خبرنامه دانشجویان ایران: ابوالقاسم رحمانی*// زهرا صدراعظم‌نوری، عضو شورای پنجم شهر تهران در جلسه روز یکشنبه این شورا گفت: «عملکرد سرمایه‌ای، دارایی و عمرانی شهرداری قابل دفاع نیست و شهرداری در این مدت فقط توانسته حقوق ۶۸ هزار کارمند خود را پرداخت کند و هیچ اقدام دیگری در زمینه‌های دیگر انجام نداده و اگر به همین آهنگ پیش برویم، قطعا به مشکل برخواهیم خورد.»

این اظهارات را دوباره بخوانید و به اسم و سمت گوینده آن دقت کنید و حالا ادامه نوشته که نشان می‌دهد این اقرار به ناکارآمدی مدیریت جدید شهری عجیب نیست، ولی کمی دیر است.

همان شب‌های منتهی به انتخابات که در خیابان‌ها و جمع‌های پرشور انتخاباتی به بحث و جدل می‌نشستیم یا در همان روزهای منتهی به انتخابات که در دانشگاه و هر جمع و گعده‌ای همان بحث‌ها را ادامه می‌دادیم، کمتر کسانی بودند که دغدغه تهران را داشته باشند. ایران برای همه مهم بود اما تهران انگارنه‌انگار که پایتخت همین ایران است و مهم.

لابه‌لای صحبت‌های روحانی و رئیسی، لابه‌لای ضد و نقیض‌های قالیباف می‌رود و قالیباف می‌ماند، لابه‌لای رقص و آوازهای خیابانی عده‌ای، کمی هم از شهر می‌گفتم. به همه آنهایی که به تک‌رای ریاست‌جمهوری فکر می‌کردند و به سر و کله هم می‌زدند، از 21 رای شهر هم می‌گفتم.  همکلامی نبود، اگر هم بود از یک طرف‌چمران را می‌شناخت آن‌هم نه مهدی، بلکه مصطفی، از یک طرف هم هاشمی را می‌شناخت، آن‌هم نه محسن بلکه اکبر هاشمی‌رفسنجانی را.

این ملاک و معیار‌ها چنان التهاب گزینش‌های شهری را از تک و تا انداخت که هرچه سعی می‌کردم بفهمانم همین سنگ‌فرشی که روی آن بالا و پایین می‌پرند و از فلان نامزد حمایت می‌کنند، همین نورافشانی‌های خیابانی، همین تمیزی معابر، همین فرهنگسرا و پردیس و پارک که جمع می‌شوند و گعده می‌گیرند و با منطق و بی‌منطق اسمی را فریاد می‌کشند نه‌فقط از آن گزینش یک‌نفره که قطعا از آن یکی گزینش 21 نفره برمی‌آید. بازهم به گوش‌شان نرفت، نه آن شب‌ها نه حتی بعد از پایان زمان تبلیغات و نه حتی در صف انتخابات. این را به چشم دیدم و به گوش شنیدم که ملاک گزینش، شهری شده بود که قالیباف و حامیانش نه، چون به‌نفع رئیسی کنار رفته و در تیم اوست، هاشمی و لیست ذیل نامش بله، چون پدرش حامی روحانی بود. یعنی در همان صف، در همان لحظه نگارش اسم 21 نفر بازهم گزینش ملی تاثیر‌گذار بود نه مبلمان شهری، نه عمران شهری، نه مترو، نه اتوبوس، نه پارک، نه سینما و نه... .

با خودم می‌گفتم اگر در عرصه ملی تقصیری بر گردن روحانی است در عرصه شهری، در خرد و کلان امور تهران هم تقصیراتی بر گردن اوست، لیست اعتدال 21 نفره که همنام شعار اوست و هرکسی هم که در صف بود، حداقل آنهایی که جلوی من ایستاده بودند، انگار 21 بار نام روحانی را می‌نوشتند. حالا ما از هر فرصتی استفاده می‌کردیم که ایهاالناس، تهران حسابش جداست، پایتخت ایران است اما انتخاب نمایندگانش سیاسی نیست. از ملت گفتیم، پردیس ملت؛ از طبیعت گفتیم، پل طبیعت؛ از حمل‌ونقل گفتیم، مترو، اتوبوس و...؛ از فراغت گفتیم، بوستان ولایت، نهج‌البلاغه و...  از خیابان و اتوبان و... هرچه از عمران و فرهنگ و اجتماع گفتیم انگارنه‌انگار؛ می‌گفتند که سیاسی نیست، اما معیار انتخاب‌ها سیاسی بود، یعنی تقابل مصطفی چمران و اکبر هاشمی ارجح بر سایر تقابل‌ها بود.

انگار همه اینها را می‌دانستند اما آن روز در آن صف همه یادشان رفته بود که تهران 12 سال قبل با تهران امروز فرق کرده است، یادشان رفته بود که خیلی‌هایشان با مترویی آمده بودند که متحول‌شده، یادشان رفته بود که همین 21 نفر به چند نفر دیگر به دانشور، به حکیمی‌پور، به حقانی و حتی به یاشار سلطانی میدان ندادند و پیه شبهه دومیلیاردی را به تن خود مالیدند و لیست شدند.

صحبت از تخصص می‌کردی، کسی نه نژادبهرام را می‌شناخت نه فخاری را، نه آروین را می‌شناخت نه امینی را، نه اعطا را می‌شناخت و نه حسینی را و نه... و این نشناختن‌ها آنقدر ماند و روی آن پافشاری شد که 21 نفر از همین ناشناس‌ها وارد بهشت شدند و ماحصل همفکری‌شان شد محمدعلی نجفی که البته انتخاب‌شان بیمار شد و رفت.

فکر و ‌انگیزه من که از پا درآمده بود، واگذاری دو میدان انتخاباتی آن‌هم با این سطح از عقل و استدلال گزینشی جریان مقابل سخت بود، اما خب ترسیم آینده کشور و در ادامه آن ترسیم آینده پایتخت سخت نبود و جمله‌ای که یکشنبه نماینده شورای شهر تهران گفت و ابتدای متن هم نوشتم، همان جمله‌ای بود که در شب‌های منتهی به انتخابات و خیابان‌ها و روزهای منتهی به انتخابات و دانشگاه‌ها می‌گفتم، هم من هم آن اندک دغدغه‌مندان شهری و مدیریت جدید شهری نه با نجفی و نه با افشانی بعد از یک‌سال هیچ کاری برای تهران انجام نداد.

* دانشجوی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران