گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس – رسول شادمانی؛ «تنگه ابوقریب» از جمله فیلم‌های به نمایش درآمده در سی‌و‌ششمین جشنواره فیلم فجر است که با اقبال چشمگیری از سوی هیئت داوران و تماشاگران مواجه شد. «تنگه ابوقریب» در 11 رشته نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد و با کسب شش سیمرغ، عنوان بهترین فیلم جشنواره را از آنِ خود کرد.

«تنگه ابوقریب» را باید ماحصل تلاش یک تیم برنده دانست. بهرام توکلی -کارگردان- که برای کارگردانی این فیلم یکی از شش سیمرغ دریافتی را به خود اختصاص داد، تا پیش از این و با کارگردانی فیلم‌هایی، چون «پابرهنه در بهشت»، «پرسه در مه»، «اینجا بدون من»، «آسمان زرد کم عمق»، «بیگانه» و «من دیه‌گو مارادنا» هستم نشان داده است که از اِستایل و نگاهی خاص برخوردار است. سعید ملکان – تهیه کننده – که علاوه بر این باید او را از برترین چهره‌پردازان حال حاضر سینمای ایران دانست. تاثیر شگفت چهره‌پردازی بی نقص او در موفقیت این فیلم که کسب یکی از سیمرغ‌های شش‌گانه را به دنبال داشت مشهود و قابل اعتناست. ملکان علاوه بر این، سیمرغ بهترین فیلم را نیز با «تنگه ابوقریب» دریافت کرد و نشان داد که برخلاف بسیاری افراد که عنوان تهیه‌کننده را یدک می‌کشند و به واقع تنخواه‌گردان سرمایه و منابع نهاد‌های دولتی در سینما هستند، درک درست و حرفه‌ای از علمِ تهیه کنندگی در سینما دارد. سرانجام، ضلع سوم این مثلث و تیم موفق، سازمان هنری رسانه‌ای اوج –سرمایه‌گذار– است که طی سال‌های اخیر با تولید آثار متعدد در عرصه‌ی سینما و تلویزیون به رشدی قابل اعتنا رسیده است که «تنگه ابوقریب» نشان از بلوغ آن دارد.

موفقیت این تیم و این فیلم را، به‌ ما‌هُوَ فیلم نباید دید، بلکه «تنگه ابوقریب» را می‌بایست موجی نو در سینمای ملی پس از انقلاب و مانیفست سینمای دفاع مقدس قلمداد کرد. سینمایی که طی سال‌های اخیر و با تولیدات کم‌فروغ و خلق آثار ضعیف و گاه غیر‌قابل اکران، می‌رفت تا دلخوش به موفقیت‌های دهه‌ی 60 و اوایل دهه‌ی 70 به خاطرات تاریخ سینمای ایران مبدل شود.

پاشنه آشیل و نقصان اصلی و اساسی فیلم‌های دفاع مقدس طی سال‌های اخیر، یعنی ضعف فیلمنامه به نقطه قوت فیلم «تنگه ابوقریب» مبدل شده است. فیلمنامه‌ی این فیلم از ساختار صحیح دراماتیک با منطقی روایی برخوردار است که با ایجاد تعلیق و فراز و فرود‌های نقطه‌گذاری شده، تنها ساعاتی از هشت سال دفاع مقدس را به گونه‌ای روایت می‌کند که مخاطب گویی درگیر تمام آن سال‌ها، وقایع و حماسه‌آفرینی‌ها می‌شود.

طراحی صحنه، طراحی لباس و چهره‌پردازی بی‌بدیل فیلم که به حق توجه و تحسین داوران جشنواره، کارشناسان سینمایی و تماشاگران را برانگیخت، باورپذیری را تا مرز تماشای صحنه‌های مستند جنگ به مخاطب القاء می‌کند و لحظه‌ای او را از فیلم جدا نمی‌کند.

نقطه اوج و اعتلاء فیلم اما، کارگردانی تحسین برانگیز آن است. «تنگه ابوقریب» را بی‌شک باید بهترین اثر در میان آثار بهرام توکلی در مقام کارگردانی دانست. پرداخت کم نقص او به صحنه‌های اگشن با پُرداگشنی عظیم، شانه‌به‌شانه‌ی فیلم «Hacksaw Ridge» مِل گیبسون –2016– می‌زند، تا جایی که برخی توکلی را در کارگردانی «تنگه ابوقریب» متاثر از آن فیلم دانسته‌اند.

الاایحال فیلم سینمایی «تنگه ابوقریب» می‌تواند تولدی دوباره برای سینمای دفاع مقدس و نماینده‌ای شایسته برای سینمای ایران جهت حضور در فستیوال‌های بین المللی باشد.

انتهای پیام/ 130