صاحب‌خبر - سینمای علی حاتمی، سینمای دوبله است. سینمای صداهای ماندگاری که به شخصیت‌های دوست داشتنی فیلم‌ها و سریال‌هایش جان دادند. با وجودی که در دهه 70 شمسی صدابرداری سر صحنه در سینمای ایران رونق گرفت و بیشتر فیلمسازان ترجیح دادند دوبله را کنار بگذارند، اما حاتمی همچنان دوست داشت از صدای دوبلورهای حرفه‌ای به جای بازیگرهایش استفاده کند. شاید دلیل این موضوع، شکوه و جلال صداهای دوبلورهای درجه یک بود. لحن درست و باصلابت و صدای گرم و دلنشین آنها، به فضای شسته رفته فیلم‌های حاتمی جذابیت مضاعف می‌داد. نمی‌توان شخصیت ماه‌منیر (فریماه فرجامی) را بدون صدای پررنج زهره شکوفنده در فیلم «مادر» تصور کرد. ژاله کاظمی به جای اکرم محمدی (ماه‌طلعت) در این فیلم صحبت کرده و صدای خسرو خسروشاهی روی شخصیت جلال‌الدین (امین تارخ) نشسته و شکنندگی و شوریدگی او را آشکار کرده. محمد ابراهیم (محمدعلی کشاورز) بدون صدای منوچهر اسماعیلی چیزی کم داشت. در «هزاردستان» به‌دلیل تعدد شخصیت‌ها و تنوع کاراکترها، رنگین‌‌کمانی از بهترین دوبله‌ها را می‌توان دید و شنید. آیا می‌توان جادوی صدای منوچهر اسماعیلی در این فیلم را نادیده گرفت؟ عزت‌الله انتظامی در «هزاردستان» نقشی پیچیده و نمادین بازی کرده. هیبت خاص و گریم ویژه او بدون صدای منوچهر اسماعیلی اقتدار و رازآلودگی لازم را نداشت. اسماعیلی در «هزاردستان» به جای جمشید مشایخی هم صحبت کرد، رضا خوشنویس که مسیری غریب و پرفراز و فرود را در مجموعه طی می‌کرد، از هنرمندی آرام به مبارزی شوریده تبدیل می‌شد و در نهایت، او که ابزار قدرت شده بود قربانی می‌شد تا مرد پشت صحنه پنهان بماند. شعبان بی‌مخ با بازی برونگرایانه محمدعلی کشاورز با صدای اسماعیلی هویت بیشتری یافته. آمیزه‌ای از جنون و جاه‌طلبی را می‌توان در این لمپن بازیچه قدرت دید. سینمای حاتمی، سینمایی است که روی همه جزئیات آن فکر شده تا زیبا به نظر برسد، احتمالاً اصرار او برای استفاده از دوبلورها به همین دلیل بوده تا صداهای شخصیت‌ها هم مثل لباس، گریم، طراحی صحنه و حتی دیالوگ‌ها، فاخر و پالوده باشد. حالا و پس از سال‌ها وجه نوستالژیک آثار حاتمی با صدای دوبلورها، بیشتر شده است.∎​