راه رفتن روی یک تسمه که بین دو درخت بسته شده است از نگاه خیلی‌ها خطرناک، ترسناک و حتی مرگ‌آور به نظر می‌رسد، اما برای برخی از انسان‌های ماجراجو که دوست دارندو دلشان می‌خواهد آدرنالین خونشان همیشه در سطح بالایی باشد این کار لذتبخش‌ترین کار دنیاست چون این افراد می‌توانند این‌گونه هیجان را به معنای واقعی لمس کنند، آن هم نه در ارتفاع کم و مسافتی بین دو درخت ، بلکه بین دو برج یا حتی بین دو قله کوه می‌تواند به این ماجراجوها بهترین حس دنیا را بدهد.
حامد مهرجو یکی از همین جوانانی است که چند سال است به خاطر دست و پنجه نرم کردن با ارتفاع و تسمه خبرساز شده است. او در رشته‌ای فعالیت می‌کند که با عنوان «بند لغزی» شناخته می‌شود، مهرجو دراین باره می‌گوید: از دوران کودکی ورزش را دوست داشتم و بعد‌ها که بزرگ‌تر شدم متوجه شدم خیلی از چیز‌هایی که دوستان یا اطرافیانم دنبالش هستند مرا شاد نمی‌کند، از این‌که صبح به سر کار بروم و شب به خانه برگردم، از انجام کارهای همیشگی و روزمره اصلا خوشم نمی‌آمد، همیشه دنبال یک کار خاص و ویژه بودم. در دنیای من اول از همه سالم زندگی کردن و بعد هیجان نقش مهمی دارد.
چهار سال پیش بود که آقای ماجراجو با ورزشی آشنا شد که با تمام رشته‌های ورزشی فرق می‌کند. این رشته به جز داشتن عضله‌های قوی و تمرین‌های سخت به تمرکز نیز نیاز دارد: «به این ترتیب با خودم گفتم بند لغزی همان چیزی است که من می‌خواهم.»
چهار سال روی تسمه
آن روزها هنوز ورزش بند لغزی در ایران شناخته شده نبود وعده‌ای محدود از طریق ارتباط با ورزشکاران خارجی یا دیدن ویدئوهای آموزشی یا کلیپ‌هایی که مربوط به جشنواره‌های مربوط به این رشته بود سعی می‌کردند درداخل کشور تمرین‌های خود را ادامه دهند.
مهرجو در طول چهار سال توانست بجز رکورد‌زنی‌های زیاد در ایران و حتی جهان به یک فسیتوال حرفه‌ای
بند لغزی که در کشور ترکیه برگزار شد برود. او همچنین برای رسیدن به هدفش در این ورزش به کشورهایی چون ایتالیا، آلمان، روسیه نیز سفر کرد و در سخت‌ترین جشنواره‌های بزرگ دنیا شرکت کرد .
یکی از اهداف او در ورزش این است که بتواند ورزشکاران ایرانی این رشته را به کل دنیا معرفی کند و بگوید در ایران نیز هستند ورزشکارانی که در بند‌لغزی فعالیت دارند: «آرزو، هدف و امید می‌تواند انسان را به هر جا که بخواهد برساند.من دوست دارم یک روز با تمرین و تلاش بند لغزی‌کار حرفه‌ای‌تر شوم و بتوانم در سطح جهانی حرفی برای گفتن داشته باشم.»
ترسناک اما آرام‌بخش
«مردم از بند‌لغزی می‌ترسند» این جمله‌ای است که حامد مهرجو با ناراحتی تکرارش می‌کند: نمی‌دانم چرا اما مردم عادی تا یک نفر را می‌بینند که روی تسمه راه می‌رود فکر می‌کنند او زندگی برایش مهم نیست و قصد جان خود را کرده است، ولی باید بدانند بند لغزی یکی از بهترین و آرام‌بخش‌ترین رشته‌های ورزشی اکستریم (هیجان‌انگیز) است و به انسان کمک می‌کند روحی آرام‌تر داشته باشد.
می‌خندد و می‌گوید، اصولا بند لغزی‌کار‌ها زیاد عصبانی نمی‌شوند و خوب می‌توانند در موقعیت بحرانی خود را کنترل کنند: «وقتی می‌توانی لغزش خود را روی ارتفاع کنترل کنی، روی زمین که راحت‌تر و متمرکز‌تر می‌توانی قدم برداری. مردم باید بدانند هر رشته ورزشی آسیب‌دیدگی‌های خود را دارد. بارها شده است آنها که این رشته را نمی‌شناسند با دیدن من در حالی که روی تسمه راه می‌روم، ترسیده‌اند. آنها به محض رو‌به‌رو شدن با من می‌پرسند چرا به جوانی‌ام رحم نمی‌کنم و دست از این کار نمی‌کشم.»
مهرجو درحالی که خنده تلخی می‌کند، ادامه می‌دهد: من برایشان توضیح می‌دهم هر ورزشی مشکلات خودش را دارد و ممکن است ورزشکاری که در حال فعالیت حرفه‌ای است بارها به خاطر آن آسیب ببیند. بهتر است به این موضوع فکر کنیم که یک فوتبالیست ممکن است در زمین طی یک برخورد پا، طحال و حتی کلیه‌اش را از دست بدهد یا یک بوکسور ضربه مغزی شود، بند لغزی هم آسیب‌دیدگی‌های منحصر به‌فردی ندارد و شاید یک ژیمناست هم دچار شکستگی‌ها یا جراحت‌هایی شود که یک بند لغزی‌کار می‌شود.
در دو قدمی مرگ
مهرجو برای رسیدن به این جایگاه در ورزش بند لغزی آسیب‌های جسمی زیادی دیده است. آسیب‌هایی که ماه‌ها و سال‌ها در بدنش جا خوش کرده‌اند و هنوز هم او را آزار می‌دهند، ولی پسر جوان حتی با وجود این دردها باز هم راه رفتن روی تسمه را ترجیح می‌دهد و می‌گوید وقتی روی تسمه است همه دردها را فراموش می‌کند. این ورزشکار جوان یک بار زمانی که در حال تمرین بود سقوط کرد: «آن لحظه را خوب به یاد دارم. با سر سقوط کردم و در چند صدم ثانیه همه زندگی‌ام مقابل چشمانم مانند یک فیلم پخش شد.»
سقوط با سر و زمین خوردن از روی تسمه او را یاد خاطره‌ای تلخ می‌اندازد: «با خودم گفتم حامد تمام شد و چشمم را با درد بستم. دیگر هیچ چیز به یاد ندارم تا این‌که خود را زنده دیدم، بله من از این ماجرا جان سالم به در برده بودم.»
هر چند او زنده مانده بود، اما این سقوط دردناک باعث شد مهره چهارم گردن او به صورت خیلی جدی آسیب ببیند و مجبور شد دو ماه با گردنبند روز و شب خود را بگذراند: «در تمام روزهای این دو ماه انتظار می‌کشیدم تا دوباره سلامتم را به دست بیاورم و روی تسمه بروم. به همین خاطر است که می‌گویم سلامت مهم‌ترین برکتی است که خدا به انسان داده و البته باید قبول کرد آسیب‌دیدگی بخشی از ورزش حرفه‌ای است.»
بعد از این‌که مهرجو کمی بهتر شد دوباره راه رفتن روی تسمه را آغاز کرد، ولی یک سقوط دلهره آور دیگر باعث شد این بار کتفش آسیب جدی ببیند. این آسیب‌دیدگی هنوز هم با اوست و گاهی اوقات درد امانش را می‌برد.
برفراز آب‌ها
بند لغزی ورزشی نو پا در ایران است و چند شاخه دارد. آیا یک ایرانی توانسته است در این رشته هیجان‌انگیز رکورد‌دار باشد یا خیر؟
حامد مهرجو پاسخ تمامی این سوال‌ها را در حالی می‌دهد که مشغول انجام حرکات آکروباتیک روی تسمه‌ای نازک است: «ورزش بند لغزی چند شاخه دارد یکی از شاخه‌های این ورزش، واتر لاین نام دارد. در این شاخه فرد ورزشکار، تسمه ر ا روی آب می‌بندد، یعنی در حالی که بالای آب است روی تسمه راه می‌رود. در بیشتر اوقات ورزشکاران دریاچه‌ها را برای این کار انتخاب می‌کنند و طول یک دریاچه را روی تسمه راه می‌روند.»
این ورزشکار جوان ادامه می‌دهد: «رکورد واترلاین در دنیا به دست ورزشکاران ایرانی شکسته شده و هنوز فردی نتوانسته است این رکورد را در دنیا به دست بگیرد. مدتی پیش مرتفع‌ترین واترلاین در دنیا روی دریاچه سبلان بسته شد. این واتر لاین در ارتفاع 4811 متر روی قله سبلان و روی دریاچه سبلان بسته شده است. طول این واتر لاین 68 متر بود.
حامد مهرجو همراه دو بند لغزی‌کار ایرانی تنها افرادی بودند که این رکورد را به نام خود ثبت کردند.
اولین جشنواره رسمی «های لاین»
آذر سال پیش بود که فراخوان شرکت در اولین مسابقه رسمی رشته «های لاین» که یکی از شاخه‌های هیجان‌انگیز ورزش جالب «بند لغزی» است در فضای مجازی و باشگاه‌های ورزشی دست به دست چرخید.
در این فراخوان از ورزشکارانی که در این رشته فعالیت می‌کردند، دعوت شده بود در صورت تمایل برای شرکت دراین رقابت نام‌نویسی کنند: «17 ورزشکار برای شرکت در این مسابقه اعلام آمادگی کردند.»
24 آذر 96 اولین و تنها مسابقه رشته «های لاین» در باشگاه انقلاب تهران برگزار شد، اما فقط 14 نفر برای شرکت در محل مسابقه حاضر شدند و بر سر زمان طی کردن یک تسمه رقابتی سرسختانه را شروع کردند.
مهرجو موفق شد رکورد این جشنواره را در ایران به نام خود ثبت کند: تسمه 40 متر مسافت داشت و من در بخش سرعت باید طول این تسمه را بدون خطا پشت‌سر می‌گذاشتم. هر شرکت‌کننده برای پیمودن این تسمه فقط شش دقیقه فرصت داشت. مقام اول برای کسی بود که در کوتاه‌ترین زمان کار را تمام کند که من در دو دقیقه و23 ثانیه، کار را به اتمام رساندم.
خاطره علی نسب
جامعه
نظر شما