ناکارآمدی سازمان تجارت جهانی در برآورده کردن نیازها و استفاده صحیح از ظرفیت های تجاری کشورهای جهان سبب شده تا کشورها مذاکرات طولانی مدت این سازمان را رها کرده و به طور دوجانبه با یکدیگر وارد گفتگو شوند.

مزایای توافقات تجاری دوجانبه درکنار عدم موفقیت سازمان تجارت جهانی در دستیابی به یک توافق جامع جدید، موجب شده است حتی کشورهایی که سالهاست عضو سازمان تجارت جهانی هستند، این راهبرد را در تجارت خارجی خود پیش بگیرند. در حال حاضر بیش از ۵۰ قرارداد تجارت دوجانبه میان کشورهای مختلف منعقد شده است که نشان از مسیر جدید گسترش تجارت جهانی دارد.

به عقیده کارشناسان داخلی نیز عضویت در WTO به نفع اقتصاد ایران نیست و در حال حاضر، کشور باید به سمت انعقاد توافقنامه تجارت دوجانبه با کشورهای طرف تجاری حرکت نماید تا بتواند از این طریق، به بهترین شکل از مزایای تجارت با کشورها استفاده نماید.

رئیس سازمان توسعه تجارت نیز معتقد است برای بهبود شرایط تجاری کشور، باید گزینه های دیگری مانند تجارت دوجانبه و تجارت منطقه ای در دستور کار قرار بگیرد.

با توجه به شرایط فعلی کشور و تحولات جهانی که از بازگشت مجدد تحریم ها خبر می دهد، ضروری است انعقاد قرارداد تجارت دوجانبه به ویژه با کشورهای منطقه با قدرت بیشتری دنبال شود.

ایجاد وابستگی متقابل با کشورهای منطقه زمینه را برای افزایش هزینه تحریم پذیری ایران ایجاد می کند و بازارهای جدیدی را به روی کشور می گشاید.

البته باید توجه داشت که توافقات تجاری دوجانبه زمانی می‌تواند اثرگذاری لازم را داشته باشد که هوشمندانه طراحی شده باشد؛ در واقع صرف انعقاد یک قرارداد دوجانبه مد نظر نیست چراکه این توافقات تجاری همانقدر که می‌تواند زمینه شکوفایی اقتصاد داخلی را فراهم آورد، توان این را دارد که در صورت عدم انتخاب صحیح کالاها و کشورهای هدف، به تولید داخلی صدماتی را وارد آورد.

شبکه تحلیلگران اقتصاد مقاومتی

انتهای متن/