مجله فارس پلاس؛ امین رحیمی: پشت نیمکت‌ها که می‌نشینند مثل بمب انرژی‌اند! ذوق می‌کنند از بودن در کنار دوستان و معلم مهربان، از فرصتی که برای به رخ کشیدن استعدادهایشان دارند، از نشستن در محیطی احترام‌آمیز. ریاضی‌شان بهتر است از باقی درس‌ها؛ سرشان در حساب‌وکتاب است از صبح تا شب. سال تحصیلی‌شان دیرتر شروع می‌شود؛ اول مهر نه، آخر مهر. چندهفته‌ای طول می‌کشد تا ساعتی خالی کنند در کنار کارشان یا مربیان و معلمان بتوانند والدین را راضی کنند برای تحصیل فرزندانی که نان‌آور خانه‌اند.
زندگی‌شان تلخی زیاد دارد اما شیرینی هم کم ندارد. پشت ناخوشی‌های زندگی‌شان دنیای رنگارنگی پر از شور و هیجان کودکانه دارند. با محرومیت‌های مشابه مواجه‌اند ولی شبیه هم نیستند. تباه نشده‌اند؛ شورانگیزند. کار در خیابان و زندگی در میان مردم، در میان غوغای شهرها محکمشان کرده؛ به‌راحتی نمی‌شکنند. خلاق شده‌اند و متنوع.
آرزوهای رنگی دارند و سرشارند از تمناها و خواسته‌های عاطفی؛ لبریزند. رؤیاهایشان همچون دیگر کودکان نیست؛ رؤیای داشتن فلان خودرو و فلان خانه و فلان شغل نیست. عاشقانه‌تر است و عمیق‌تر؛ کمک به مادرشان است برای مخارج خانه یا درمان پدرشان است یا هدیه‌ای که برای خواهر یا برادر کوچک‌تر می‌خواهند بگیرند.
با این حال هنوز کودک‌اند؛ گل از گل شان می شکوفد از ذوق دیدن یک جعبه مداد رنگی، پرتاب توپی وسط حیاط کافیست تا غوغایشان به هوا برود و یادشان برود دشواری‌ها را. دخترها محجوب‌ترند؛ کودکانه‌ترند.
گوهر درونشان کم‌فروغ نشده؛ تابنده است. بهتر از همه معلم‌هایشان می‌دانند که چقدر معنی محبت را خوب می‌فهمند. شرایط زندگی‌شان بد ولی خودشان خوب‌اند. لباس‌هایشان ژولیده و کهنه اما خودشان تازه‌اند؛ جانشان تمیز و باصفاست. مثل هر کودک دیگری؛ هر آفریده پاکیزه‌ای.
کار می‌کنند و تحصیل می‌کنند و از همه مهم‌تر زندگی.
این سال‌ها مراکز بسیاری برای تحصیل کودکان کار در سراسر کشور فعال‌شده‌اند. اغلبشان خیریه هستند یا سازمانی مردم‌نهاد. این سال‌ها مسئولیت اجتماعی ما پررنگ‌تر شده است و بیشتر و بهتر تمرین می‌کنیم که کار جامعه‌مان را خودمان، همگی با هم، در کنار هم پیش ببریم. این سال‌ها آگاه‌تریم و بیدارتریم به مشکلاتمان و راه‌حل‌ها. این‌طور است که کودکان کار نیز پشت نیمکت مدرسه می‌نشینند و زندگی‌شان بوی مهر می‌گیرد.
انتهای پیام/
نظر شما