به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از «گاردین»، در سراسر منطقه خلیجی، کشورها در حال ساختن بزرگ ترین موزه ها و برج ها با استفاده از مشهورترین معماران جهان هستند اما این نمایش قدرت نرم سرپوشی بر روی نگرانی های اخلاقی عمیق تر است. این موزه ها و برج ها در حقیقت سلاح هایی در مسابقه تسلیحاتی معماری و فرهنگی، ترکیبی از نیت های خوب و حساب و کتاب های سیاسی و نشانه هایی از اشتهای زیاد برای هویت و موقعیت در سرزمین هایی هستند که ثروت نفت در طول زمان آنها را تغییر داده است.

این کشورها با درگیری ها و آشوب هایی مواجه شده اند که خودشان به وجود آورده اند در حالی که به دنبال رفاه، ثبات و بقای حکومت های خود هستند. اینها کشورهایی با جمعیت کم و در مقابل جاه طلبی های بزرگ هستند. آنها قدرت و نفوذی را در خود می بینند که نامتناسب با اندازه شان است بنابراین شهرهای آنها در حال پیشرفتی خام و بدون پردازش هستند.

در حالی روز به روز به تعداد ساختمان های لوکس ساخته شده از پول نفت در کشورهای خلیجی ها اضافه می شود که درگیری میان آنها نیز بیشتر می شود.

قطر در حال حاضر در معرض تحریم کشورهایی مانند عربستان سعودی قرار دارد که آن را متهم به تروریسم و افراط گرایی کرده اند در حالی که خود در این زمینه در مظان اتهام قرار دارند.

«نیویورکر» در مقاله ای درباره مسائل اخلاقی پروژه های هنری کشورهای خلیجی به نقل از «Mishaal al Gergawi»، روشنفکر اماراتی نوشت: شما آنجا روی تخت خود نشسته اید و فکر می کنید کشور من تنها 45 سال سن دارد و من تلاش می کنم با داعش بجنگم، اقتصاد پس از نفت را توسعه دهم و با ساختن موزه ها و دانشگاه ها یک جامعه تحمل پذیر را به وجود بیاورم و من اینجا به خاطر مسائل مربوط به کار مورد انتقاد قرار می گیرم.

در اینجا سوال هایی مطرح می شود از جمله اینکه آیا شرایط کارگران مهاجر که تعداد آنها از بومی ها هم بالاتر رفته است با آوردن موزه لوور یا جام جهانی به کشورهایی مثل قطر بهبود پیدا می کند؟ و آیا ساخت کتابخانه های لوکس می تواند بر حمایت های دولتی از تروریسم سرپوش بگذارد؟

پاسخ این پرسش ها را هیچ کس نمی داند حتی خاندان های حاکم بر این کشورها که بازی های چندجانبه ای که موزه ها، دانشگاه ها و کتابخانه ها بخشی از آن هستند را انجام می دهند.

به هر حال این بازی ها در خدمت جاه طلبی های خاندان های حاکم در حال انجام هستند و آنچه می توان گفت این است که این پروژه های معماری و فرهنگی اگرچه ممکن است ذاتا خوب باشند اما در حقیقت به سلاح هایی در جنگ جدید خلیجی تبدیل شده اند.