2ـ دالیچ و اعضای تیم ملی کرواسی پاداش 23میلیون دلاری فیفا برای نایب قهرمانی را به یک خیریه کودکان اهدا کردند. دالیچ پس از این تصمیم، حرف‌هایی زد که دنیا را تکان داد: «کرواسی از ضعیف‌ترین کشورهای اتحادیه اروپاست. کرواسی کشوری است که بسیاری از مردمش در 20 سال پیش مانده‌اند. امروز در کرواسی، بازنشستگان ما نمی‌توانند ‌نیازهای اولیه خود را رفع کنند، مردم جوان نمی‌توانند هزینه تحصیلاتشان را بدهند و وضعیت سلامت، خوب نیست... .»

دالیچ و بازیکنانش آنقدر جوانمردی داشتند که درد مردم کشورشان را ببینند و همدردی کنند. آنها در اوضاع خراب کشورشان، به اندازه خودشان همراهی کردند. این همراهی و همدلی تا چه اندازه در ما وجود دارد؟ وقتی بازیکن پولدار ما راننده‌ای را که با او تصادف کرده در فشار قرار می‌دهد تا خسارتش را بگیرد بی‌توجه به این‌که شاید جیب او خالی خالی باشد.

ما همین همدردی و همراهی را کم داریم. آنها که بی‌خیال رویاهای یک ملت، از تیم ملی کنار می‌کشند، باید بیاموزند که فتح قله شهرت اولین نتیجه حضور در فوتبال است و قله‌های دیگری باقی مانده است. احساس درد از دردهای جامعه، قدم زدن در راه ایجاد بسترهای لازم فرهنگی، اقتصادی، آموزشی و بهداشتی در جامعه از دیگر مختصاتی است که ورزشکار ملی‌پوش باید آنها را دریابد. کاش بعضی آدمها می‌دانستند که نگاه مردم دردمند جامعه به آنها تا چه اندازه آرزو در دل خود دارد. کاش وظایف خود در قبال جامعه را می‌دانستند. کاش مسئولیت بزرگ خود را می‌شناختند. آن وقت شاید کمی احساس مسئولیت می‌کردند. آن وقت مانند دایی، آنها را در زمان اشک‌های مردم، در کنارشان می‌دیدیم.

علی جوادی

دبیر ورزش