به گزارش ایلنا، بسکتبال ایران 7 سال در سراشیبی سقوط است اما عملکرد فدراسیون به گونه ای بوده که همه فکر می کنند مسبب تمام بدبختی ها، مدیریت رامین طباطبایی در 9 ماه اخیر است.

من خودم به عنوان منتقد فدراسیون مشحون در انتقادهایی که سال ها به عملکرد رییس سابق بسکتبال داشتم می گفتم وی ویرانه ای می گذارد و می رود که سال ها نمی شود آبادش کرد. آن روزها مسئولان وزارت ورزش در کنار آنها کمیته ملی المپیک حتی بسیاری از رسانه ها و مربیانی که همچنان جای شان در فدراسیون محفوظ است! هیچکدام به انتقادات وقعی نگذاشتند تا رسیدیم به امروز.

رامین طباطبایی 23 دی 1396 رییس فدراسیون و جایگزین محمود مشحون شد. روزی که منع قانون بکارگیری بازنشستگان در ورزش به کمک منتقدان بسکتبال آمد و بالاخره بالادستی ها همسو با ضرورت تغییر در بسکتبال که منتقدان سال ها پیش آن را نیاز بسکتبال می دانستند، مجمع انتخاباتی را برگزار کردند. مشحون رفت و طباطبایی آمد.

میراث ویران. ترکیب مناسبی برای سال های بی توجهی بالادستی ها به اوضاع بسکتبال بود که امروز به سختی قابل جبران است. روزگار جهش بسکتبال، رفتن به المپیک و حضور جهانی و قهرمانی در آسیا توانمندی های این ورزش از طریق جوانان مستعد را تثبیت کرد اما پس از آن بود که رفته رفته ویژگی های انسانی با حذف افراد در بسکتبال  فراموش شد. منابع انسانی به عنوان مهمترین ابزار پیشرفت، قربانی اقتدارگرایی در سیستم اداره کردن سنتی بسکتبال شد و این ورزش را در شیب نزولی انداخت.

حالا با گذشت 9 ماه از آمدن طباطبایی یک جمله اعتراضی سرزبان ها افتاده؛"صد رحمت به دوره مشحون". موافقان مشحون از همان موقع می گفتند به جز مشحون کسی نمی تواند بسکتبال را اداره کند اما چرا این روزها این عبارت از سوی برخی منتقدان رییس سابق فدراسیون هم شنیده می شود؟ ریاست سنتی که اقتدارش را باتحکم، برخوردحذفی و بی اعتنایی به افکار عمومی و خلاف جریان اصلاحات در بسکتبال به دست آورده بود و حتی طی 5 سال آخر دوره اش موفقیت های پیشتر از آن را به دست نیاورده بود چرا به یک باره بعد از 9 ماه از رفتنش این گونه از او یاد می شود؟ "صدرحمت به دوره مشحون" برای رییسی که باید 7 سال پیشتر از 23 دی 1396 تغییر می کرد از کجا وارد گفتمان جامعه بسکتبال شده است؟

امسال تیم بسکتبال جوانان ایران از سکوی قهرمانی آسیا فاصله گرفت و ششم شد. نوجوانان بسکتبال در دوره قبل از غرب آسیا صعود نکردند و امسال در رقابت با تیم های زیر 16 سال آسیا هفتم شدند. با وجود میزبانی ایران از رقابت های امسال غرب آسیا، تیم نوجوانان به لبنان باخت و تیم ملی در شرایط 50-50 برای راهیابی به جام جهانی قرار دارد آن هم در سیستم جدید رقابتی فیبا که 7 تیم آسیایی به جام جهانی صعود می کنند. ایران در آخرین دوره جام ملت های آسیا در سال 2015 سوم شد و در سیستم جدید رقابتی با استرالیا و نیوزلند فعلا در جایگاه ششم جای دارد که نشانه های ادامه سقوط بسکتبال است. نایب قهرمانی در کاپ آسیا هم نتوانست موقعیت بسکتبال را در بین آسیایی ها تثبیت کند و همچنان بسکتبال ایران دشتخوش اتفاقات مختلف در کوران رقابت های آسیاست. مانند قهرمانی در جام باشگاههای آسیا با 8 بازیکن پتروشیمی بندرامام.

 اوضاع باشگاهها در شرایط اقتصادی کنونی مناسب نیست اما آنچه مربوط به بسکتبال می شود از نداشتن پشتوانه در لیگ ها حکایت می کند یعنی از آغاز دهه 90 که بسکتبال در سراشیبی افتاد تا امروز به دلیل توقف سازندگی، رشد جمعیت لیگ ها متوقف شده است.

فدراسیون قبلی وارث کارپایه ای اواخر دهه 70 با آغاز تولید ثروت در جامعه بود که حرکت روبه ثبات این فعالیت ها آرام و منطقی در سال های دهه 80 رخنه کرد و به رشد و پیشرفت تیم های باشگاهی و ملی و ظهور نسل طلایی در پروسه کار همگانی انجامید. امروز "صدرحمت به دوره مشحون" با استناد به کدام برنامه های پایه ای رو به جلو در خاتمه 16 سال ریاست در فدراسیون و پروسه رونق اقتصادی گفته می شود؟  مستنداتی که بگوید در این سال ها در زمینه های مختلف مدیریت، مربیگری، بازیکن و ... برای بسکتبال میراث قابل اتکایی به جا گذاشته شده، کدام است؟ چرا از این افراد- اگر تربیت یافته همان دوران باشند- در موقعیت کنونی بسکتبال استفاده نمی شود؟

بسکتبال ایران 7 سال در سراشیبی سقوط است اما عملکرد فدراسیون به گونه ای بوده که همه فکر می کنند مسبب تمام بدبختی ها، مدیریت رامین طباطبایی در 9 ماه اخیر است.

رامین طباطبایی با انتخاب هایش گفتمان "صدرحمت به دوره مشحون" را دامن زده است. او ابتدا خود را وام دار کسانی دید که در انتخابات 23 دی کمکش کردند. از سرمربی تیم ملی که بعد از 4 سال کار با مشحون در ماههای آخر دوره رییس سابق به سمت گروه جدید چرخید گرفته تا مدیر تیم های ملی که رییس کمیته مربیان همان دوره بود. شاهین طبع به همراه فرزادکوهیان و قاسمی هر کدام تلاش برای نتایج خوب تیم ملی در پنجره های جام جهانی را آغاز کردند اما بعد از 7 ماه با کادرفنی جدید، چرخ تیم ملی به درستی نمی چرخد و روند تیم نیز ناامیدکننده است. در حال حاضر تلاش برای غلبه بر فیلیپین در مانیل از آن دست اتفاقات مقطعی است که می تواند دوباره امید را به اردوی تیم ملی بازگرداند اما برای پروسه پیشرفت و تثبیت موقعیت بسکتبال ایران در درازمدت و خروج از سراشیبی 7 ساله، باید در پی واقعیت هایی بدون شعارزدگی بود.

با وجود امید و انتقال انرژی مثبت جامعه بسکتبال با آغاز به کار طباطبایی، تغییرات در فدراسیون اما کمتر کسی را راضی کرد. دفاع بدِ دوستان طباطبایی از وضع موجود، جایی برای حمله کردن نگذاشته است! برخی اعضای کمیته فنی با اطلاعات ناقص خود درباره پنجره های انتخابی ناامیدکننده اند. اعضایی که به اتفاق مدیرتیم های ملی موجودیت کنونی تیم ملی را به خطر انداختند.

از جاکارتا و بعد از آنکه طلای تاریخی بازی های آسیایی با اشتباههای سرمربی تیم ملی به راحتی از دست رفت، تغییراتی در فدراسیون صورت گرفت که آمدن جعفریان و شکوری از استراتژی جدید طباطبایی خبر داد. شاید با تغییرات مشابه در کادرفنی و اجرایی در آینده بتوان به نتایج بهتری رسید.

در زمینه فعالیت های رسانه ای کاری که رییس سابق فدراسیون با اتکا به موفقیت های بین المللی بسکتبال و بعد از ٨ سال  شروع کرده بود طباطبایی کمتر از 8 ماه خود را مقابل انتقاد رسانه ها قرار داد. کسی نمی تواند منکر نقش رسانه ای در بسکتبال باشد. بسکتبال به بخش رسانه ای وابسته است همانگونه که رسانه به فعالیت های ورزشی وابسته است و این رابطه دو سویه است. فدراسیون ها و نهادهای ورزشی برای کسب مقبولیت، درآمد و برآیند اجتماعی خود به رسانه ها نیاز دارند.

بسکتبال دختران هوای تازه این ورزش است که با هر نتیجه ای در 9 ماه گذشته همگان دختران بسکتبال را تحسین کردند. بسکتبال دختران پدیده نوظهور ورزش است که هنوز در ورطه روزمرگی درنغلطیده است. مجوز فیبا، محدودیت هایی که دختران ایرانی به نسبت رقبا دارند، نخستین حضور در رقابت های باشگاههای غرب آسیا، بسکتبال سه نفره، تبلیغات و سیاسی شدن حضور دختران محجبه در میادین بین المللی و ... تا امروز حرف دختران بسکتبال را به نسبت فدراسیون قبلی که کار ویژه ای در این بخش نکرده بود، جلو برده و به فعالیت های آنها جلوه بهتری داده است.

در مقابل دختران، بسکتبال سه نفره پسران رشد و پیشرفتی نداشته است. طبیعی است استفاده از تتمه ملی پوشان بسکتبال در تیم های سه نفره رشد تلقی نمی شود و بسکتبال سه نفره ظرفیت همگانی شدن دارد که در این خصوص به زمان بیشتری نیاز است. اگر برای دختران صرفا با نخستین حضور آنها در میادین بین المللی متر یا معیاری برای ارزیابی توانمندی های شان نیست اما بسکتبال سه نفره پسران در آسیا سابقه ای بیش از 10 سال با قهرمانی های متعدد دارد. بسکتبال سه نفره ایران با شیوه جدید رقابتی فیبا، درجا می زند. حضور دختران به تنهایی در عرصه رویدادهای بین المللی موفقیت بشمار می رود اما برای ارزیابی بیشتر بخش دختران همچنان به زمان بیشتری نیاز است همان طور که برای طباطبایی هم باید با وجود گفتمان " صدرحمت به دوره مشحون" وقت بیشتری در نظر گرفت.

آیا او می تواند میراث ویران به جا مانده از سال های گذشته را بدون تبلیغات حاکم بر بسکتبال و با تصمیمات و انتخاب های درست تر از آنچه در 9 ماه گذشته دیده ایم، آباد کند؟

افشین رضاپور