به گزارش ایکنا؛ امشب شب نهم ذی‌الحجه شب عرفه است. شب و روزی که عظمتی همپای اعیاد اسلامی دارد. امشب شب مناجات با قاضی الحاجات است و توبه در آن شب مقبول و دعا در آن مستجاب است. عبادت در این شب، اجر صد و هفتاد سال عبادت را دارد.

در این روز حجاج از شهر مکه به صحرای عرفات رفته و در آنجا به راز و نیاز و دعا می‌پردازند و پس از نماز ظهر و عصر دعای عرفه را در کنار کوه جبل الرحمة می‌خوانند. سپس حجاج به‌سمت سرزمین مشعرالحرام حرکت می‌کنند تا در روز عید قربان در سرزمین منا باشند.

برای شب عرفه چند عمل وارد شده است:

دعایی كه با این عبارت آغاز می‌شود، خوانده شود «اَللّهُمَّ یا شاهِدَ كُلِّ نَجْوی وَ مَوْضِعَ كُلِّ شَكْوی وَ عالِمَ كُلِّ خَفِیةٍ وَ مُنْتَهی كُلِّ حاجَةٍ یا مُبْتَدِئاً كه روایت شده هر كس آن را در شب عرفه یا در شب های جمعه بخواند خداوند او را بیامرزد.
به نقل كفعمی: تسبیحات عشر كه در اعمال روز عرفه آمده است هزار مرتبه خوانده شود.
دعاء اللّهُمَّ مَنْ تَعَبَّاَ وَ تَهَیاَ را كه در روز عرفه و شب و روز جمعه نیز وارد است، خوانده شود.
زیارت امام حسین علیه السلام.

امام زین‌العابدین (ع) شنید در روز عرفه صدای سائلی را که از مردم سؤال می‌نمود. فرمود: وای بر تو. آیا از غیر خدا سؤال می‌کنی در این روز و حال آنکه امید می‌رود در این روز برای بچه‌های در شکم فضل خدا شامل شود و سعید شوند.

برای روز عرفه نیز اعمال زیر توصیه شده است:

اول: غسل

دوّم: زیارت امام حسین(ع) که مقابل هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد بلکه بالاتر است و احادیث در کثرت فضیلت زیارت آن حضرت در این روز متواتر است و اگر کسی توفیق یابد که در این روز در تحت قُبّه مقدسه آن حضرت باشد، ثوابش کمتر از کسی که در عرفات باشد نیست، بلکه زیاده و مقدم است.

سوم: پس از نماز عصر، پیش از آنکه مشغول به خواندن دعاهای عرفه شود دو رکعت نماز بجا آورد در زیر آسمان و اعتراف و اقرار کند نزد حق تعالی به گناهان خود تا فایز شود به ثواب عرفات و گناهانش آمرزیده شود پس مشغول شود به اعمال و ادعیه عرفه.

همچنین خواندن این دعا در آخر روز عرفه توصیه شده است:

یا رَبِّ اِنَّ ذُنُوبى لا تَضُرُّکَ وَاِنَّ مَغْفِرَتَکَ لى لا تَنْقُصُکَ فَاَعْطِنى ما لا

پروردگارا همانا گناهان من زیانى به تو نزند و محققاً آمرزش تو از من نقصانى به تو نرساند پس عطا کن به من

یَنْقُصُکَ وَاغْفِرْ لى ما لایَضُرُّکَ و ایضا بخوان : اَللّهُمَّ لا تَحْرِمْنى خَیْرَ ما

آنچه را نقصانت نرساند و بیامرز برایم آنچه را زیانت نزند خدایا محرومم مکن از آن خیرى که

عِنْدَکَ لِشَرِّ ما عِنْدى فَاِنْ اَنْتَ لَمْ تَرْحَمْنى بِتَعَبى وَ نَصَبى فَلا

نزد تو است بخاطر آن شرى که در پیش من است اگر تو به رنج و خستگیم رحم نمى‌کنى پس

تَحْرِمْنى اَجْرَ الْمُصابِ عَلى مُصیبَتِهِ

محرومم مدار از پاداش مصیبت دیده‌اى بر مصیبتش .

از آنجایی که بر اساس احادیث نقل شده از سه امام بزرگوار، حضرت امام صادق و امام کاظم و امام رضا(ع) هر کس روز عرفه به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند او را با ایمان محکم همراه با اطمینان باز مى‌گرداند، شیعیان بسیاری خود را در این روز به بارگاه مطهر امام حسین(ع) می‌رسانند و آنها که از این فیض بزرگ محرومند زیات‌نامه حضرت را از دور قرائت می‌کنند.

در خصوص اینکه چرا این روز به نام عرفه نامیده شده است روایت‌های زیر مطرح است:

آنگاه که جبرئیل(ع) مناسک حج را به حضرت ابراهیم(ع) می‌آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت: «عرفت؟» یعنی «یاد گرفتی؟» و او پاسخ داد آری. لذا به این نام خوانده شد. وجه دیگر اینکه مردم از این جایگاه و در این سرزمین به گناه خود اعتراف می‌کنند، بعضی دیگر هم این نامگذاری را در جهت تحمل صبر و رنجی می‌دانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شد چرا که یکی از معانی «عرف» صبر و شکیبایی و تحمل است.

حضرت آدم (ع) در عرفات

مطابق روایتی از امام صادق(ع)، وقتی حضرت آدم (ع) از باغ بهشتی به زمین فرود آمد، چهل روز هر بامداد بر فراز کوه صفا با چشم گریان در حال سجده بود. جبرئیل (ع)، فرود آمد و پرسید: چرا می‌گریی، ای آدم؟ وی پاسخ داد: چرا نگریم در حالی‌ که از جوار خداوند به این دنیا فرود آمده‌ام؟ جبرئیل گفت: به درگاه خدا توبه کن و بسوی او بازگرد. آدم سوال کرد چگونه ؟ جبرئیل در روز هشتم ذی‌الحجه آدم را به منی برد، آدم شب را در آنجا ماند و صبحگاهان عازم صحرای عرفات شد. جبرئیل هنگام خروج از مکه، احرام بستن و لبیک گفتن را به او آموخت و چون عصر روز عرفه فرا رسید، آدم را به غسل فرا خواند و پس از نماز عصر، او را به وقوف در عرفات دعوت کرد و کلماتی را که از پروردگار دریافت کرده بود به وی تعلیم داد، این کلمات عبارت بودند از: «سبحانک اللهم و بحمدک لا اله الا انت علمت سوء و ظلمت نفسی واعترفت بذنبی اغفر لی انک انت الغفور الرحیم؛ جز تو خدایی نیست کار بدی کردم و بر خود ظلم نمودم اینک به گناه خود اعتراف می‌کنم مرا ببخش که تو بخشنده و مهربانی». آدم (ع) تا غروب آفتاب همچنان دعا می‌کرد و با تضرع اشک می‌ریخت. وقتی که آفتاب غروب کرد همراه جبرئیل روانه مشعر شد و شب را آنجا گذراند. صبحگاهان در مشعر بپاخاست و به دعا پرداخت تا اینکه سرانجام بخشیده شد.

منبع: مفاتیح الجنان

انتهای پیام