به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، سال 1380 وقتی برای ادامه زندگی از یزد به تهران آمدم با خانواده فغانی آشنا شدم. آن موقع محمد فغانی پدر علیرضا از داوران فعال تهران بود و علیرضا هم در عرصه کمک داوری در بالاترین سطح فوتبال کشور فعالیت می‌کرد. همان موقع توانایی مدیریت و قضاوت در میانه میدان به‌عنوان داور وسط را در خود می‌دید و تصمیم گرفت به‌رغم مخالفت کمیته داوران کشور و اینکه شروع مسیر جدید او باید از لیگ‌های پایین اتفاق می‌افتاد این ریسک را بپذیرد و هدف خود را مصمم و پر امید از راهی دیگر دنبال کند.

از اینجای کار تقریبا من و علیرضا کارمان با هم شروع شد و نهایتا در سال 2008 نام‌مان در لیست داوران بین‌المللی ایران قرار گرفت. به‌رغم تندی‌هایی که گاهی از او در مسابقات سر می‌زد صبور و مصمم در کنار تمامی مشکلاتی که جامعه داوری کم و بیش با آن روبه‌رو است همواره به افق‌های بلند می‌اندیشید.

فصل 93-94 لیگ برتر بود که آن بازی معروف تراکتورسازی و نفت به جنجال کشیده شد و علیرضا از همان روز که زیر شدیدترین هجمه‌ها خود را تنها یافت به‌درستی متوجه شد که در این مسیر کسی یارای او نیست مگر موفقیت‌ها و بزرگی‌های که برای کسب آن باید از جان مایه گذاشت.

همان روزها بود که وزارت ورزشی‌ها و فدراسیون‌نشین‌ها هم‌قسم شدند که فوتبال ایران را از وجود یک داور موفق دیگر محروم کنند اما فغانی به‌رغم دلخوری‌ها ایستاد و ما هم در کنار او به این جمله بسنده می‌کردیم که «اندکی صبر، سحر نزدیک است».کمیته داوران فیفا و AFC برخلاف کمیته عافیت‌طلب خودمان فغانی را در قامت یک داور بین‌المللی زیر نظر داشت و عملکرد او را رصد می‌کرد. در سال 2012 به‌عنوان داور ذخیره به جام باشگاه‌های جهان دعوت شد و در سال 2013 در همین بازی‌ها به‌عنوان داور وسط دو بازی را قضاوت کرد. همین عملکرد مثبت سبب شد کمیته داوران فیفا او را در لیست داوران ذخیره جام‌جهانی 2014 برزیل قرار دهد. از اینجا به بعد فغانی به‌عنوان داوری در کلاس جهانی پای در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا 2015 نهاد و با قضاوت‌های خوب خود فینال این رقابت‌ها را بین استرالیا و کره جنوبی قضاوت کرد.

آسیا دیگر برای فغانی و تیم همراه او یعنی سخندان و منصوری کوچک شده بود. حالا آنها رویاهای بزرگی در سر داشتند. فیفا فغانی و تیمش را به جام باشگاه‌های جهان دعوت کرد و این بار قضاوت فینال این رقابت‌ها را مابین ریورپلاته و بارسلونا به او سپرد.

بازی‌های المپیک ریو در پیش بود و علیرضا و هم‌تیمی‌هایش که سهم زیادی در موفقیت‌های به دست آمده داشتند قدم در آوردگاه المپیک نهادند. قضاوت‌های خوب آنها در مرحله گروهی سبب شد بوساکای سوئیسی نام فغانی را برای فینال المپیک اعلام کند. این انتخاب‌ها نه اتفاقی بود و نه نتیجه شیر یا خط بازی پشت در اتاق‌های فیفا. نتیجه ساعت‌ها بررسی و برنامه‌ریزی بود.

جام کنفدراسیون‌ها آخرین محک جدی فیفا برای انتخاب تیم داوری کشورمان در جام‌جهانی روسیه بود و علیرضای ما حالا دیگر به آن درجه از کلاس بالای بین‌المللی رسیده بود که کسی در انتخاب او شکی به خود راه ندهد.

با شروع جام‌جهانی و صدور ابلاغ قضاوت بازی حساس آلمان و مکزیک، فیفا اعتماد خود نسبت به او را نشان داد و نتیجه قضاوت او گرفتن ابلاغ دیگر بازی حساس مرحله گروهی بین صربستان و برزیل بود جایی که یک اشتباه داوری می‌توانست سرنوشت پرافتخارترین تیم دنیا را عوض کند، اما فغانی با قضاوت فوق‌العاده حکم قضاوت حساس‌ترین بازی یک‌چهارم نهایی بین فرانسه و آرژانتین را به نام خود کرد.

فغانی این بازی حساس را چنان قضاوت کرد که بسیاری از رسانه‌های معتبر دنیا در گمانه‌زنی‌های خود او را بخت اول قضاوت فینال می‌دانستند اما حذف تیم‌های آمریکای جنوبی و قرار گرفتن چهار تیم از اروپا در نیمه نهایی و ملاحظاتی که فیفا دارد سبب شد نهایتا پیتانای آرژانتینی راهی فینال شود و فغانی سوت بازی رده‌بندی را به صدا در آورد.

فغانی و کمک‌هایش با قضاوت خوب در بازی آخرشان پرونده درخشانی از خود در این تورنمنت به جا گذاشتند تا همه ایرانی‌ها امید داشته باشند که جوان رعنای داوری فوتبال ایران باز هم برایشان افتخارآفرینی کند. البته اگر کوته‌نظران، بدخواهان و فرصت‌طلبان بگذارند.