بازی تدافعی و حتی تاخیری تیم‌های ضعیف برابر رقبای قوی‌تر، یک ترفند قدیمی و کهنه است که از سال‌ها پیش در سراسر جهان و از جمله در ایران اجرا می‌شده. شاید حدود بیست سال می‌گذرد از آن روزها که بیژن ذوالفقارنسب و بعدتر اکبر میثاقیان به‌خاطر ارائه بازی‌های بسته و تدافعی از تماشاگران خشمگین پرسپولیس و استقلال لقب «ضد فوتبال» دریافت می‌کردند. این داستان همچنان در فوتبال باشگاهی ما ادامه دارد، البته با این تفاوت که حالا ارائه‌دهندگان آن سبک بازی، یک منبع ارجاع مهم برای تدابیر فنی‌شان پیدا کرده‌اند؛ کارلوس کی‌روش! هفت سال از حضور کی‌روش در ایران می‌گذرد و تیم‌ملی ما با او در بیشتر مواقع مشغول دفاع بوده است. به‌ویژه مسابقات اخیر جام‌جهانی نشان داد خبری از پلن دوم نیست و کی‌روش با وجود سال‌ها کار در ایران و برخورداری از بازیکنان مستعد پرشمار قرار نیست رویه‌اش را تغییر دهد. او آنقدر به سبک فوتبال اقتصادی وفادار است که به رضا قوچان‌نژاد و اشکان دژاگه یک دقیقه هم در جام‌جهانی بازی نداد و البته سامان قدوس را نیز بسیار کمتر از حد انتظار به میدان فرستاد. با این وجود نوع عملکرد کی‌روش در جام‌جهانی مورد تایید برخی کارشناسان و مجریان تلویزیونی، خبرنگاران ورزشی و البته بخشی از مردم عادی هوادار فوتبال قرار گرفت تا همین مسئله حالا به منبع الهام مربیان محافظه‌کار در لیگ برتر تبدیل شود.

جمعه‌شب پس از آنکه نفت مسجدسلیمان توانست با یک فوتبال بسته و اتوبوسی یک امتیاز از پرسپولیس بگیرد، سبک کار شاگردان ویسی مورد انتقاد خبرنگاران حاضر در نشست مطبوعاتی قرار گرفت تا این مربی با لحنی معنادار به آنها بگوید: «تیم‎ملی‌تان هم در جام‌جهانی همین‌طوری بازی می‌کرد.» در مسابقات هفته قبل هم عملکرد مشابه پیکان برابر سپاهان همین حرف و حدیث‌ها را به‌دنبال آورد. پس از آن بازی امیر قلعه‌نویی از نمایش اتوبوسی پیکان انتقاد کرد و حمید مطهری، دستیار جلالی در جواب به او و سایر منتقدان گفت: «جالب است که تیم‌ملی با چنین سبکی بازی می‌کرد و خیلی‌ها برایش هورا می‌کشیدند، اما حالا همان‌ها به پیکان ایراد می‌گیرند.» پیکان فصل گذشته هم در ورزشگاه آزادی با همین سبک از بازی پرسپولیس را متوقف کرد تا مجید جلالی در واکنش به انتقادها بگوید: «چرا وقتی به ما می‌رسد دفاع بد می‌شود و ما را متهم به ضدفوتبال می‌کنند؟»

قطعا اگر کی‌روش به ایران نمی‌آمد هم ما کم‌وبیش همین بساط را داشتیم و خیلی از تیم‌های ضعیف‌تر در مسابقات سخت برای گل نخوردن و حتی اتلاف وقت به میدان می‌رفتند. با این وجود حالا به هر کدام از «ضد فوتبال»های دیروز ایراد بگیری، سریع اسم کی‌روش را وسط می‌کشند. در اینکه سبک بازی تیم‌ملی در جزییات با چنین تیم‌هایی فرق دارد، شکی نیست اما شاید واقعیت تلخ آن باشد که ما سالی دو میلیون یورو به سرمربی‌مان دستمزد می‌دهیم تا فوتبال تیم ملی‌مان، ضرب‌المثل بازی‌های زشت باشد!