صاحب‌خبر - صفورا بیانی طنزنویس وقتی وارد فروشگاه شدم یه فروشنده جدید اومد جلو، نمیتونستم بگم همون همیشگی پس بهش شماره و مارک کرم پودری رو که می‌خواستم گفتم. گفت: «چرا اون؟ برندهای بهتر هم داریم» گفتم «نه! فقط همون به پوستم میسازه» گفت «حالا شما بیا بقیه رو تست کن، ضرر که نداره» بعد نیم ساعت پوست صورتم مثل لحاف چهل تیکه مادربزرگ رنگی رنگی شده بود. در نهایت نتونستم روشو زمین بندازم و اونی که اعتقاد داشت «وای ببین چقدر خوب رو پوستت خوابیده» رو خریدم. راست می‌گفت؛ دو هفته‌ای بود که این لعنتی خوابیده بود رو پوستم و بلند نمی‌شد. انگار که خواب مرگه. کل صورتم تو اون دو هفته پر جوش شده بود. به علاوه نوک انگشتام که باهاشون کرم پودر میزدم. دوباره رفتم تا همون همیشگی رو بگیرم. گفت «چرا اون؟ چرا اینو نمی بری؟» و به همون قبلی اشاره کرد. اسلحه رو گذاشتم روی سرش: «همونی که گفتم رو بده، سریع!» با بغض و گریه گفت: «چرا نمی‌فهمی؟ از اون تموم کردیم. باید دو هفته صبر کنی تا برسه؛ نمی‌تونستم بهت بگم چون می‌ترسیدم برای همیشه بری یه فروشگاه دیگه! نمی‌خواستم از دستت بدم» بغلش کردم و گفتم «اشکال نداره عزیزم. درکت می‌کنم، من همین‌جام، هیچ جا نمیرم. حالا هم یه چیزی بده که جوش هام رو کامل بپوشونه» اشکاشو پاک کرد و دو سه تا از همون قبلی بهم داد. گفت پوستت کم کم عادت میکنه. راست میگفت، الان دو سالی هست که پوستم به جوش زدن عادت کرده.∎​