به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، سوریه را می‌توان در زمره کشور‌های مهم و استراتژیک منطقه غرب آسیا به شمار آورد؛ این کشور در همسایگی کشورهایی همچون فلسطین، لبنان، عراق و ترکیه قرار دارد.

جمعیت سوریه طبق آماری که در سال 2010 گرفته شده بود، بالغ بر 22 میلیون و 700 هزار نفر بود؛ اقلیت‌های دینی مختلفی در این کشور زندگی می‌کنند. 13 درصد علوی‌ها، 74 درصد سنی‌ها، 10 درصد مسیحی‌ها و 3 درصد دروزی‌ها هستند. 

پس از وقوع بیداری اسلامی در برخی از کشور‌های عربی که منجر به سقوط چندین حاکم مستبد در کشور‌های اسلامی شد، کشور‌های غربی با مدیریت آمریکا و همکاری برخی کشور‌های غرب آسیا به سناریوی «شبیه‌سازی بحران» در کشور‌های منطقه روی آوردند تا مسلمانان را از انقلاب واقعی کشورهای‌ خود منحرف و گمراه کنند.

جنگ سوریه یا بحران سوریه از 26 ژانویه 2011 (6 بهمن 1389) شروع شد. به بهانه مشارکت گسترده مزدوران خارجی از لیبی و تونس گرفته تا مزدوران اروپایی نمی‌توان اصطلاح جنگ داخلی را برای سوریه واژه‌ای درست دانست. در همین راستا باید گفت که برخی از کشورها، مزدوران و شورشیان کشورشان را به سوریه صادر کردند تا هم این کشور را ناآرام کنند و در سوی دیگر کشور خودشان را لوث چنین افرادی پاک کنند.

با شروع اعتراضات، نظامیان جداشده از ارتش سوریه، «ارتش آزاد سوریه» را تشکیل دادند. هشت افسر سابق ارتش سوریه طی بیانیه‌ای از شکل گرفتن ارتش آزاد را در 29 ژوئیه 2011 خبر دادند. در بخشی از بیانیه این گروه آمده است که «هر نیروی امنیتی که به غیرنظامیان حمله می‌کند» را دشمن خود می‌داند و هدف نهایی خود را نابودی نظام حاکم اطلاق کرده است. تقریبا 90 درصد اعضای ارتش آزاد را مسلمانان سنی تشکیل می‌دهند. البته با نگاهی به قومیت‌های این ارتش پی می‌بریم که 85 درصد یگان‌های ارتش آزاد را اعراب و مابقی کرد هستند.

از ژانویه 2011 به بعد صد‌ها هزار معترض در شهر‌های مختلف سوریه نظیر دمشق، حماه، جبله، لاذقیه، درعا و حمص به مدت چندین ماه، به ویژه روز‌های جمعه با نام‌هایی مانند جمعه عزت، جمعه مقاومت، جمعه شهدا، جمعه مبارزه، جمعه آزادگان، جمعه آزادی، جمعه نگهبانان میهن، جمعه کودکان، جمعه عشایر، جمعه صالح العلی، جمعه عدم مشروعیت، جمعه ارحل، جمعه لاللحوار و جمعه سر فرود نمی‌آوریم جز در مقابل خدا، بر ضد دولت بشار اسد دست به اعتراض و تظاهرات گسترده زدند و خواهان کناره‌گیری وی از قدرت شدند. در سوی دیگر تانک‌ها و نیرو‌های نظامی ارتش سوریه هم در شهر‌های سوریه نظیر دمشق، درعا و حمص استقرار یافتند و اقدامات شورش‌گرایانه معترضان را که در واقع معترش نبودند، بلکه مزدور بودند، سرکوب کردند.

پس از نا آرامی‌های سوریه در همان سال، جنگ‌ داخلی در این کشور گسترش یافت. ناکام ماندن گروه موسوم به «ارتش آزاد سوریه» سبب شد تا مناطق روستایی به کانون جذب نیرو برای گروه‌های سلفی تبدیل شود. نکته جالب توجه این است که ارتش آزاد سوریه در ابتدا مورد حمایت غرب و کشور‌های عربی قرار داشت، اما اختلاف بین آن‌ها باعث شد که این گروه نتواند به نیرویی منسجم تبدیل شود.

ادامه دارد...

انتهای پیام/ 441