ورزش 11 - به یاد دارید آخرین بار در فوتبال ایران و در استادیوم ها چه زمانی سوای بر حواشی و جنجال و فحش ها، با آرامش فکری و بدون تشویش و جنجال فوتبال را تماشا کرده اید؟ اصلا فوتبال به یادتان مانده؟ آن تصویر های محو کودکی و لذت هیجان زدگی از قهرمان پروری هایی که در ذهنمان ما را تشویق به حضور در کوچه و خیابان با توپ های پلاستکی در گرمای دیوانه کننده تابستان می کرد امروز کجاست؟

 

تصویر سیاه و خاکستری امروز فوتبال چگونه اینگونه سریع با رشدمان رشد کرد؟ انگار در ما نطفه ای برای افسردگی وجود داشت تا شدت ضربات توپ ها هم نتوانند این نطفه های بیمار را در وجودمان بمیرانند؛ همه چیز برایمان در دعوا ها خلاصه می شود! اصلا چرا فقط چند تیم جنجالی هوادار دارد؟ چرا کسی عاشق پیکان نمی شود؟ چرا همیشه چند تیم که حاشیه هایشان بیش از کیفیت فنی شان است در صدر قرار دارند؟ چرا این الگو و فلسفه را هم با خود به اروپا کشانده ایم و فوتبال و منطق در زور و قدرت برایمان خلاصه و تعبیر شده؟

 

 

این دیکتاتوری ذات مان در فوتبال قرار است به دست کدام ابر قهرمان به نابودی برسد؟ تک تک ما امروز یک دیکتاتور درون داریم! خشم و نفرت از یکدیگر برای لگدمال شدن احساسات و غرور یکدیگر فقط تنها راه رسیدن به شادی است! این همان چیزیست که در استادیوم ها برایش از حاضر و غایب یکدیگر را به چالش توهین می کشیم تا فقط یک چیز بر ما ثابت شود: ما قدرت طلبیم!

 

آخ که این قدرت طلبی چه زخم ها بر دلمان نگذاشت! آخ که هنگام پرتاب سنگ و فحش و ناسزا و ریخته شدن خون ها بر روی سکو ها چه کینه ها بر ما یادگار نگذاشت! ما که تشنه محبت بودیم! پس چه شد که اینگونه کینه توزانه زمین خوردن ها برایمان لذت آور شد؟! چه شد که پدر پیش چشم پسر آه از نهادش بلند شد و لبخند افتخار زدیم؟

 

 

بی صبر و تحمل شده ایم! اسطوره صبر را درود می فرستیم و بر صبر ایوب داستان سرایی می کنیم! بر کشتی نوح می نشینیم و منش و شرف انسانی را یادآور می شویم، اما زمانی که بر روی سکو های تیز و غبار گرفته استادیوم ها می ایستیم، ذره ذره جان از یکدیگر می گیریم! اصلا اگر فوتبال بداند چنان مجنون هایی عاشق هستند شاید خود را بازنشسته کند!

 

 

جیب های خالی همیشه در استادیوم ها هستند، خشم های سرکوب شده و درد های عمیق گذشته فوران می کنند و دست ها مشت می شوند.. زبان به یاد کوتاهی خود در گذشته، سرخ می شود و حرارت دشنام هایش همه را می سوزاند و دست آخر جسم از سختی بار فشار شانه هایی که نیمه شب به خانه باز می گردند، انرژی منفی خود را بر سر بیگناهی همچون خود خالی می کنند تا برادر بر سر برادر  آرزوی مرگ کند! اما غافل از اینکه مرگ درونی خود را رقم زده ایم..

 

 

بس نیست این فاجعه های بزرگ؟ بس نیست این رعب و وحشت؟ ما که قرار بود در کنار هم از فوتبال عشق و لذت بگیریم! پس چه شد که بر درب استادیوم ها نوشتیم: "لطفا با خشم و نفرت وارد شوید"؛ چه شد که امروز اصلا در حال خودمان نیستیم و دست تشویق های یکدیگر را می شکنیم و چشم دنبال کننده ساق پای بازیکنان را کور می کنیم؟ چه شد که ما از مسیر رویاهایمان به دور شدیم؟ مگر می شود کسی از آشوب لذت ببرد؟ مگر می شود باطن صاف و آرام انسان اینگونه چین خورده شود؟ چه بر خود کرده ایم؟ این مسیر را نمی خواهید تغییر دهید؟ شتابمان بیش از حد مجاز است!

 

 

نه ارثیه مان بوده و نه حق اجدادی! این توپ ها قرار است تا ابد وارد دروازه ها شوند تا از یک سوی میدان فریاد شادی برسد؛ این توپ ها قرار است گاهی بر وفق مراد نچرخد تا صبر برای شادی را بیاموزیم، این توپ ها قرار است در اوج نا امیدی امید بدهند و در عرش شادی، فرش تاریکی را زیر پایمان بیاندازند تا بیاموزیم که هیچ افسوس و غمی پایان دنیا نیست.. کجای کار را گرفته اید؟ از کجای قلب خود بریده اید تا در ازای مبلغی ناچیز، انسانیت خود را سرکوب کنید و چون هیولای های  انسان نما در استادیوم ها یکدیگر را ببلعید؟

سایت ورزش 11، بصورت کاملا خصوصی فعالیت می کند و هیچگونه وابستگی به ارگان و یا سازمان دولتی ندارد، جهت حمایت از این سایت مردمی، ما را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید.