گسترش فساد و تخطی از قانون در بخش هایی به نقطه ی بحرانی خود رسیده است. به گونه ای که مردم نیز دیگر تحمل شنیدن اخبار ناراحت کننده فساد را ندارند. به موازات وقوع فساد، دستگاه قضایی نیز نسبت به تشکیل پرونده و صدور آرای غالبا قاطع ( از حبس های طولانی مدت تا اعدام) اقدام میکند. اما واقعا آرای محاکم چقدر توانسته است اثرگذاری لازم در کاهش حجم فساد را داشته باشد؟ در کنار اطاله دادرسی، به جرات میتوان "مصلحت اندیشی های غیر منطقی" و "عدم برخورد سریع و بهنگام" با مصادیق فساد (بخصوص در مورد صاحب منصبان) را یکی از اصلی ترین عوامل ترویج و تکثیر فساد در کشور دانست. و آفتاب آمد دلیل آفتاب؛ سخنگوی قوه قضائیه در پاسخ به سوالی در خصوص چرایی عدم برخورد با افرادی مانند احمدی‌نژاد، اظهار کرد: "قبول دارم دستگاه قضا با برخی از افراد به یک جهاتی الان مدار می‌کند ولی مطمئن باشد با هر کسی که مرتکب جرمی شود برخورد قاطع می‌شود شاید دیر و زود داشته باشد ولی سوخت و سوز ندارد."

جناب آقای اژه ای؛ مدارا با افراد یعنی بازنگه داشتن باب فساد، گردن کلفتی مقابل قانون، یعنی طبقه بندی شهروندان در پیشگاه قانون و شکست هیمنه قوه عدلیه. این چه مصلحتی است که در قوه محترم قضائیه، تا زمانی که مدیران ارشد بر مناصب دولتی و حکومتی تکیه زده اند قوه قضائیه توان و اراده لازم در برخورد با آنان را ندارد؟ محمد رضا رحیمی، قاضی مرتضوی، حمید بقایی، اسفندیار رحیم مشایی، و .. کدامیک در زمان تصدی مسئولیت محاکمه، عزل و زندانی شده اند؟ کدام ماده قانونی به دستگاه قضا اجازه مصلحت اندیشی و مدارا می دهد؟ رئیس جمهورها چرا باید به خود اجازه دهند تا برای برخورد با نزدیکانشان به مجادله با قوه قضائیه بپردازند؟

جناب اژه ای، اگر محمود احمدی نژاد در زمان ریاست جمهوری قانون شکنی کرده است چرا بعد از هشت سال باید بازخواست و محاکمه شود؟ اتفاقا برخورد موثر با فساد هم دیر و زود دارد و هم سوخت و سوز. اگر احمدی نژاد جرمی مرتکب شده و بخاطر آن محکوم شده باشد، آیا امکان حضور یک مجرم در مجمع تشخیص مصلحت نظام وجود می داشت؟ این دیر و زود، سوخت و سوز ، وجه تمایز ما با کره جنوبی است. آنجا با یک رئیس جمهور مجرم در زمان ریاستش برخورد شده، برکنار و به 24 سال زندان محکوم می شود. و در اینجا پرونده ها اسیر بروکراسی، مصلحت اندیشی و شاید ... است.