به گزارش خبرنگار مهر، پرونده نوزدهمین دوره رقابت‌های والیبال قهرمانی جهان در حالی برای ایران بسته شد که تیم‌های برزیل، آمریکا، روسیه، لهستان، صربستان و ایتالیا به مرحله سوم صعود کردند و ملی پوشان کشورمان در مرحله دوم مسابقات با کسب ۴ پیروزی، ۴ شکست و ۱۲ امتیاز به عنوان سیزدهمی رسیدند و با هفت پله سقوط نسبت به دوره گذشته رقابت‌ها به کارشان پایان دادند. 

مسابقات برای ایران از شهر وارنا در بلغارستان آغاز شد و ملی پوشان شروع خوبی داشتند. آنها موفق شدند با ۴ پیروزی برابر تیم‌های پورتوریکو، کوبا، فنلاند و بلغارستان و یک شکست مقابل لهستان به عنوان تیم دوم گروه راهی دور بعد شوند.

شهر صوفیه در بلغارستان میزبان مرحله دوم مسابقات برای ایران بود و به کابوسی برای کولاکوویچ و شاگردانش تبدیل شد؛ شهری که خاطره‌ی تلخ را بر ذهن بلندقامتان والیبال ایران حک کرد و سه شکست مقابل تیم‌های بلغارستان، کانادا و آمریکا را رقم زد تا این پایان کار تیم ملی در رقابت‌های قهرمانی جهان و عنوان سیزدهمی به سوغات صوفیه برای والیبال ایران تبدیل شود. 

پس از درخشش والیبال ایران در سال‌های اخیر و کسب مقام ششمی در دوره گذشته مسابقات با هدایت کواچ شاید کم تر علاقه مند مشتاق به والیبال پیش بینی کسب چنین مقامی را داشت و اکثر کارشناساس والیبال قرار گیری ایران در جایگاه ۶- ۱۰ را مقام خوب برای ایران پیش بینی می‌کردند اما معادلات به هم ریخت.

پیش از آغاز رقابت‌های قهرمانی جهان، هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی برگزار می‌شد و درحالی که طبق اعلام فدراسیون قرار نبود تیم ملی اصلی به این رویداد اعزام شود تا تمام تمرکز تیم ملی روی رقابت‌های قهرمانی جهان باشد اما به یک باره و با اعلام محمدرضا داورزنی، معاونت ورزش قهرمانی تاکید شد که تیم ملی اصلی به اندونزی اعزام می‌شود! تصمیمی که تا چند روز هیچ واکنشی را از سوی فدراسیون والیبال به دنبال نداشت و همین حدس و گمانه زنی را بیشتر کرد که فشار وزارت ورزش برای کسب مدال طلای والیبال در بازی‌های آسیایی اختلافاتی را بین آنها و فدراسیون والیبال به وجود آورده است.

بالاخره تیم به اندونزی اعزام شد و والیبال، طلای بیستم کاروان را نیز بدون حتی یک ست از دست رفته کسب کرد؛ طلایی که شاید حتی تیم «ب» نیز می‌توانست آن را به دست آورد فقط شاید کمی سخت‌تر و با چند ست از دست رفته.

به گفته اکثر کارشناسان، طلای بازی‌های آسیایی فدای رقابت‌های قهرمانی جهان شد تا تیمی خسته راهی بلغارستان بشود؛ تیمی که در مسابقات قهرمانی جهان شروع خوبی داشت اما رفته رفته نتوانست رویه خود را حفظ کند.

 با شروع دور دوم مسابقات استارت باخت‌ها با بلغارستانی آغاز شد که ایران نه تنها در مرحله نخست رقابت‌ها بلکه در لیگ ملت‌های والیبال به میزبانی ایران نیز شکست داده بود اما در دور دوم و در یک بازی حساس نتیجه واگذار شد.

در کنار خستگی تیم‌ملی، ضعف در دریافت‌ها نیز به خوبی احساس و رقبا با آنالیز بازی‌های تیم ملی و با زدن سرویس‌های خوب دریافت ایران را هدف قرار دارند تا دست سعید معروف برای بازی‌سازی خالی بماند. ضعفی که نبود فرهاد قائمی را هم بسیار به چشم آورد. 

شاید اگر تیم «ب» به جاکارتا اعزام می‌شد جوانان و استعدادهای خوب والیبال محک می خوردند و برای رویدادهایی همچون مسابقات جهانی آماده می شدند.

جوانانی مانند امیرحسین توخته که در لیگ ملت ها با اعتماد کولاکوویچ پا به زمین گذاشتند و در رقابت‌های قهرمانی جهان نیز  سرویس‌های خوب او در مقابل کانادا یک ست از دست رفته را برای ایران زنده کرد. اعتماد کولاکوویچ در رقابت‌های لیگ ملت‌ها به توخته و کاظمی و شریفی امیدبخش بود و اگر این اعتمادها ادامه دار بود شاید اینگونه دست تیم ملی در قهرمانی جهان بسته نمی‌شد.

حال نوزدهمین دوره رقابت‌های والیبال قهرمانی جهان بدون ایران وارد مرحله سوم خود خواهد شد و تیم ملی باید با فراموشی این نتایج خود را برای آینده بهتری آماده کند. آینده ای که از امروز و با تصمیم‌های منطقی و برنامه ریزی شده ساخته می‌شود. آینده که باید مشخص شود چه کسی در والیبال تصمیم گیرنده است، آیا وزارت ورزش در فدراسیون والیبال دخالت دارد و یا رئیس والیبال برای آن تصمیم گیرنده نهایی است.

و سئوال پایانی این که چه کسی مسئول کسب نتیجه ضعیف تیم ملی در رقابت‌های جهانی است؟ وزارت ورزش که طلای بازی‌های آسیای را می‌خواست و یا فدراسیون والیبال که تصمیم خود مبنی بر اعزام تیم «ب» به جاکارتا را تحت فشار وزارت ورزش لغو و مطیع تصمیم وزارت شد؟