خب حالا عزیزانی که از این اظهارات فرد غیر ایرانی اینقدر به وجد و هیجان آمده‌اند نباید از خودشان سوال کنند که اگر همسایگان طرح پیشنهاد مالکیت پنجاه درصدی را حق ایران می‌دانسته‌اند پس چرا بعد از بیست و دو سال مذاکره در سطح سران، وزیران امور خارجه و کارشناسان حقوقی و مرزی همواره با پیشنهاد ایران مبنی بر تقسیم دریا بطور مساوی که همان بیست درصد می‌شود مخالفت کرده‌اند به طوری‌که در روند جلسه اخیر سران هم که مدتها در خصوص سند آن کار کارشناسی شده بود هم امکان حصول تفاهم در این خصوص بدست نیامد. 

آیا نباید فکر کرد چرا در دستگاه حکومت ایران از دولت و وزارت خارجه و غیره در این بیست و دو سال که انواع دولت‌ها و نمایندگان با سیاستهای مختلف خارجی هم در مسند مسئولیت بوده‌اند یک نفر در دولت و مجلس و یا دیگر نهادهای مسئول فکرش به اینجا نرسید که برویم و درخواست مالکیت پنجاه درصدی کنیم؟ آیا ادعای یک خارجی در این موضوع مصداق کاسه داغتر از آش نیست؟ 

جز این نیست که در مباحث حساس و مهم نباید فقط به شنیده‌ها و ادعاهای یک فرد اکتفا نمود و تابع احساسات شد بلکه باید قدری به موضوعات دقیق‌تر فکر کرد. ضمنا باید مواظب پوست خربزه‌ها هم بود.