صاحب‌خبر - محمد قراگزلو یک) فقط 52 هزار نفر؟ باور کردنی نیست. انگار یک جای کار می‌لنگد. آن قهرمانی مقتدرانه فصل قبل و دوگانه‌ای که غرور کاتالان‌ها را خدشه‌دار نکرده بود می‌توانست برای یک افتتاحیه باشکوه کافی باشد اما انگار حواس مردم بارسلونا به شروع فصل تازه لالیگا نبود. فصلی که بارسا با مهره‌های تازه تقویت شده سه گانه را هدف گرفته است. افتتاحیه لالیگا برای بارسا می‌توانست محلی برای سنجش اولیه تیم والورده در فصل تازه باشد و اینکه آیا می‌توان روی این تیم قمار کرد یا خیر اما بعد از بردن سوپرجام اسپانیا و سپس بازی در جام خوان گامپر تماشای 46 هزار صندلی خالی توی ذوق می‌زد. این شاید از معدود دفعاتی بود که در مسابقه لالیگایی بارسا در نوکمپ حروف عبارت اف ث بارسلونا و جمله معروف «فراتر از باشگاه» در سکوهای روبه‌رو دیده می‌شد اما بارسا همان تیم دیدنی فصل گذشته بود. دو) والورده تیمش را شبیه همان تیم موفق فصل قبل به زمین فرستاد. تیمی که با جدایی آندره گومش، دینیه، پائولینیو، اینیستا و یری مینا تغییرات زیادی در ترکیب اصلی‌اش نمی‌دید. مزد بازی کردن دمبله از ابتدا نمایش تماشایی‌اش در سوپرجام بود و البته اینکه زودتر از موعد به تمرین‌های پیش فصل رسید تا ناکامی فصل قبل را از همین نقطه صفر تمام کند. از فینالیست‌های جام جهانی هر دو عضو بارسلونا ایوان راکیتیچ و اومتیتی در زمین بودند و برخلاف پیش‌بینی‌های اولیه لنگله جوان روی نیمکت نشست تا هموطن باصلابت‌تر و قدرتمندترش در زمین باشد. نیمکت نشینی کوتینیو هم می‌توانست متعجب مان کند اما شاید والورده نمی‌خواست در شروع مسابقه ریسک کند. سه) ‌در بازگشت دوباره آبلاردو فرناندز به نوکمپ او متد تمام مربیانی را پیش گرفت که اینجا امتیاز گرفته و شگفتانه‌ای به بار آورده بودند؛ استفاده از لایه‌های تدافعی پرتعداد و کم کردن فضاها بدون کوچکترین اشتباه فردی. این انسجام آلاوس که در هر دو بازی رفت و برگشت فصل قبل نیز بارسا را در شرایط سختی قرار داده بود تا دقیقه 62 هراس از دست دادن امتیاز را به جان والورده و تیمش انداخت. بارسا قبل از آن همان تیم منسجم و با صلابت به نظر می‌رسید که خیلی زود ریتم همیشگی‌اش را پیدا کرد و تسلطی بی‌نقص بر حریفش داشت اما انگار برای گلزنی چیزی کم داشت. شاید مثلث بوسکتس – راکیتیچ – روبرتو برای بازی تماما تهاجمی در خانه کمی محتاطانه به نظر می‌رسید و حتما به همین خاطر بود که والورده با اطمینان از میزان توانایی حریف در فاز حمله و قدرت حفظ توپ میانه میدانش نخستین تعویض را خیلی زود و در شروع نیمه دوم انجام داد. چهار) با ورود کوتینیو می‌شد حدس زد که بارسا با همان میزان تسلط و چیرگی بر حریف، ریتم و ضرباهنگ تندتری در موقعیت سازی پیدا کند. با این حال بدشانسی و گلر آماده میهمان تا دقیقه 62 و لحظه فوران نبوغ مسی راه گلزنی را بسته بود. بعد از آن کوتی، مسی و سوارز همان مثلثی شدند که باید. در شب ناکامی دمبله و دور ماندن سوارز از گل، کوتینیو از همان بازی نخست و نمایش 45 دقیقه‌ای ثابت کرد بیش از هر بازیکنی شایسته پوشیدن پیراهن شماره 7 بوده و احتمالا می‌خواهد کاری کند تا فقدان اینیستا را در نوکمپ فراموش کنیم. جادوگر برزیلی با این نمایش بی‌نقص و دلپذیر، طراوت ویژه‌ای به بارسا داد و شاید همین کافی باشد تا بدانیم آنچه مجموعه فصل قبل برای موفقیت در لیگ قهرمانان کم داشت و والورده در حسرت به میدان فرستادنش می‌سوخت حالا از همین گام نخست در دسترس است و با کوتی همه راه‌ها کوتاه‌تر می‌شود. پنج) از همین هفته نخست مثل خیلی از بازی‌های فصل قبل باید یک آیتم را برای لئو کنار بگذاریم. کاپیتان مسی که انگار با آن بازوبند کاتالانی نقش لیدر را پررنگ‌تر از همیشه در زمین اجرا می‌کند یک هافبک – مهاجم تمام کننده و فوق‌العاده در زمین بود. دو بار تیر دروازه به نبوغ و هوش او دهن‌کجی کرد اما لئو با ایستگاهی دومش همه را فریب داد و از همین هفته نخست نشان داد ناکامی جام جهانی و اتفاقات بعد از آن را فراموش کرده و تمام استعدادش را با خود به لالیگا آورده است. مسی حالا بدون حضور رونالدو در لالیگا شاید فشار کمتری حس کند. همین آزادی البته شاید باعث خلق نمایش‌های اورجینال‌تری از لئو در بارسای 2019-2018 شود. او چوب جادویش را از همین هفته نخست همراه داشت و حسرت را به دل آن 46 هزار نفری گذاشت که صندلی‌های نوکمپ را خالی گذاشته بودند. عجب شروع فوق‌العاده‌ای. شش) والورده از دو بازیکن جدیدش در نوکمپ رونمایی کرد. وقتی لانگله روی نیمکت نشست و مالکوم دقایقی طولانی کنار خط طولی گرم کرد، تنها این آرتور‌‌ و ویدال بودند که دقایق کوتاهی در زمین حضور داشتند و با این چند دقیقه بازی نمی‌توان قضاوتی حتی سطحی درباره آنها داشت. ویدال قرار است جای پائولینیو را پر کند اما هم برای او و هم ویدال باتجربه رسیدن به ترکیب خط میانی تیمی که رافینیا هم به آن اضافه شده هرگز راحت نخواهد بود. مالکوم هم قرار است در شب‌هایی که دمبله روی اعصاب می‌رود مثلث خط آتش را ترمیم کند و شاید به او بیشتر از هافبک‌های تازه‌وارد بازی برسد. ‌هفت) شروع مقتدرانه بارسا چیزی نبود که شگفت‌زده‌مان کند. تیم والورده در خانه مقابل حریفی از انتهای جدول فصل قبل بازی می‌کرد که البته سرسخت و بدقلق بود اما ساختن 25 موقعیت گل در مقابل آن سد دفاعی ثابت می‌کند تیم والورده همچنان مدعی نخست فتح لالیگاست اما برای قدرتنمایی در سی ال باید منتظر روزهای آینده بود و به تماشای روند تکاملی این تیم در طول فصل نشست.∎​