به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ طی روزهای گذشته گزارش هایی منتشر کردیم که به ریشه یابی مشکلات طنزنویسی و ساخت سریال طنز تلویزیونی می پردازد که بخش سوم و پایانی آن را در ذیل می خوانید:

بودجه و ممیزی باعث دوری نویسندگان از طنزنویسی تلویزیونی شده است

خشایار الوند نویسنده سریال «شب های برره» در پاسخ به اینکه چرا تعداد برنامه های طنز تلویزیون کم شده است، به برنا گفت: کسانی که برای تلویزیون کار می کنند، سفارش گیرنده اند، نه سفارش دهنده؛ یعنی باید سفارشی به آنها شود تا انجام دهند. هر سریال طنزی از متن و نویسنده شروع می شود و الآن بچه های تلویزیون به دلیل پرفروش بودن فیلم های کمدی به سمت سینما پیش رفتند؛ یعنی بعضی اجازه کار در تلویزیون ندارند و بعضی ها مثل سروش صحت و پیمان قاسم خانی کارگردان شدند.

الوند با بیان اینکه نوشتن کار کمدی خیلی سخت و طنز نویسی برای تلویزیون با وجود تمام ممیزی ها سخت تر است، افزود: در گذشته گروه هایی مثل مدیری، عطاران و سعید آقاخانی بودند که کارهایی انجام می دادند. بیشتر بچه ها ترجیح می دادند، به جای کار در یک سریال 90 قسمتی، فیلمنامه سینمایی بنویسند که با قیمت خوبی از آن ها خریده می شود. همین دوستانی که فیلم «هزارپا» را نوشتند قبلا در گروه هایی کار می کردند و مشغول بودند، اما حالا که از فیلمنامه شان استفاده شده، بعید می دانم به راحتی به تلویزیون برگردند.

نویسنده سریال «کمربندها را ببندیم» با اشاره به اینکه پیدا کردن متن خوب، کار سختی است، عنوان کرد: برزو نیک نژاد سریال «دردسرهای عظیم» را کار کرد و استقبال خوبی از آن شد، اما مدتی است که فیلم سینمایی می سازد. الآن ما انگیزه ای برای کار با توجه به ممیزی نداریم و چون کار کمدی است همه احساس با نمکی دارند و بداهه می گویند و کل متن را تغییر می دهند.

او در پاسخ به اینکه تغییر سلیقه مخاطب چقدر دست نویسنده ها را در نوشتن متن خوب می بندد، گفت: تلویزیون اگر بخواهد بر اساس سلیقه مخاطب پیش برود، باید مدام کار کمدی پخش کند؛ یعنی ملت می روند، پول می دهند تا کار کمدی ببینند و اگر نیازسنجی کند، مخاطب زیادی را جذب می کنند. همین برنامه های «خندوانه» و «دورهمی» که در آن از داستان خبری نیست، مخاطبان خیلی زیادی دارد.

الوند با اشاره به اینکه کمدی ژانر سختی است که احتیاج به نویسنده، کارگردان و بازیگران بخصوصی دارد، بیان کرد: تعداد آدم های حرفه ای این کار کم است و کسانی که باقی ماندند یا جذب سینما یا کارگردانی شدند و نیرویی برای تلویزیون باقی نمانده است. از طرف دیگر اگر نویسندگان متنی داشته باشند، ترجیح می دهند به جای تلویزیون به نمایش خانگی بروند که تهیه کنندگان بخش خصوصی بودجه بیشتری در اختیارشان قرار دهد.

ساخت کار طنز دشوارتر از ملودرام است

اسماعیل عفیفه تهیه کننده سریال «آنام» در خصوص اینکه چرا این روزها کمتر شاهد سریال طنز در تلویزیون هستیم، به برنا گفت: تلویزیون مانند دیگر جاهای دنیا نیاز به سریال طنز دارد و بخشی از سریال های نمایشی باید طنز باشد، اما ما محدودیت داریم و معتقدم ساخت کار طنز دشوارتر از ملودرام است. ملودرام به مخاطبان، فیلمنامه نویسان و کارگردانان نزدیکتر است و عده معدودی می توانند کار طنز انجام دهند.

تهیه کننده سریال«پریا» افزود: نویسنده، کارگردان و بازیگران طنز به فراوانی آثار ملودرام نیستند و همه این ها باعث شده کار طنز کمتر در ایران تولید شود و از طرفی این به سیاست سازمان صداوسیما باز می گردد و در گذشته تقسیم کاری صورت می گرفت و شبکه پنج طنز پخش می کرد، اما الآن این تقسیم بندی وجود ندارد و چندسالی تلویزیون دچار بحران برنامه ریزی شده بود، اما در یکسال اخیر این بحران را پشت سر گذاشته است و فرصت خوبی برای برنامه ریزی کلان در زمینه تولید آثار طنز است.

عفیفه در پاسخ به اینکه چرا نقش های طنز را کمتر به بازیگران جوان جدید می دهند، گفت: ساخت کار طنز سخت است و تلویزیون جرأت ریسک را از تولیدکننده ها گرفته است؛ یعنی وقتی قرار است بازیگر جدیدی معرفی کنیم، ریسکی در آن وجود دارد و هم تولید کننده و هم شبکه ای که برنامه را تولید می کند، باید در این خطرپذیری شریک شوند.

تهیه کننده سریال «مأمور بدرقه» خاطرنشان کرد: وقتی همه مسئولیت ها به گردن تهیه کننده می افتد، ترجیح می دهد تیمی بیاورد که حداقل یا حداکثر کیفیت را داشته باشد و ریسکی در آن نباشد. ما نیاز داریم ریسک کنیم و بازیگران و کارگردانان جدید بیاوریم و مدیران فضا را باز کنند که فیلمسازان به دنبال آدم های جدید بروند.

او درباره تغییر سلیقه مخاطب نیز بیان کرد: در ایران طنزهای اجتماعی بیشتر جواب می دهد و طنزهای کلامی و مبتنی بر شوخی های جنسی و اخلاقی در تلویزیون امکان نمایش ندارد. بخش زیادی از ادبیات کهن ما پر شده با این شوخی هاست.

عفیفه در پایان گفت: به طور طبیعی تلویزیون جزوی از خانواده مردم است و هر چیزی در آن قابل پخش نیست، اما در خصوص بقیه باید دست ما باز باشد. به عنوان مثال، تلویزیون هیچ گاه سراغ طنز سیاسی نمی رود و دست نویسندگان و کارگردانان خیلی بسته است و در این فضای محدود به سختی می توان حرکت کرد. با این وجود باید مدیران و برنامه سازان جرأت کنند و نیروهای جوان و تازه نفس با نویسنده های جدید بیاورند که کار طنز تولید کنیم.