صاحب‌خبر - حمیدرضا عرب پیروزی بزرگ پدیده در مسجد سلیمان و ادامه صدرنشینی این تیم شایسته پیامد‌های خوشایندی به همراه نداشت. در عصر 23 امتیازی پدیده در خوزستان، یحیی گل‌محمدی که از وعده‌های توخالی جانش به لب آمده بوده، در حالی که بازیکنانش در رختکن مشغول شادی بودند، میان آنها رفت و گفت: «من دیگر طاقت ماندن ندارم و نمی‌توانم در روی شما نگاه کنم. مشکل منم و می‌روم.» بعد از این جمله کوتاه ناگهان شادی بازیکنان پدیده فروکش کرد. انگار آب را روی آتش ریخته باشی. موجی از سکوت رختکن را فرا گرفت و حتی سرمربی موفق باشگاه پدیده بی‌آنکه توجهی به پیرامونش کند، راهی فرودگاه خوزستان شد و شخصا به تهران بازگشت. یحیی حتی حاضر به سفر با بازیکنان به مشهد نشد تا مشخص شود عزمش برای وداع با این تیم جزم‌تر از همیشه است. با این حال یحیی هنگام خروج از رختکن اعلام کرد که فقط دو روز تا حل مشکلات مالی این تیم صبر می‌کند وگرنه دیگر بازگشتی در کار نیست. با توجه به اینکه پدیده پنجشنبه مقابل نفت مسجد سلیمان قرار گرفته، یک روز از مهلتی که یحیی تعیین کرده گذشته و فقط یک روز تا پایان این موعد باقی مانده است. در حقیقت مسوولان پدیده فقط شنبه را فرصت دارند تا شاید یحیی را مجاب به بازگشت کنند. گل محمدی در همه این ایام منتظر بود تا از سوی مسوولان شهر مشهد اقدامی در راستای بهبودی اوضاع پدیده انجام شود حتی گفته می‌شد پدیده به شهرداری مشهد واگذار می‌شود تا شاید قدری از مشکلاتش کاسته شود اما اینها همگی وعده‌هایی بود که هیچ یک عملی نشد. گل محمدی هم خود می‌‌داند عزمی برای کمک به پدیده در میان مسوولان شهر مشهد وجود ندارد و این ضرب‌الاجلی که تعیین کرده هیچ تاثیری در سرنوشت این باشگاه ایجاد نخواهد کرد. یحیی بر این باور است که به زودی پدیده به همان سرنوشت تیم‌های سابق مشهد دچار خواهد شد. از ابومسلم که روزگاری یقه بزرگان را می‌گرفت تا سیاه‌جامگان که نام تغییر یافته همان ابومسلم بود؛ پیام مشهد. آدونیست به کجا رفت و چرا علم و ادب ناگهان از فوتسال ایران محو شد؟ حالا انگار نوبت همین پدیده است تا به تیم‌های سوخته شهر ملحق شود. در مشهد گویی برای فوتبال هیچ بودجه‌ای وجود ندارد. نه بودجه‌ای و نه انگیزه‌ای! حال اگر تعداد ستاره‌هایی که این شهر به فوتبال ایران معرفی کرده را کنار هم قرار دهیم به حجم عظیمی از نام‌ها برمی‌خوریم که در تیم‌های مشهدی و زیر دست مربیان این شهر رشد یافته‌اند. مگر خداداد عزیزی یکی از نوادر تاریخ فوتبال ایران تمام آموخته‌های فوتبالی‌اش را از این شهر ندارد؟ مگر آندرانیک تیموریان از ابومسلم به بولتون انگلیس نرفت؟ علیرضا نیکبخت واحدی چطور؟ او از کجا به فوتبال ایران معرفی شد؟ مشهد، آری مشهد. نام‌های دیگری هم هستند. نیاز به کنکاش آنچنانی نیست. حتی مجتبی جباری دو فصل با شکوه را در ابومسلم سپری کرد. حسین بادامکی را هم از یاد نبرده‌ایم. بازیکنی که سال‌ها در پرسپولیس درخشید. از رضا عنایتی هم هر چه بگوییم کم است. پسر رنج کشیده‌ای که از فوتبال کارگری مشهد به تیم‌های مطرح این شهر رسید و بعد به استقلال و تیم ملی و در نهایت در زمره لژیونرهای موفق فوتبال ایران قرار گرفت. فوتبال مشهد در همین 15 سال اخیر کم به فوتبال ایران بازیکن شاخص معرفی نکرده است. محمدرضا خلعتبری که هنوز در همین پدیده می‌درخشد یکی دیگر از ساخته‌های شهر فوتبال‌خیز است اما انگار انگیزه‌های پنهانی وجود دارد تا فوتبال در این شهر ریشه بخشکاند. چرا؟ چرا پدیده که حالا مشهد را در آستانه بزرگ‌ترین افتخارش در همه این سال‌ها قرار داده، اینگونه مورد بی‌توجهی و بی‌مهری قرار می‌گیرد؟ چرا به پدیده کمترین توجهی نمی‌شود؟ آیا عزمی پنهان وجود دارد تا آخرین بازمانده، آخرین باشگاه و آخرین دلخوشی فوتبال دوستان نیز به سرنوشت موهوم دیگر تیم‌ها دچار شود؟ پدیده در فصل هجدهم هر آنچه لازم بود انجام داد. آنها بعد از تک باخت خود مقابل پرسپولیس پی در پی با پیروزی‌ها و تساوی‌های ارزشمند خود در صدر جدول مانده‌اند. موقعیتی که تیم‌های متمولی همچون سپاهان و استقلال از رسیدن به آن عاجز مانده‌اند و حتی پرسپولیس خسته نیز در آرزوی جایگاهی قرار دارد که اکنون در دست پدیده است. حال چرا نگاه‌ها نسبت به موفق‌ترین تیم 10 هفته آغازین فوتبال مشهد در همه ادوار لیگ برتر، تغییر نمی‌کند و این تیم چنان به حال خودش رها شده که سرمربی‌اش پیام خداحافظی می‌دهد و ضرب‌الاجل تعیین می‌کند. شاید این بی‌توجهی‌ها ریشه در یک چیز داشته باشد. اینکه افکاری در مشهد اساسا با فوتبال سر جنگ دارند و نمی‌خواهند پدیده با بازی‌های خاطره‌انگیز و به یاد ماندنی‌اش اوقات دلنشینی برای مردمان این دیار ایجاد کند. شاید مغزهایی از این هیاهویی که برای فوتبال به پا می‌شود چندان خوشحال نیستند و فوتبال را در تضاد با اهداف و آرمان‌های خود می‌دانند. یحیی در نشست خبری چه گفت؟ یحیی در نشست خبری بعد از بازی با نفت مسجدسلیمان هم شرکت کرد. او از اهداف بزرگ تیمش گفت، اهدافی که انگار در مشهد خریدار ندارد: «تیم ما برای قهرمانی بسته نشده است. ما با وجود مشکلات فراوان تا اینجای لیگ صدرنشین بوده‌ایم و مطمئن باشید این حاصل تلاش فراوان بازیکنان است. ما تیم یکدستی داریم با اهداف و آرزوهای بزرگ و اگر شرایط مناسب باشد تا آخرین نفس برای نتایج بهتر می‌جنگیم اما با این اوضاع دیگر کاری از دست من و بازیکنانم برنمی‌آید. بقیه راه دست مسوولان باشگاه است. اگر شرایط را درست کردند، تلاش می‌کنیم این روند ادامه پیدا کند اما در غیر این ‌صورت نمی‌شود این انگیزه را بین بازیکنان حفظ کرد. نمی‌دانم در آینده چه اتفاقی رخ خواهد داد و فقط می‌توانم بگویم که نمی‌توانم با این شرایط ادامه دهم.»∎​