به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از 90، در بین همه بازیکنان ایرانی که به اروپا ترانسفر شده‌اند، فقط دو نفر بیشتر از مسعود شجاعی توانسته‌اند در سطح اول اروپا به میدان بروند. با این حال شجاعی پس از نمایش موفق در یونان و قهرمانی در این کشور، تصمیم گرفت به ایران برگردد و پس از ۱۲ سال در لیگ برتر به میدان برود. تصمیمی که با نمایش ضعیف او در بازی اول، با تردیدهای زیادی همراه شده است.

تجربه ایرانی‌هایی که سال‌های زیادی در فوتبال اروپا حضور داشتند و به ایران برگشتند، نشان می‌دهد اکثر آن‌ها کمی دیر در لیگ برتر جا افتادند اما در نهایت موفق بودند. مسیری که شاید، برای تراکتور و شجاعی هم اتفاق بیفتد.

هیچ بازیکن ایرانی در اروپا، به اندازه مهدی مهدوی‌کیا بازی نکرده است. مهدوی‌کیا در بازگشت به ایران، قصد پوشیدن پیراهن پرسپولیس را داشت اما علی دایی سرمربی وقت تیم، به او روی خوشی نشان نداد و به استیل آذین رفت، لیست پرسپولیس هم البته پر بود. پس از جدایی دایی، نوبت استیلی بود که تصمیم بگیرد مهدوی‌کیا را برنگرداند تا او برای پوشیدن پیراهن تیم محبوبش، تا نیم فصل و اخراج استیلی صبر کند و این مدت را به داماش برود. مهدوی‌کیا در استیل آذین و داماش، دوران پر فراز و نشیبی داشت و در پرسپولیس هفته‌های اول خیلی خوب جا نیفتاد اما پس از مدتی، اوج گرفت و ستاره این تیم شد. او یکی از عوامل بازگشت پرسپولیس در دربی معروف ۳-۲ بود. مهدی در فصل بعد بهترین بازیکن تیم ژوزه محسوب می‌شد.

جواد نکونام، پس از مهدوی‌کیا بیشترین دقایق بازی در سطح اول اروپا را دارد و به لحاظ تعداد بازی هم بین ایرانی‌ها، در رده پنجم است. او لیگ دوازدهم پس از سال‌ها حضور در اوساسونا در گرانقیمت‌ترین انتقال وقت فوتبال ایران به استقلال رفت. نکونام شروع خوبی در استقلال نداشت و نیم فصل اول کمکی به گلزنی تیمش نکرد. نکونام به مرور، در ترکیب استقلال جا افتاد و نیم فصل دوم، عملکردی فوق العاده داشت. او با وجود بازی در خط هافبک نیم فصل دوم ۵ گل در لیگ برتر و ۲ گل در لیگ قهرمانان آسیا زد.

یکی از معدود بازیکنانی که بازگشتش به ایران هیچوقت به موفقیت نرسید، رحمان رضایی بود. او پس از یک فصل نیمکت نشینی و سکو نشینی در لیورنو، پیراهن پرسپولیس را پوشید. او خیلی دیر به پرسپولیس اضافه شد و بازی‌هایی که به میدان رفت، نتوانست عملکرد خوبی داشته باشد. قراردادش هم با این کارنامه تمدید نشد. رضایی مقطعی به قطر رفت و دوباره به ایران برگشت و در هیچکدام از این دوره‌ها، به اوج برنگشت.

شاید مشهورترین بازگشت از اروپا به ایران، متعلق به علی دایی باشد. زمانی که دایی به ایران برگشت مهدوی‌کیا، نکونام و شجاعی هنوز رکوردشکنی نکرده بودند و او، نماد لژیونرهای ایرانی در اروپا محسوب می‌شد. دایی که قبل از حضور در ایران مدتی به امارات رفته بود، بر خلاف بقیه در همان اولین بازی لیگ برتری موفق بود و ۴ گل به پگاه زد. او فصل اول در پرسپولیس آقای گل شد و سال‌های بعد هم حداقل، ۱۰ گل در لیگ برتر می‌زد.

وحید هاشمیان هم ۱۱ سال پیاپی، در فوتبال اروپا بازی کرد و نیم فصل لیگ دهم به ایران برگشت. هاشمیان یک فصل و نیم، بازیکن پرسپولیس بود و بیشتر بازی‌ها را روی نیمکت نشست. او مجموعا، سه گل در لیگ برتر زد و از فوتبال خداحافظی کرد.

یکی دیگر از لژیونرهای اروپایی که به ایران برگشت و موفق بود را می‌توان علی کریمی دانست. کریمی بیشتر دوران بازی‌اش را در امارات بازی کرد اما دو سال، به آلمان رفت و پیراهن بایرن را پوشید. پس از ۷ سال دوری از پرسپولیس و فوتبال ایران، علی کریمی دوباره به تیم سابقش پیوست و بازی دومش مقابل استقلال توانست گل بزند. کریمی لیگ نهم در استیل آذین و لیگ یازدهم با پیراهن هم عملکرد خوبی در لیگ برتر داشت و فصلی که با تراکتورسازی از فوتبال خداحافظی کرد، هنوز درخشان بود.

از بین ۶ لژیونر موفق ایران که پس از سال‌ها دوری به لیگ برتر برگشتند، فقط دو نفر ناکام بودند و بقیه، در حد خوب یا عالی توانستند ستاره باشند. بعضی از آن‌ها مثل مهدوی‌کیا و نکونام هم زمان بیشتری برای جا افتادن دوباره در فوتبال ایران می‌خواستند. شاید زمان دادن به شجاعی، او را هم به این لیست اضافه کند. به شرطی که پسر حساس تیم کی‌‌روش، خیلی زود تحت فشار هواداران تیمش قرار نگیرد.