دانشمندان مرکز علوم بهداشتی دانشگاه تگزاس در هیوستون، گروهی از شبکه‌های مغزی را شناسایی و بازنمایی کردند که مسئول فکر کردن انسان به نام یک مورد یا شی، پیش از بیان فکر به‌صورت گفتاری هستند. این بررسی، نخستین بار در ماه جولای و در ژورنال Brain منتشر شد. یافته‌های پژوهش حاضر، نشان‌دهنده‌ی پیشرفت علم در درک چگونگی ارتباط‌دهی معنا با کلمات در مغز است و طرح‌ریزی برای انجام جراحی‌های مغزی را بهبود می‌بخشد.

این کشف جدید توضیح می‌دهد که چرا افراد مبتلا به بیماری‌های نوروژنیک (بیماری‌های تحلیل‌برنده‌ی عصبی)، اغلب در یادآوری نام‌ها با مشکل روبرو می‌شوند. حدود ۵/۷ میلیون شهروند آمریکایی در تمام سنین، مبتلا به بیماری فراموشی‌آور آلزایمر هستند. نام‌پریشی، با پدیده‌ی نوک‌زبانی در میان افراد سالم و ناتوانی در یادآوری موارد تعریف می‌شود.

نیتین تِندون، دکترای پزشکی، نویسنده‌ی ارشد این پژوهش و استاد بخش جراحی مغز ویویان اسمیت در دانشکده‌ی پزشکی مک گاورن در مرکز علوم بهداشتی دانشگاه تگزاس شهر هیوستون می‌گوید:

نام‌گذاری، یکی از روندهای اصلی در بررسی‌های مربوط به نام‌پریشی بوده است؛ اما فرآیندهایی که عموما در کسری از ثانیه باعث نام نهادن روی موردی می‌شوند، به‌درستی شناخته نشده‌اند. ما نواحی مشخصی از مغز را که با دقت میلی‌متری مسئول نام‌دهی به اشیا هستند، مشخص کردیم و رفتار آن‌ها را با معیار میلی‌ثانیه‌ای بررسی کردیم.

کیفر فورست از دانشگاه سلامت و نیتین تندون، پزشک، در حال بررسی علل نام‌گذاری

تَندون به‌همراهی مرکز هرمان مچر نیوفورس تگزاس، مرکز پزشکی تگزاس، مدیریت یک پروژه‌ی مربوط به صرع را برعهده دارد و همچنین عضو هیئت علمی مرکز سرطانی ام.دی. آندرسون در دانشکده تحصیلات تکمیلی علوم زیست پزشکی و مرکز علوم بهداشتی دانشگاه تگزاس شهر هیوستون است. او در ادامه می‌گوید:

نقش لوب گیجگاهی بازال در فرآیندهای معنایی، دست‌کم گرفته می‌شود. این اطلاعات جدید برای طراحی رویکردهای بهتر در درمان صرع و جراحی تومور و کاهش عوارض جانبی این فرآیندهای جراحی برای جراحان مفید خواهد بود.

تندون اضافه می‌کند که یافته‌های این پژوهش به‌علت طرح نگاشت‌های همگرا با استفاده از سه تکنیک قدرتمند الکتروفیزیولوژی، تصویربرداری و تحریک مغز، ارزشمند هستند.

۷۱ نفر در این پژوهش شرکت کردند و فعالیت مغزی آن‌ها برای بررسی تشنج‌های مربوط به صرع در زمان نگاه کردن به تصویر یک شی و شناسایی آن یا گوش سپردن به توصیف شفاهی یک جسم و نام بردن آن، کنترل شد. پژوهشگران از این داده‌های مغزی برای شناسایی محل شبکه‌های مغزی مسئول در فرآیندهای خاص استفاده کردند.

دانشمندان با استفاده از الکتروکورتیکوگرافیت و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی، نواحی و شبکه‌های مغزی دخیل در فرآیند نام‌گذاری را نقطه‌گذاری و مشخص کردند. این رویه، سپس با استفاده از تکنیک بازنمایی پیش از عمل جراحی به نام تحریک مستقیم قشری تایید شد؛ در این تکنیک، برخی نواحی از مغز به‌طور موقت غیرفعال می‌شوند.

کیِفِر فورسِت، نویسنده‌ی اصلی پژوهش حاضر و دانشجوی ارشد و دکترای دانشکده تحصیلات تکمیلی ام.دی. آندرسون مرکز علوم بهداشتی دانشگاه تگزاس در هیوستون می‌گوید:

ارزش این بررسی در تعداد بالای بیماران شرکت‌کننده در آن است که فرآیند نام‌گذاری را از طریق دو مسیر متفاوت انجام دادند و به سه روش متمایز مورد بررسی قرار گرفتند.