آقا فرهاد این‌طور رقم خورد که خودش را با هر سختی بود از زاهدان به تهران رساند تا فقط دو ساعت با دوستانش فوتسال بازی کند. حتی برای اینکه خلف وعده نکرده باشد. مبلغ ۷۰۰ هزار تومان برای خرید بلیت هواپیما هزینه کرده و با دو خط هوایی زاهدان -مشهد و سپس مشهد- تهران خودش را رسانده که رأس ساعت ۳ جلوی در سالن باشد. غافل از اینکه نمی‌دانست باوجود همه پیگیری‌ها و درخواست‌های قبلی تیم کوتاه‌قامتان برای هماهنگی زمین بازهم باید ساعت‌ها جلوی سالن ودرهوای سرد پاییزی منتظر بمانند. تا نامه‌نگاری‌های از پیش انجام‌شده به جریان بی افتد.
انتظار برای جام جهانی
« صالحی» سرپرست و بازیکن تیم فوتبال کوتاه‌قامتان تهران درحالی‌که منتظر است در سالن فوتسال آکادمی المپیک به رویشان باز شود می‌گوید: «عنوان قهرمان جام جهانی کوتاه‌قامتان برای تیم آرژانتین زیاد است اگر تیم آرژانتین با تیم کوتاه‌قامتان ایران بازی کند بی‌شک بازنده میدان است.» صالحی تکه‌هایی از بازی فینال جام جهانی کوتاه‌قامتان آرژانتین و برزیل را از دریچه گوشی همراهش به ما نشان می‌دهد و توضیح می‌دهد: «هر چه بازی این دوستانمان را در آن‌سوی کره خاکی آنالیز می‌کنیم بیشتر متوجه می‌شویم که چقدرتیم فوتبال ما از آن‌ها بهتر و تکنیکی‌تر بازی می‌کند. اتحاد بچه‌های ما آن‌قدر زیاد است که اگر تیم ایران در این رقابت‌ها شرکت کرده بود ما حالا قهرمان جام جهانی کوتاه‌قامتان جهان بودیم؛ اما متأسفانه هیچ منبع رسمی از قدرت و تکنیک تیم کوتاه‌قامتان ایران خبر ندارد. چون ما را به رسمیت نمی‌شناسند.»
ما اولین و آخرین تیم کوتاه‌قامتانیم
«یوسف صادقی» بازیکن نوک حمله تیم کوتاه‌قامتان تهران این انتظار پشت در سالن را غنیمت می‌شمرد و می‌گوید: «حدود ۹ سال پیش «تیم فوتبال کوچولوها» به‌طور رسمی کار خود را آغاز کرد. چند سالی هم زیر نظر تیم کوتاه‌قامتان آریایی بازی می‌کردیم. همان موقع هم بخشی از هزینه‌ها را به‌صورت شخصی پرداخت می‌کردیم. این در حالی بود که برخی از دوستان ما حتی هزینه رفت‌وآمد برای رسیدن به زمین تمرین را هم نداشتند، حالا هم ندارند؛ اما این روزها شرایط ما بسیار سخت‌تر شده، هیچ حمایت‌کننده، مربی و حتی زمین هم برای تمرین نداریم؛ اما بچه‌ها با هر سختی شده خودشان را آماده نگه می‌دارند تا قدرت بدنی و تکنیکشان را حفظ کنند. کاش به فوتبالیست‌های کوتاه‌قامت توجه کنند. بعد از ما دیگر تیمی این‌چنین نخواهد بود چون انگیزه‌ای برای کوتاه‌قامتان جوان‌تر از ما نمانده است.»
ما پیروز میدانیم
صالحی بار دیگر رشته کلام را به دست می‌گیرد و توضیح می‌دهد: «امسال وقتی از شکل‌گیری مسابقات جام جهانی کوتاه‌قامتان مطلع شدیم بار دیگر آه حسرت از نهاد تک‌تک ما بلند شد که آخر چرا؟ اگر هدف ورزش و رقابت‌ها برافراشتن پرچم کشورها است ما در این رقابت‌ها به‌راحتی می‌توانیم صاحب این افتخار باشیم. کافی است ما بچه‌های کوتاه‌قامت در این سطح از مسابقات شرکت کنیم. ما خودمان را پیروز این میدان میدانیم ما می‌توانیم پرچم ایران را به‌عنوان قهرمان جهان کوتاه‌قامتان ایران به اهتزاز درآوریم.»
وقتی ۸۰ هزار نفر خندیدند
یکی از خاطرات مشترک بچه‌های فوتبال کوتاه‌قامت حضورشان برای اولین بار در بازی دربی است. وقتی دقایقی قبل از شروع بازی دربی، دو تیم کوتاه‌قامت استقلال و پرسپولیس به مصاف هم رفتند؛ اما به‌محض اینکه پایشان را روی زمین چمن سبز استادیوم آزادی گذاشتند، بیشتر جمعیت ۸۰ هزارنفری ورزشگاه به آن‌ها خندیدند اما کوتاه‌قامتان بیدی نبودند که با این بادها بلرزند و خودشان را برای این اتفاق‌ها آماده کرده بودند. درانتهای بازی کف و سوت تماشاچیان برای بازی خوبشان تمام فضای استادیوم را پر کرد. حتی بسیاری از مسئولان فوتبال به‌افتخار آن‌ها قدم جلو گذاشتند و کف زدند. تا جایی که گزارشگر فوتبال در گزارش این بازی گفت: «دربازی تیم استقلال پرسپولیس کوتاه‌قامتان یک گل ردوبدل شد اما هیچ خبری از گل در تیم‌های دربی نبود.»
بهمن قادری از بازیکنان تیم فوتبال کوتاه‌قامتان، کارشناس رشته آموزش زبان انگلیسی است او با اشاره به اهمیت بازی‌های دربی و هیجان حضور در ابتدای این بازی‌ها می‌گوید: «از اولین بازی ما در استادیوم آزادی حدود ۹ سال می‌گذرد در این مدت تیم کوتاه‌قامتان روزبه‌روز قوی‌تر شده است. مسابقاتی را با تیم‌های فوتبال «هنرمندان» «تپل اسپرت» که وزن هریک از بازیکنان آن‌ها بالای ۱۸۰ کیلوگرم است و تیم «پرورش اندام» و... برگزار کرده است. هرچند بیشتر این مسابقات جنبه سرگرمی و به‌قول‌معروف FUN داشته، اما حالا وقت بازی فوتبال با شرایط مساوی رسیده. ما درخواست داریم تا در یک رقابت منطقی و سالم قرار بگیریم و با دوستان کوتاه‌قامت خود چه در ایران و چه در مسابقات بین‌المللی شرکت کنیم.»
هر چه کوتاه‌قامت تر، صبورتر
وقتی دو ساعت انتظار به پایان رسید و فوتبالیست‌های کوتاه‌قامت وارد زمین فوتسال آکادمی المپیک شدند. آبدیده شدنشان را در این سال‌ها به چشم دیدیم. دو ساعت معطلی در خیابان برای هماهنگی ورودشان به سالن خم به ابرویشان نیاورد. انگار هرچه کوتاه‌قامت تر، صبورتر.
بازی را شروع کردند با همان استانداردهای آدم‌های معمولی. همان زمین، همان ابعاد دروازه وهمان توپ، درست شرایط همان آدم معمولی‌ها. انگار آمده بودند که بگویند: هرچند کوتاه‌قامتیم اما زندگی‌مان را برهمتی بلند استوار کردیم. با همان مقیاس‌های معمولی در دنیای شما زندگی می‌کنیم اما وقت انتخاب که می‌شود ما از جرگه معمولی‌ها خارج می‌شویم. ما که خودمان را با همه شرایط وقف داده‌ایم چرا باید فقط جنبه سرگرمی باشیم؟ راستی چرا؟ فوتبال برای همه ما همان‌قدر روحیه‌ساز است که برای شما. همان‌قدر برای ما هیجان‌انگیز است که برای شما. پس چرا ما باید در حاشیه قرار بگیریم و همه دل‌خوشی ما بشود یک بازی دوستانه و نمایشی در ابتدای بازی دربی... راستی چرا؟
انتهای پیام/
نظر شما