آیا فلسفه و شیوه بازی پسران کارلوس کی‌روش در جام ملت‌ها نسبت به جام جهانی روسیه متفاوت خواهد بود؟ این سؤال در پایان نخستین دیدار تدارکاتی تیم ملی بعد از جام جهانی بی‌جواب ماند. ایران برای دقایقی عقب نشست و دقایقی نیز رو به جلو بازی کرد اما به‌طور کلی یک سبک مشخص و یک نقشه خاص فنی برای این جدال نداشت و سرمربی پرتغالی تیم ملی در تاشکند بیشتر به‌دنبال محک‌زدن تعدادی از شاگردانش بود. تیم ملی در جام جهانی نسبتی با «سرگرم‌کننده»بودن نداشت. در مسابقه دوم وقتی دیگو کاستا دروازه علیرضا بیرانوند را باز کرد، ناگهان شجاعت در ساق‌های بازیکنان به اوج رسید و حملات دامنه‌دار تیم کی‌روش روی دروازه حریف آغاز شد. در همان.لحظات این سؤال برای مخاطبان خارجی دیدارهای ایران شکل گرفته بود که اگر این تیم پتانسیل حمله‌کردن را دارد، پس چرا قبل از گل‌خوردن ابدا چنین کاری انجام نمی‌دهد. اما واکنش کی‌روش منطقی به‌نظر می‌رسید. او سطح بازی‌های جام‌جهانی را به خوبی می‌شناخت و می‌دانست که اگر تیم کم‌تجربه‌اش را بی‌محابا جلو ببرد، با احتمال یک شکست سنگین و یک تحقیر بزرگ روبه‌رو خواهد شد. شاگردان کارلوس وظیفه داشتند در نزدیکی‌های دروازه خودی تجمع کنند و برای لطمه‌زدن به حریف در انتظار تک‌موقعیت‌ها بمانند؛ تک‌موقعیت‌هایی که کم و بیش در هر سه بازی برای تیم ملی اتفاق افتاد.
«گل‌نخوردن» نخستین و کلیدی‌ترین اولویت تیم ملی در جام‌جهانی بود. در نبرد با تیم‌های بزرگ و پرستاره‌ای مثل پرتغال و اسپانیا، این فلسفه پذیرفتنی به‌نظر می‌رسید اما طبیعتا در جام ملت‌های آسیا، توقع کاملا متفاوتی از تیم ملی وجود خواهد داشت. صدرنشین رنکینگ فیفا در منطقه آسیا، باید در مقابل تیم‌های این قاره کمی شجاعانه‌تر فوتبال بازی کند. این بار به جای گل‌نخوردن، ایران باید به هر قیمتی به‌دنبال گل‌زدن باشد و هجوم‌بردن به طرف دروازه حریف را به جای دفاع فشرده در زمین خودی انتخاب کند. در دقایقی از نیمه دوم دیدار دوستانه با ازبکستان، تیم ملی نشان داد که قدرت تحت‌فشار قرار‌دادن خط دفاعی حریف و شرکت در حمله با نفرات پرشمار را دارد. اگر دوباره فوتبال تماما اقتصادی مدنظر سرمربی تیم ملی نباشد و نقشه‌های تدافعی، بال‌های پرواز تیم را قیچی نکنند، ایران می‌تواند به یکی از جذاب‌ترین تیم‌های حاضر در جام ملت‌های امارات تبدیل شود.
تیم ملی در جام جهانی، «ابزار» لازم را برای پیاده‌کردن فوتبال 
رو به جلو نداشت اما برای شرکت در تورنمنتی در سطح جام ملت‌ها، همه ابزار ارائه فوتبال هجومی در تیم دیده می‌شود. علی قلی‌زاده در لحظاتی از جدال تدارکاتی با ازبک‌ها، ثابت کرد که استعداد فوق‌العاده‌ای در دریبل‌زدن دارد و همانند روزهای درخشان علی کریمی در تیم ملی، می‌تواند در فاز هجومی برای تیم کی‌روش برتری عددی به‌وجود بیاورد. اشکان دژاگه و علیرضا جهانبخش در دقایقی از بازی، امیدوارکننده نشان دادند و سامان قدوس با چند حرکت ویژه در زمین، توانایی‌اش در خلق موقعیت‌های گلزنی را به رخ حریف کشید. بدون تردید کاوه رضایی، کریم انصاری‌فرد و سایر ستاره‌های ایران در خط حمله، از قدرت لازم برای ضربه‌زدن به همه مدافعان آسیایی برخوردار هستند. نحوه استفاده از این ابزار کارآمد و چگونگی بازی‌گرفتن از آنها اما تنها به کارلوس کی‌روش بستگی خواهد داشت. اگر او به فلسفه‌های دفاعی‌اش وفادار بماند، تیم ملی همچنان کسل‌کننده خواهد بود. تردیدی وجود ندارد که رسیدن به قهرمانی آسیا با هر مدلی از بازی، هواداران فوتبال در ایران را به وجد خواهد آورد اما درخشیدن در جام‌ملت‌ها با نمایش‌هایی هجومی و جسورانه، به‌مراتب دلچسب‌تر به‌نظر می‌رسد.