به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس؛ قانون منع حضور بازنشسته‌ها که به طور گسترده و در تمام زمینه‌ها ابلاغ شده، در ورزش هم اجرا خواهد شد و طبق اعلام وزارت ورزش، 12 رئیس فدراسیون هم باید مسئولیت‌شان را رها کنند و بروند. صرف اجرای چنین قانونی می‌تواند اتفاق خوب و میمونی در ورزش ایران باشد و خون تازه‌ای در رگ‌هایش جاری کند. با این حال معدود صندلی‌هایی هم هست که اگر از مدیر بازنشسته‌اش خالی شود، شاید رشته مورد نظر دچار مشکل خواهد شد.

یکی از این رشته‌ها جودو است. رشته‌ای که پس از سال‌ها به نوعی دوباره بیدار شده و به روزهای خوبش بازگشته اما رئیس بازنشسته‌اش حداکثر تا پایان آبان برای استعفا زمان دارد و باید بر اساس ابلاغ صورت گرفته، به دلیل بازنشستگی از سمتش کناره گیری کند.

نقره و برنزی که جودوکارها در بازی‌های آسیایی گرفتند، آنقدرها دیده نشد تا همین هفته های اخیر که جودوکارها در فاصله اندکی پس از جاکارتا، در رقابت‌های جهانی به یک برنز و در نهایت طلای تاریخی رسید. طلایی که پس از پانزده سال به دست سعید ملایی بدست آمد و به برنز بریمانلو اضافه شد. نتیجه‌ای که در کنار رقابت‌های جهانی مونیخ، بهترین نتیجه تاریخ جودوی ایران به حساب می‌آید. البته اگر جواد محجوب هم می توانست در این رقابت ها به مدال برسد، بهترین نتیجه تاریخ به تنهایی مربوط به این همین رقابت ها می شد.

***

روزهای خوب جودوی ایران در گذشته هم زمانی بود که محمد درخشان ریاست فدراسیون را بر عهده داشت. آن سال‌ها با جودوکاران نامداری چون میراسماعیلی، میران، ساریخانی و آخوندزاده، جودوی ایران در آسیا و جهان حرف‌هایی برای گفتن داشت و در نهایت هم در رقابت‌ جهانی 2003 مونیخ، با طلای میر اسماعیلی و برنز میران، بهترین نتیجه تاریخش را گرفت. نتیجه‌ای که پانزده سال بایگانی شد تا امروز تکرار شود و حتی شانس ارتقا آن وجود داشته باشد.

پس از آن دوره درخشان از جودو رفت و این رشته روسای دیگری به خود دید که هیچ‌کدام نتوانستند روزهای خوب گذشته را برگردانند. تا اینکه یک بار دیگر قرعه به نام درخشان افتاد. درخشانی که اگر چه در سال اول مدیریتش، به موفقیت چشم‌گیری دست پیدا نکرد اما حالا پس از دو سال، توانست جودو را به قدرت گذشته و بهترین نتیجه‌ اش برگرداند.

به گزارش جی پلاس؛ با این حال گویا بازهم وقت رفتن است و این بار ناگاه و شاید بی موقع. رفتنی که البته گریزی از آن نیست و قانونش برای همه یکسان است و در کنار تمام مزیت هایی که می تواند داشته باشد اما چه خوب که مسئولان ورزش کشور چاره ای بیاندیشند تا حداقل در برخی فدراسیون از تجربیات مدیریتی و اجرایی برخی رؤسای موفق استفاده شود تا فرآیند بازیکن سازی در آن رشته ورزشی (در اینجا جودو) لطمه قابل توجهی نخورد. هر چند باید امیدوار باشیم حداقل پای افرادی که حضورشان چیزی جز نابودی ستاره ها و عدم بازیکن سازی برای آینده است به این رشته باز نشود.