به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان، سرمقاله امروز روزنامه حمایت با عنوان «به بن بست خورده اند» منتشر شده و در آن چنین آمده است:با انقلاب اسلامی، معادلات شرق و غرب بهم خورد. از جنگ تحمیلی گرفته که ایران اسلامی در اوج مظلومیت و محدودیت بود و بلوک شرق و غرب و اعراب دریغ می‌کردند از یاری رساندن به این انقلاب، تا پدیدن آمدن گفتمان مقاومت و شکست‌های پی در پی آمریکا و رژیم صهیونیستی از محور مقاومت، همه و همه بیانگر یک گفتمان جدیدی بود که در مقابل ظلم و جور استکبار جهانی ایجاد شده است. امروز حضور و نفوذ انقلاب اسلامی سطح وسیعی از منطقه را در بر گرفته است. مردم منطقه، انقلاب اسلامی را می‌خواهند.

برخی از دولت‌ها که در مقابله با این مطالبه عمومی برآمده‌اند، از مردم خود جدا بوده و پایگاه و جایگاهی در بین مردم ندارند. مسیر فراروی انقلاب اسلامی همواره باز بوده و بن‌بستی برای استکبار جهانی و رژیم صهیونیستی رقم زده است. از سوی دیگر صهیونیست‌‎ها با ایده «از نیل تا فرات» امروز خود را پشت دیوار‌های آهنی محصور کرده‌اند؛ بنابراین دشمنی دشمنان دقیقاً بیانگر عظمت انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران است. دشمنان از دانستن این نکته همواره غافل بوده‌اند که این اقدامات تروریستی، اراده ملت در مسیر پیشرفت و رسیدن به اهداف انقلاب اسلامی را محکم‌تر کرده و غیرت جمعی برای پایبندی به خون شهدا را افزون می‌کند. حادثه تروریستی اهواز هم اصول و پایه‌های نظام را مستحکم‌تر کرده و باعث قوی‌تر شدن اراده ملت ایران در نیل به آرمان‌های بلند انقلاب اسلامی می‌شود؛ و بالاخره باید گفت؛ دشمنان نظام در آستانه چهل سالگی انقلاب به صورت واضح و بی‌پرده اظهار می‌کنند که با ما دشمن هستند و از اقدامات ضدایرانی خود آشکارا پرده بر می‌دارند. این مهم و اقدامی نظیر حادثه تروریستی اهواز، دقیقاً به همین دلیل چهل سالگی انقلاب اسلامی رخ می‌دهد. دشمن از هر طریقی سعی در به اضمحلال کشاندن این نظام دارد، ولی آنقدر مستأصل شده و با دستپاچگی تمام، روی به عملیات‌های کور آورده است. در این میان، تروریست‌ها فقط آلت دست و ابزار هستند، زیرا عاقبت این جماعت احمق چیزی جز هلاکت نیست.

یادداشت امروز روزنامه کیهان نیز با عنوان «راه‌حل اخراج نظامی آمریکا از منطقه» منتشر شده و در آن آمده است: اقدامات تروریستی می‌تواند در هر زمانی و با امکانات کم در نقطه‌ای از منطقه و از جمله در ایران روی دهد و امنیت و آسایش این مردم و این مرز و بوم را به خطر بیاندازد و بخصوص آرامش روانی کشور‌های منطقه را بهم بزند. ما الان راه حل آن را پیدا کردیم. راه حل اصلی، حذف پایگاه‌های ثابت و سیار نظامی آمریکا و انگلیس از منطقه و از هر کجای منطقه است. راه آن این است که ما رسماً اعلام کنیم از این لحظه هیچ پایگاه نظامی آمریکا و انگلیس در کشور‌ها و در آب‌های منطقه حق حضور ندارد. واقعیت این است که امنیت را نمی‌توان دو بخش کرد به گونه‌ای بخش اثباتی آن برای آمریکا و انگلیس و بخش سلبی آن برای مردم منطقه باشد.

ایران و نظام جمهوری اسلامی از این بازی‌های جنایتکارانه آسیب نمی‌بینند کما اینکه ماجرای ۸ سال جنگ تحمیلی که میلیارد‌ها برابر حادثه تروریستی شنبه گذشته اهواز بود نه تنها به کشور و نظام آسیب نزد که حتی سبب بالندگی آن گردید. اما به هر حال نمی‌توانیم به این دلیل، بر آسیب جانی و مالی و روانی شهروندانمان در این اقدامات نافرجام چشم بپوشیم و کاری نکنیم، در این بین باید هر نقطه ضعفی که وقوع چنین پدیده‌هایی در کشور تسهیل می‌کند را از بین ببریم بله بعضی رخداد‌ها را نمی‌توان بطور مطلق از بین برد، ولی بعضی رخداد‌ها نظیر آنچه در روز شنبه در اهواز روی داد، قابل کنترل و مهار هستند.این مهار دو سطح دارد یک سطح اقدامات اطلاعاتی و حفاظتی است مثل اینکه رژه نظامی باید در «نقطه امن» برگزار شود و یک سطح آن هم این است که وقتی آورده‌های اطلاعاتی ما از نقش قطعی چهار کشور آمریکا، انگلیس، عربستان و امارات در اقدامات تروریستی علیه ایران در اهواز، بصره، حمص، بیروت و... حکایت می‌کنند، این کشور‌ها نباید بدون مکافات بمانند و به اقدامات جنایتکارانه خود ادامه دهند و حتی وقیحانه به آن افتخار هم بکنند چنانچه بعد از اقدام تروریستی اهواز مشاهده کردیم.

در یادداشت امروز روزنامه وطن امروز هم چنین آمده است:اگر باور کنیم کری بدون هماهنگی با دولت آمریکا - حداقل با سیا- هم به دیدار ظریف رفته است، باز این دیدار‌ها این معنی را دارد که ظریف و دولت، هنوز هم راهی جز آمریکا برای ایجاد آنچنان رونقی که خودتان بهتر می‌دانید، بلد نیستند! رسانه‌های اصلاح‌طلب هم طبق معمول تیتر می‌زنند که کری خطاب به قهرمان دیپلماسی ما گفته است: «تا استیضاح ترامپ صبر کنید!» قبلا امضای کری تضمین بود، حالا حرف کری را تضمین معرفی می‌کنند! کری هم از آن سو می‌گوید: «واشنگتن باید توافق را حفظ می‌کرد و آن را به عنوان اهرم فشاری برای امتیازگیری از ایران در دیگر موضوعات مثل مسائل منطقه‌ای و موشکی استفاده می‌کرد».

باور کنید تمام این‌ها من را تنها یاد یک چیز می‌اندازد: داستان «خرچنگ و مرغ ماهیخوار» در کلیله و دمنه! مرغ ماهیخوار پیر و ناتوانی که با استفاده ابزاری از خرچنگ، ماهی‌های برکه را از صیادانی که بزودی برای صید آن‌ها می‌آیند ترساند و در نهایت ماهی‌ها را راضی کرد هر روز چند تایشان را در منقارش به برکه‌ای امن‌تر منتقل کند. پس از چند روز، آقای خرچنگ هم هوس دیدن برکه جدید به سرش زد، ولی وقتی سوار بر پشت مرغ مهربان! به سمت برکه دروغین رفت، خیل استخوان ماهی‌های نگون‌بخت را از آن بالا روی تپه دید. بند پایانی داستان در بازنویسی مرحوم مهدی آذریزدی چنین است: «ماهی‌ها به‌خاطر از دست دادن دوستان خود غمگین شدند، اما یاد گرفتند که حرف‌های دشمن را باور نکنند و هرگز از او انتظار خیرخواهی نداشته باشند». اینکه آنچنان رونقی ایجاد نشد و دلار هم به جای قدم زدن، پرواز کرد، به واقع همان دوستان از دست رفته ما هستند! ما، اما دوست نداریم یاد بگیریم دشمن ما را تنها برای دوشیدن می‌خواهد. آقای ظریف، آن برکه را فراموش کن! تو را به مقدساتت قسم!

 

یادداشت امروز روزنامه اعتماد  به نیاز یک توافق جامع در کردستان عراق اشاره کرده است و نوشته: در دوره‌های گذشته سه پست ریاست مجلس، ریاست‌جمهوری و نخست وزیری عراق در یک پکیج واحد معرفی می‌شد. اما این‌بار یک تغییر حاصل شد که ابتدا رییس مجلس و دو نایب‌رییس انتخاب شدند در حالی که هنوز روی ریاست جمهوری و نخست‌وزیری توافقی حاصل نشده است و همواره نیز احزاب شیعی و سنی نسبت به ریاست‌جمهوری که از سوی کرد‌ها باید معرفی شود چندان دخالتی نمی‌کردند و اجازه می‌دادند تا توافق میان احزاب کردی حاصل شود و سپس نامزد نهایی پست ریاست‌جمهوری معرفی شود. با این اقدام حزب دموکرات شاهد گفتگو‌ها و چانه‌زنی‌های بیشتری در کردستان عراق خواهیم بود. اما به نظر می‌رسد نهایتا باید احزاب شیعی، سنی و کردی به یک جمع‌بندی در این زمینه برسند و باهم وارد جلسه آینده پارلمان عراق شوند. قطعا اتحادیه میهنی با واگذاری پست ریاست‌جمهوری به حزب دموکرات موافقت نخواهد کرد مگر اینکه ترتیبات دیگری در پست‌های ریاست اقلیم، ریاست پارلمان و معاونت نخست‌وزیر حاصل شود و بر مبنای آن این جابه‌جایی‌ها صورت گیرد.

در حال حاضر بعید به نظر می‌رسد که حزب دموکراتیک به راحتی بتواند گزینه خود را به مسند بدون توافق به ریاست‌جمهوری برساند. به دلیل اینکه هم شیعیان و هم احزاب اهل سنت حاضر نخواهند شد که مسائل داخلی کردستان را محل بحث و گفتگو قرار دهند و توپ را مجددا به زمین احزاب کردستان پرتاب خواهند کرد. مهم‌ترین عناصری که می‌تواند این توافق را حاصل کند، توافق روی تمامی پست‌هایی است که کرد‌ها به‌طور نانوشته باید داشته باشند. به نظر می‌رسد که هنوز این توافق بین حزب اتحادیه میهنی و حزب دموکرات و حزب گوران صورت نگرفته است.به هر ترتیب کردها، اگر باهم اختلافاتی داشته باشند، اما اجازه نخواهند داد که این اختلافات به از دست دادن پست‌هایی در بغداد منجر شود. آن‌ها به هر ترتیب هر نقشی که می‌توانند و می‌خواهند در داخل اقلیم داشته باشند، اما جای پای خود را در بغداد نمی‌توانند نادیده بگیرند و ناگزیر هستند تا ترتیبات خانه کردی را مورد توافق قرار دهند و بر مبنای آن در بغداد حرف‌های خود را یک‌کاسه کنند و به نتیجه برسانند.

 

روزنامه خراسان در یادداشت امروز خود با عنوان «چالش های مسکو با تل آویو در پس یک حمله» چنین نوشته است:روسیه تمایل چندانی ندارد علیه رژیم صهیونیستی تحریم اقتصادی وضع کند، ولی می‌تواند تعهدات تنبیهی خود را در قبال تل آویو به کار گیرد. مهم‌ترین تعهدات تنبیهی، اجرایی نکردن بعضی از قرارداد‌های اقتصادی و دفاعی است. از سوی دیگر سرعت تحویل سامانه اس ۳۰۰ و اس ۴۰۰ به سوریه می‌تواند افزایش یابد و روس ها، سوری‌ها را به سلاح‌های دفاع هوایی هوشمند مجهز کنند. این اقدام روس‌ها قطعا با مخالفت صد درصد آمریکا و تل آویو همراه خواهد بود، اما به روسیه این قدرت را می‌دهد که نشان دهد هر نوع بی دقتی در تهدید امنیت ملی روسیه یا منافع آن بی واکنش همراه نیست. اگر روس‌ها در قبال پرونده ایل ۲۰ سکوت کنند قطعا مسیری برای حملات بعدی آمریکا یا دیگر کشور‌های عضو ائتلاف به اصطلاح ضد داعش باز می‌شود که می‌تواند تهدیداتی به مراتب خطرناک‌تر برای مسکو به ارمغان بیاورد.

 

به نظر می‌رسد تسریع در تحویل سامانه‌های دفاع هوایی به دمشق توسط مسکو راهکار مناسبی است که روی میز پوتین قرار دارد. البته پوتین می‌داند تحویل این سامانه وضع تحریم‌های جدید ترامپ را به دنبال خواهد داشت و اتحادیه اروپا نیز در این تحریم‌ها سمت واشنگتن را می‌گیرد و بخشی از سیاست‌های کاهش تنش روسیه پس از پرونده اوکراین با مشکل جدی مواجه می‌شود. البته دمشق قطعا از این فرصت برای تسریع عملیات ادلب استفاده خواهد کرد. تل آویو در معرض تهدید مسکو قرار دارد و اسد می‌داند بهترین زمان است تا از فرصت لازم برای حمله به ادلب استفاده کند. رئیس جمهور سوریه می‌داند اگر این فرصت را از دست دهد و رژیم صهیونیستی از لاک دفاعی خارج شود، قطعا حمله به ادلب سخت‌تر خواهد شد و باید بخشی از ظرفیت ارتش را برای مقابله با تهدیدات آمریکا و رژیم صهیونیستی به کار گیرد.

 

یادداشت امروز روزنامه ایران هم با عنوان «فرصت روحانی در نیویورک» منتشر و در آن چنین آمده است: رئیس جمهوری در بعد دیپلماسی عمومی و همچنین دیپلماسی رسانه‌ای فرصت مغتنمی دارد تا در مجمع عمومی سازمان ملل حضور پیدا کند و با بهره‌گیری از این فرصت و طیف وسیع مخاطبان جهانی، دیدگاه‌ها و مواضع صلح‌جویانه ایران را تشریح کند. علاوه بر این، فرصت خوبی هم برای مصاحبه‌های اختصاصی با شبکه‌های معروف امریکایی که مخاطب عام دارند و همچنین برگزاری کنفرانس‌های مطبوعاتی و خبری فراهم است.

 

وجه سوم سفر آقای روحانی، فرصت دیدار با ایرانی‌های مقیم امریکا و شخصیت‌های رسانه‌ای، مطبوعاتی و دانشگاهی و غیرایرانی است که می‌توانند در جلسات گفت‌وگوی رو در رو با رئیس جمهوری شرکت کنند و از نقطه نظرات ایران بخوبی آگاه شوند. همه این برنامه‌ها ذیل دیپلماسی عمومی و همچنین دیپلماسی رسانه‌ای، می‌تواند در انعکاس دیدگاه‌های واقعی ایران تأثیرگذار باشد.حالا در این سفر خاص علاوه بر این مواردی که اشاره شد، یک فرصت دیگری هم پیش آمده و آن اینکه ترامپ اعلام کرده می‌خواهد رأساً اداره جلسه‌ای از جلسات شورای امنیت را با موضوع ایران برعهده گیرد که طبق آیین‌نامه‌های داخلی شورای امنیت اگر موضوع مورد بررسی، یک کشور باشد، آن کشور مخاطب این حق را دارد با حضور یکی از نمایندگانش از مواضع خود دفاع کند. در این مورد خاص به نظرم حضور آقای ظریف می‌تواند خیلی تأثیرگذار باشد. به این دلیل که هم مستقیماً صحبت‌های ترامپ را در جا نقد کند و پاسخ‌های دقیقی به اظهارات او دهد و هم از طرف دیگر بتواند دیدگاه‌های ایران را تشریح کند. چون معمولاً این جلسات پوشش خبری وسیعی دارد و منعکس می‌شود؛ بنابراین می‌توان گفت: مقام‌های بلندپایه ایران می‌توانند از فرصت چند روزه حضور در نیویورک برای پیگیری اهداف سیاست خارجی کشور بخوبی بهره ببرند.

 

در یادداشت روزنامه صبح نو نیز چنین آمده است:تا این‌جای کار، آمریکا دو بازی نیمه‌تمام برای نشست سالانه سازمان‌ملل در قبال ایران به‌راه انداخته و هر دو را باخته است؛ نخست ادعای تلاش ایران برای دیدار با ترامپ و دوم برگزاری نشست اختصاصی شورای امنیت با موضوع ایران. آگاهان می‌دانند که سال گذشته، رییس‌جمهوری فرانسه واسطه شد تا ترامپ تازه از راه رسیده با رییس‌جمهوری ایران دیدار کند، در جلسه‌ای دست بدهد یا لااقل تماس تلفنی‌ برقرار شود که هیچ‌یک نشد و کاخ سفید هم چندباری این خبر را تأیید و تکذیب کرد. امسال، ترامپ به دیوار دیگری خورد و بعد از رفت و برگشت‌های فراوان، وزیر خارجه تازه‌کارش دیروز خبر داد که خبر دو روز پیش رییس‌اش غلط بوده و نشست شورای امنیت درباره منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای است. صرف‌نظر از این هیاهوها با درنظر گرفتن این تحلیل که ترامپ برجام را لغو کرد تا ایران را به پای میز مذاکره بکشاند و برای خودش پالس‌های خیالی فرستاد که اقدامات ایران در منطقه نرم‌تر شده، پس آماده مذاکره است، اجلاسیه سازمان‌ملل، برای او‌ صحنه ایجاد شعبده‌هایی برای نمایشی‌کردن سیاست‌ورزی است، همان‌گونه که با کره‌شمالی در پیش گرفت و خواست که آبنبات چوبی را به‌جای دُرّ غلطان بفروشد. این‌ها را بگذارید کنار تلاش برای براندازی و اجرای برنامه‌های تروریستی علیه جمهوری اسلامی. این آمریکا (چه از نوع ترامپش و چه از نوع اوباما) قابل اعتماد و اعتنا نیست؛ تنها راه رهایی کشور، اتکا به قدرت منطقه‌ای و استفاده از فرصت‌های همسایگی است.

 

انتهای پیام/

خبرگزاری میزان : انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.