امیرخجسته، نماینده همدان و نماینده آزاده و ایثارگر مجلس دهم شورای اسلامی با یادآوری روزهای سخت اسارت در گفت وگو با جام جم آنلاین تاکید دارد دستگاه اجرایی باید متناسب با قوانین موجود کشور، اجازه ندهد مصوبات در حد حرف باقی بماند.

به مناسبت پاسداشت بازگشت آزادگان سرافراز، با این نماینده آزاده گفت‌و‌گویی داشتیم تا ماندگارترین خاطرات ثبت و مهم‌ترین خلاها و مشکلات بررسی شود.

چند سالگی به جبهه های جنگ اعزام شدید و به اسارت در آمدید؟

تقریبا 18 سال داشتم و دانشجو بودم که در عملیاتی در منطقه ایلام و مهران شرکت کردم و بشدت مجروح شدم و بعد از بیمارستان مجدد به دانشگاه بازگشتم. حضرت امام(ره) فرمودند اگر امروز به جبهه نروید، فردا دیر است. پس کلاس درس را رها کردم و با دوستان دانشجو و تعدادی از استادان دانشگاه به جبهه رفتیم.

در پانزدهم مرداد ماه سال 1361در عملیات برون مرزی ثارا... ، پس از نفوذ به خاک عراق و نبرد سنگین به رغم 11 ساعت مقاومت و پس از مجروح شدن شدید، همراه تعدادی از هم دانشگاهی‌ها و همرزمان، در نزدیکی خانقین به اسارت دشمن در آمدیم و حدود هشت سال از جوانی خود را ، درزندان‌های مخوف و اردوگاه‌های اسرای رژیم بعثی عراق به سر بردیم.

مهم‌ترین خاطره‌ای را که از دوران اسارت دارید، تعریف می‌کنید؟

بحث مقاومت در زندان‌های رژیم بعث عراق برای اسرای ایرانی بسیار اهمیت داشت و شاهد بودیم آزادگان در زندان‌های مخوف بغداد با قدرت و استقامت ایستادگی می‌کردند.

در زندان‌های عراق، ایثار و از خودگذشتگی اولین شرط بود و شاهد بودیم دشمن به هر طریق می‌کوشید روحیه بچه ها را ضعیف کند؛ اما دوستان و آزادگان مقاوم ما زیر سخت‌ترین شکنجه ها ایستادند.

گاهی بنزین روی پای برخی اسرا می‌ریختند و آتش می‌زدند و از آنان می‌خواستند به امام و مردم توهین کند. گاهی ناخن پاها را می کشیدند تا رزمندگان را وادار به همکاری کنند، آنها تسلیم شوند و بروند علیه کشور و نظام مصاحبه کنند و درباره صدام سخنان خوب بگویند. ولی پاسخ رزمندگان، هیهات منا الذلة‌ بود که این بخش کوچکی از واقعیت‌های آن روزگار بود.

رزمندگان زیر سخت‌ترین شکنجه ها ایستادگی و از مردم دفاع کردند که این رفتار، دشمن را بشدت عصبانی می کرد ومی گفتند شما در زندان، نان ما را می خورید و در اسارت ما هستید، اما درعراق جمهوری اسلامی ایران تشکیل داده‌اید.

به یاد دارم در زندان بچه های ما روی سربازان عراقی تاثیر می گذاشتند که این رفتار باعث می‌شد هر ده بیست روز افسران و سربازان نگهبان را عوض می کردند تا ایرانی ها روی آنها تاثیر نگذارند.

آزادگان کشور، سختی‌های بسیاری تحمل کردند.‌ لحظه ورود به کشور هنگام دیدار با خانواده و خاک وطن چه حسی داشتید؟

اولین حرکت تمامی آزادگان و من این بود که خاک وطن را ‌بوسیدیم وگویی پا در بهشت گذاشته‌ایم. وظیفه ای را که مقابل کشور داشتیم انجام داده و مقابل دشمن به نحو احسن مقاومت کرده و خوشحال بودیم که بقیه عمرمان را در کشورشان سپری خواهیم کرد.

آیا مسئولان کشور توانستند وظیفه خود را در مقابل آزاد گان سرافراز کشور به درستی انجام دهند؟
آزادگان ما هیچ انتظاری از جمهوری اسلامی ایران و مسئولان نظام ندارند و می گویند وظیفه ای بوده که انجام داده اند؛ اما الان به عنوان یک نماینده مجلس باید بگویم آن‌طور که باید، حقی که در مورد این عزیزان باید ادا می شده، نشده است.

اولین مساله برای آزادگان حفظ جایگاه آنان درجامعه و دوم بحث مسائل مالی است. ما در دنیا شاهدیم اسرای جنگ های جهانی، جایگاه بالایی در کشور دارند وحالا باید از خودمان بپرسیم آیا این جایگاه درمورد عزیزان کشور وجود دارد.

ما 54 هزار آزاده داریم که درسخت ترین شرایط به سر می برند و وضع مادی و اقتصادی آنها خیلی خوب نیست؛ اما آزادگان با این شرایط می سازند و حرفی نمی زنند. باید همت کنیم تا جایگاهشان حفظ شود.

آیا قانون جامع خدمات رسانی به ایثارگران عملیاتی شده است؟

قانون نوشته و تصویب شده، اما مهم این است چه کسی می خواهد آن را عملیاتی و اجرایی کند در قانون برنامه ششم توسعه هم این قانون کامل‌تر شد، اما شاهدیم هیچ عزمی برای انجام آن وجود ندارد.دولت موظف است به کسانی که جان خود را دادند توجه ویژه داشته باشد ولی مسئولان هیچ قدمی بر نمی دارند.

به عنوان عضو فراکسیون ایثاراگران بفرمایید در مجلس برای همرزمان گذشته خود چه کاری انجام داده‌اید؟

ما بهترین قوانینی را که می شد، مصوب کردیم و هر چیزی را که نیاز بوده متناسب با نیاز آنان در نظر گرفتیم. مهم‌ترین بخش این است که دستگاه اجرایی، قوانین را باید اجرایی کند که اصلا به آن عمل نکرده و قوانین در حد حرف باقی مانده است .

گفتگو از فاطمه امیری