به گزارش خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اغلب از کاستی‌ها و درک نشدن در جامعه شکایت دارند، گاه آنقدر خود را می‌بازند که گوشه نشینی را انتخاب می‌کنند تا مبادا تیغ تیز نگاه دیگران حالشان را وخیم‌تر کند و گاه قصد حرکت در مسیر را دارند، اما سنگ‌های پیش رویشان اجازه گام برداشتن را نمی‌دهد.
هر از گاهی در طول سال به مناسبتی خاص که در تقویم ذکر شده، یادشان می‌کنند، اما ۳۶۰ روز بعدی سال حضورشان و خواسته هایشان به دست فراموشی سپرده می‌شود و خودشان می‌مانند و کوله باری از مشکلات که باید با آن دست و پنجه نرم کنند.
در حرف کم توان و ناتوان و به بیانی دیگر توان یاب نام گرفتند، اما گاه چون ققنوس از زیرخاکستر مشکلات چنان بیرون می‌آیند که در ظاهر افراد سالم چنین دستاورد‌هایی ندارند، گاه آنقدر ارزش کارشان عظیم است که تلی از مشکلات هم در ازای این موفقیت‌ها، مانع محسوب نمی‌شود.
توان یابان گروهی در ظاهر کمرنگ، اما در عمل موثر در جامعه که آشنایی با آن‌ها جوانه‌های امید و تلاش را برای هرکسی زنده می‌کند؛ گروهی که خودشان را با وجود موانع و مشکلات باور کردند تا خلا یک حس یا اندام را جبران کنند، مشکلات را فرصت بدانند و مسیر را برای رسیدن به هدف با اراده به ثمر برسانند.
همین چند روز پیش بود که کاروان مسابقات پاراآسیایی با درخششی قابل توجه رتبه سوم آسیا را به خود اختصاص داد و رکورد‌های قابل توجهی در برخی رشته‌ها برجای گذاشت؛ کاروانی که البته از سایر کاروان‌های ورزشی نتایج بهتری رقم می‌زند تا نشان دهد به معنای واقعی «خواستن توانستن است».
در هفته تربیت بدنی به مناسبت درخشش کاروان ایران در مسابقات پاراآسیایی با یکی از شرکت کنندگان این دوره از مسابقات که به تازگی با دوران دانش آموزی خداحافظی کرده است و حالا ادامه مسیرش را در دانشگاه طی خواهد کرد، به گفتگو پرداختیم.
هاجر صفرزاده دونده دوی ۲۰۰ متر کلاس T۲۲ و دارنده مدال نقره و برنز مسابقات آسیایی جاکارتا در گفت و گو با خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ از حال و هوای زندگی و سوق پیداکردن به ورزش قهرمانی گفت تا یادمان نرود در کمبود‌ها و مشکلات می‌توان بسیار درخشید؛ در ادامه مصاحبه مشروح با وی را می‌خوانیم.
باشگاه خبرنگاران جوان: بیشتر از خودتان بگویید و چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟
صفرزاده: من ساکن اصفهان هستم و ۱۹ سال دارم و با مشکل کم بینایی مواجهم؛ اکنون رشته دو و میدانی را دنبال می‌کنم و در سطح کشور و برون مرزی مدال آوری داشتم و به تازگی از مدرسه جدا شدم و از بهمن ماه با سهمیه قهرمانی رشته تربیت بدنی را در دانشگاه ادامه خواهم داد.
باشگاه خبرنگاران جوان: از سوابق ورزشی و دستاورد‌های تان بگویید.
صفرزاده: از دوران کودکی ورزش کردن را بسیار دوست داشتم و از ۱۳ سالگی تکواندو را دنبال می‌کردم و موفق به کسب دان یک شدم و از ۱۶ سالگی به بعد دو و میدانی را به طور جدی و حرفه ای‌تر دنبال کردم که توانستم ۳۵ مدال طلای کشوری، ۲ مدال بین المللی در فروردین ۹۶، ۲ طلای جهانی رده نوجوانان در مرداد ۹۶، ۳ طلای پارا آسیایی سال ۹۶ و ۲ نقره و یک برنز مسابقات آسیایی جاکارتا را کسب کنم.
بیماری ناگهانی مادرزادی که سبب موفقیت شد
باشگاه خبرنگاران جوان: چطور با معلولیت کنار آمدید و توانستید موفقیت‌های قابل توجهی کسب کنید؟
صفرزاده: در ۱۳ سالگی و به طور کاملا اتفاقی در عرض یک شب تا صبح بینایی کاملم را از دست دادم و به عقیده پزشکان این بیماری نادر و مادرزادی است که فعلا درمانی برای آن وجود ندارد؛ هرچند پذیرش این اتفاق برایم بسیار دشوار بود، اما خیلی تلاش کردم تا بتوانم دوباره زندگی را از سر بگیرم و این اتفاق را قبول کنم.
باشگاه خبرنگاران جوان: چطور شد که بعد از مشکل بینایی به دو و میدانی علاقه پیدا کردید؟
صفرزاده: یک روز اتفاقی در آموزش و پرورش استثایی بودم که به من پیشنهاد دادند تا برای دو و میدانی تست دهم که در این تست پذیرفته شدم، با توجه به اینکه پیش از این ورزش می کردم، بدنم آمادگی جسمانی مناسبی داشت در نتیجه خیلی زود توانستم جایگاه قابل توجهی کسب کنم و طی سه، چهار سال مقام‌های جهانی به دست بیاورم.
باشگاه خبرنگاران جوان: فکر می‌کنید اگر این بیماری پیش نمی‌آمد، موفق‌تر بودید؟
صفرزاده: همانطور که گفتم پذیرش این موضوع برایم خیلی مشکل بود به ویژه برای من که سلامتی و بینایی کامل را تجربه کرده بودم این اتفاق سنگین‌تر بود، اما با خودم کنار آمدم و این بیماری را حکمت خدا دانستم.
فکر می‌کنم اگر این بیماری نبود نمی‌توانستم این چنین موفقیت‌های قابل توجه ای کسب کنم و حالا این بیماری و کمبود را نقص نمی‌دانم بلکه نقطه قوتی برای من محسوب می‌شود.
باشگاه خبرنگاران جوان: چطور درس و ورزش قهرمانی را با هم پیش بردید؟
صفرزاده: با توجه به اینکه پیش از این اتفاق در مدرسه عادی بودم بعد از آن هم در مدارس عادی تحصیل را ادامه دادم و اول تصور اینکه با مشکل بینایی بین بچه‌های سالم باشم سخت بود، اما این موضوع را پذیرفتم و خوشبختانه در دوران مدرسه از سوی دانش آموزان و معلمان نه تنها برخورد بدی ندیدم بلکه با من همراهی کردند و مشکل چندانی نداشتم و فقط کمی در حین مطالعه دروس با مشکلاتی مواجه بودم.
با توجه به اینکه ورزش را حرفه‌ای دنبال می‌کردم برنامه ریزی فشرده‌ای برای درس خواندن داشتم تا از کلاس عقب نمانم و شب‌ها بیدار بودم تا درس بخوانم و عصر‌ها در سالن تمرین دو و میدانی داشتم.
کمبود امکانات انتخاب رشته مبتنی بر علاقه را از من گرفت
باشگاه خبرنگاران جوان: هیچ مانع یا کمبودی در دوران تحصیل نداشتید؟
صفرزاده:چرا موانعی داشتم و همین موضوع باعث شد تا رشته ریاضی یا تجربی را نتوانم انتخاب کنم و با وجودی که در علوم انسانی و حفظیات ضعیف بودم این رشته را انتخاب کردم و در همین رشته هم امسال کنکور دادم؛ رشته‌ای که علاقه‌ای نداشتم، اما به دلیل شرایطم باید آن را می‌پذیرفتم هرچند برای دانشگاه و با توجه به سهمیه قهرمانی تربیت بدنی را دنبال خواهم کرد.
باشگاه خبرنگاران جوان: چه خواسته‌ای از جامعه و مسئولان دارید؟
یکی از مشکلات ما این است که در جامعه کمتر دیده می‌شویم و امیدوارم نگاه جامعه نسبت به ما پررنگ شود؛ بیشتر به مردم معرفی شویم تا فاصله‌ای بین ما و دیگران نباشد.
باشگاه خبرنگاران جوان: و اما حرف آخر
صفرزاده: همچنان ورزش را به طور حرفه‌ای ادامه می‌دهم و اکنون مشغول آماده سازی خودم برای بازی‌های توکیو و پارالمپیک هستم و از خانواده و مربی خوب و همراهم تشکر می‌کنم.
انتهای پیام/
نظر شما