صاحب‌خبر - نهادینه شدن برزگداشت و تکریم روزهای خاص بدون توجه به اهداف نام گذاری یا گرامیداشت آنها، یکی از ابتکارات جالبی است که به همت برنامه‌ریزان مملکتی چندین سال است به بهترین وجه ممکن اجرایی شده است. تحلیل گرامیداشت هفته معلم، روز پرستار، روز کارگر و... گویای این مطلب است که ساختار این برنامه‌ها، نمادین و هیچ سنخیتی با معنی واقعی تکریم ندارد. اما جای تاسف اینکه این برنامههای نمادین امروز به آسیب‌پذیرترین
قشر جامعه یعنی کودکان هم رسیده است. هشتم اکتبر برابربا۱۶ مهر ماه روز جهانی کودک نام داشت.کودکان در این روز با اجرای برنامه‌ها، می‌خواهند به بزرگترها یادآور شوند که دنیای آنها متفاوت است، آنها خالق زیباترین احساس‌ها و عشق‌ها هستند که با کمترین ناملایمت‌ها جای این زیبایی و احساسات کودکانه را نفرت پر می‌کند.
در حالیکه در سایر کشور‌ها‌ی جهان برآورده کردن تمام نیازهای کودکان (نیازهای روحی و نیازهای جسمانی) جزء برنامههای اساسی و اولویت‌دار مسئولان این کشورهاست و با حضور خود کودکان در روز کودک...
مفرح‌ترین و شادترین برنامه‌ها را برای کودکان اجرا می کنند، در مملکت ما روز جهانی کودک تحت عنوان برنامه ملی کودک در هر شهر و استانی با دور همی مسئولان استانی و شهرستانی و اجرای چند برنامه نمادین و نهایتا برگزاری چند نمایشگاه کتاب کودک به پایان می رسد و آنچه در انتها باقی می‌ماند دنیای بزرگسالان است که کودکان ما بایستی در آن زندگی کنند.
واقعیت این است کودکان ما بیش ازآنچه نیازمند چنین برنامه‌هایی باشند به برنامه‌ریزی درست، دست اندرکاران مسائل کودکان برای طراحی دنیای کودکانه و ترسیم آینده خوب نیازمند هستند، ما زمانی می توانیم سالیانه یک روز یا یک هفته در بوق و کرنا روز کودک بدمیم که توانسته باشیم کودکانمان را در
فضایی سرشار از خوشبختی، شادی، محبت و تفاهم بزرگ کرده باشیم. برای بررسی این مهم کافی است نگاه اجمالی به مهد کودک‌ها و مدارس ابتدایی کشور داشته باشیم.
بیشتر مهد کودک های ما در منازل مسکونی و به صورت خصوصی اداره می شوند که اولا :دارای فضای فیزیکی بی روح به دوراز شادی و نشاط برای کودکان هستند ثانیا : هیچ گونه نظارت سازمانی بر نحوه ی بکارگیری و عملکرد مربیان مهد کودک یا پیش دبستانی وجود نداردوبا تربیت خشک به راحتی
فرصت بچگی کردن کودکان را از آنها می گیریم . در مورد مدارس ابتدایی بایدبگویم به دور از شادی و نشاط نیستند بلکه بیشتر مدارس ابتدایی ما مخصوصا در مناطق روستایی فرسوده و در حال آوار شدن، بر سر معلمان و دانش آموزان هستند. گواه سخن آوار شدن دیوار مدرسه بر سر دانش آموز پایه اول سنندجی "دنیا ویسی "همزمان با اجرای برنامه ها هفته کودک در سراسر کشور بود .
اینکه در برنامه های روزکودک ، مسئولان ما از کودکان سایر ملل که در مناطق جنگی مورد آسیب قرار گرفته‌اند، یاد کنند و کودکان سایر قاره های جهان که در تحریم ها و شرایط سخت زندگی می‌کنند، لازم التوجه بدانند کاری بسیار نیکوست. اما به نظر می رسد باید کودکان دیروز شین آباد که کودکی شان در آتش دبستان شان دود شد و دنیا ویسی که در اولین روزهای مدرسه و در هفته کودک، دنیایی از کودکی‌ها و آرزوهایش را زیر آوار مدرسه مدفون کرد را فراموش نکنند تاشین آبادی دیگر و دنیاهای ویسی دیگری به جمع تبعیضی ها در هفته کودک نپیوندند.∎
نظر شما