آیا سیستم ها دارند میمیرند؟؟

معمولا نسل فوتبالی گذشته همواره عادت داشتند یک قاتل را در نوک خط حمله خود مشاهده کنند؛ از گرد مولر گرفته تا رونالدوی برزیلی؛ ولی انگار دیگر قرار نیست چنین بازیکنانی را مشاهده کنیم.
جام جهانی تمام شد و یکی از درس هایی که به ما داد این بود : برای مهاجم نوک بودن لازم نیست گل بزنی!!
الویه ژیرو در اکثر بازی های فرانسه فیکس بود ولی هیچ گلی نزد؛ شاید او فقط اسم مهاجم نوک را یدک می کشد و تنها وظیفه اش گل زدن نیست!!
در سال 1994که با قهرمانی برزیل همراه شد؛ کارلوس آلبرتو پیش بینی کرد که سیستم 4-6-0 آینده فوتبال را تشکیل میدهد. آن زمان کسی باورش نمی شد که آیا بدون یک مهاجم صرف نیز می توان برنده به بیرون آمد!! خب آنان پاسخشان را یافتند؛ قهرمانی منچستر در لیگ قهرمانان اروپا!!
راستش را بخواهید سیستم 4-6-0 سیستم ایده آلی برای هر تیمی نیست و معدود بازی هایی می تواند تاثیر گزار باشد.
توتی در رم را بیاد آورید؛ فصلی که اسپالتی پولی برای خرید یک مهاجم نوک تمام کننده نداشت به فرانچسکو توتی نقشی متفاوت داد. 4-1-4-1 رم به 4-1-5-0 تبدیل میشد. رم آن فصل در یک چهارم نهایی چمپیونزلیگ 7-1 به منچستریوانیتد باخت؛ اما در سال 2000 و شکست 3-2 دربرابر رئال مادرید سر الکس را مجاب کرد تا 4-4-2 را کنار بگزارد و بهط سیستم رم روی آورد.
پس از طی چندین فصل سرالکس وین رونی را به مهاجمی تبدیل کرد که مدام در عمق جست و جو میکند؛ جست و جوی او و جا به جایی با کارلس توز فضای بسیاری برای رونالدو ایجاد میکرد. شاید بگوید یونایتد 4-2-4 بازی میکر ام در اصل 4-2-4-0 بازی میکرد.
در طی پیروزی 6-3 مجارستان در برابر انگلیس سال 1953 در استادیوم ومبلی هری جانستون (هافبک انگلیسی) در برابر false9 ابتدایی آن زمان مجارستان یعنی ناندور کاملا ناتوان بود.
او خودش میگفت : "اگر او را تعقیب میکردم یک حفره بزرگ مقابل خط دفاعی پدید می آمد؛ اگر تعقیبش نمیکردم یک بازیکن خطرناک صاحب توپ میشد"
اما هر تاکتیکی یک ضد تاکتیک دارد؛ و آن هم مارکینگ منطقه ای بود. مارکینگ منطقه ای توسط موریرا در دهه 1960 در برزیل بکار گرفته شد. بله اروپایی های پر ادعا هنوز دفاع من تو من انجام میداند اما فوتبال مثلن بر پایه حرکت فردی برزیل یکی از شگفت انگیزترین تاکتیک های دفاعی را بوجود اورد؛ شیوه ای که در حال حاظر با شیوه من تو من ترکیب شده و بازدهی بسیار بالای دارد.
در دهه 1960 هنگامی که دنیای فوتبال تازه به اهمیت آمادگی جسمانی پی بردند؛ ویکتور ماسلو یکی از شگفتی های فوتبال را معرفی کرد؛ "پرسینگ" چیزی که توسط میچل در آژاکس به پیشرفت قابل توجهی دست یافت.
تیم آث میلان دوست داشتنی 1989 و 1990 پرسینگ را به اوج رساندند؛ به گفته خودش او به بازیکنانش میکفت هر وقت که توپ را در اختیار ندارید فاصله میان مهاجم و خط دفاعی بیش از 25 متر نباشد.
او میگفت: "بازیکنان من باید چهار مرجع داشته باشند؛ توپ، فضا، حریف و بازیکن خودی" این یعنی بازیکنان جایگاه مختصی برایشان تعریف نمیشد(در هنگام از دست دادن توپ) بلکه خودشان باید جایگاه را پیدا میکردند.
این سبک بسیار سخت بود؛ ذهن بازیکن همواره باید آنالیز میکرد و از آن بدتر باید بازیکنان به درک شگفت انگیزی از هم میرسیدند.
ساکی در یکی از تمریناتش بازیکنان را 5 بر 10 کرد؛ 5 بازیکن فوقالعاده هماهنگ (جیوانی گالی، تاسوتی، مالدینی، کوستاکورتا و بارسی) و 10 بازیکن دیگر؛ قرار بود که طی 15 دقیقه یکی از آن 10 نفر گل بزند؛ در کمال شگفتی هیچ یک گل نزدند!!
به قول ماسلو : "فوتبال مانند یک هواپیما است؛ میخواهد سریع تر بروید باید نوکش را بهبود بخشید"
4-6-0 به بازیکنانی فوق العاده نیاز دارد؛ به قول اندی راکسبرگ: "من میتوانم 6 بازیکن وسط زمین بگزارم و به آنان بگویم وقتی توپ دستتان بود حمله کنید و وقتی توپ دستتان نبود دفاع کنید؛ ولی اگر میخواهید تیمم موفق شوند به من 6 تا دکو بدهید!!"
دکو میدود، تکل میزند، همه زمین را پوشش میدهد. اینگونه بازیکنان نیاز مند 4-6-0 با پرسینگ دیوانه کننده هستند.
روبرتو مانچینی اصرار داشت که آینده فوتبال از فیزیک بدنی بازیکنان تاثیر می‌پذیرد !! این جای بحث دارد اما به یاد داشته باشیم که دیناموکیف و آژاکس همراه با پیشرفت علم ورزش توانستند این روش را پیاده کنند.
اسلاون بیلیچ مربی سابق کرواسی گفت: "سیستم ها در حال میرگ هستند، تایین نتیجه شما به 10 بازیکن شما که در زمین درحال حرکت هستند بر می گردد."
شاید در آینده دور(شاید هم نزدیک) باید شاهد مرگ مهاجمان باشیم. فلسفه توتال فوتبال می گویدشما 11 بازیکن در حمله و 11 بازیکن در دفاع دارید. حال اگر بخواهید این فلسفه را پیدا کنید آن هم فقط با یک گونه بازیکن کدام را انتخاب میکند؟ 10 مدافع؛ 10 مهاجم یا 10 هافبک؟