به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، بازنشر/ حجت الاسلام و المسلمین دکتر مهدی بهداروند نویسنده و پژوهشگر حوزه دفاع مقدس و انقلاب اسلامی در سالروز پذیرش قطعنامه 598 طی گفت و گویی با پایگاه 598 دلایل پذیرش این قطعنامه توسط امام (ره) را تشریح کردند که به شرح ذیل می باشد:

جنگ 8 ساله تاریخ پر حادثه ای را برای مردم و نظام ما رقم زد. سال 66 شورای امنیت سازمان ملل متحد هشتمین قطعنامه اش را برای جنگ تحمیلی صادر کرد که عراق بلافاصله آن را پذیرفت اما ایران آن را تعلیق کرد و گفت که بایست جابجایی در بندها صورت گیرد. در آن زمان ما در خاک عراق و در موضع قدرت بودیم و عملیات کربلای 5 را انجام داده بودیم. متاسفانه یک سال پس از این کش و قوس ها و در 27 تیر 67 این قطعنامه بی کم و کاست قبول شد آن هم بعد از خسارات فراوانی که متحمل شدیم و شهدایی که تقدیم کردیم .

در سال 67 نه تنها ما تمام زمین هایی را که گرفته بودیم پس دادیم بلکه عراق مجددا داشت به سمت ما پیشروی میکرد و قصد تصرف دوباره خرمشهر را داشت بنابراین ما سه سوال را بایستی جواب دهیم:

اول اینکه عوامل صدور قطعنامه 598 که تا حدودی خواسته ایران را تامین کردند چه بود؟! دوم اینکه چرا در سال 66 که ما در اوج قدرت بودیم قطعنامه نمی توانست منافع ایران را تامین کند و چرا سال 67 در اوج استیصال قطعنامه به نفع ما بود؟! و اینکه چرا امام تعبیر جام زهر را برای این قطعنامه به کار برد؟

من معتقدم افرادی مانند آقایان ولایتی، محسن رضایی، حسن روحانی، فرماندهان نظامی و فرماندهانی سیاسی در عرصه دیپلماسی باید به مردم جواب دهند و نگذارند این تاریخ دچار تحریف و انحراف شود.

در اوایل سال 67 اتفاقاتی افتاد که بدین ترتیب می باشد: حمله عراق به فاو صورت گرفت که در مدت کوتاه با همکاری آمریکا و کویت و در ساعت 7 صبح سردار احمد کاظمی به آقای محسن رضایی که در آن زمان درکرمانشاه حضور داشت خبر داد و به تعبیر سرلشگر رشید ما تعبیر درستی از توان نظامی عراق نداشتیم و حتی آقای محسن رضایی می گفت عراق نمی خواهد کل فاو را بگیرد بلکه میخواهد قسمتی از آن را بگیرد تا براساس آن کار تبلیغاتی کند.

بعد از سقوط فاو، به ترتیب شلمچه و اهواز نیز مورد هجوم عراقی ها قرار گرفتند که امام پیام داد و رزمندگان ما توانستند با عملیات سرنوشت عراقی ها را به مرز بین الملل برگردانند و حتی در آن زمان محسن رضایی به آیت الله خامنه ای که در آن زمان رئیس جمهور بودند گفتند که به امام پیغام دهید ما تا بصره میتوانی پیش رویم که امام فرمودند ما در پذیرش قطعنامه تاکتیکی عمل نمیکنیم و بر سر مواضعمان هستیم.

سه عامل سبب شد امام جام زهر را سر بکشند. عامل اول آن که کشور در مرحله اول دارای دو موضع بود. یک موضع در جبهه و یک موضع در پشت جبهه بر خلاف آنکه عراق یکپارچه در جنگ حضور داشت و پایان خدمت برای سربازانش وجود نداشت و همه در خدمت جنگ بودند و نشان داد صدام بهتر از  ما به سخن امام که فرمود "جنگ در راس امور است" عمل کرد!

عامل دوم عدم همراهی جدی دولت با جنگ بود. در دولت مسئولینی بودند که اعتقادی به جنگ نداشتند مثل آقای بهزاد نبوی و تفکر لیبرالیستی که وجود داشت و سقوط قیمت نفت سبب شده بود که ما بتوانیم سالی یک عملیات انجام دهیم و همه فهمیده بودند که ما در مضیقه مالی قرار داریم و به خلاف دولت ما تمام کابینه دولت عراق لباس نظامی می پوشیدند و بسیاری از وزارتخانه هایشان در خط مقدم جبهه ها علیه ما فعالیت داشتند.

عامل اصلی غلبه گفتمانی بود که می گفتند ما با باید تجهیزات داشته باشیم تا بتوانیم عملیات انجام دهیم مثل نامه آقای رضایی که برای امام نوشتند که خبط بزرگی بود و در ادامه همان موضوعی بود که معتقد بودند جنگ بر محور دیپلماسی باید ادامه پیدا کند و میخواستند جنگ را باسیاست تمام کنند. این موارد عواملی بود که باعث شد امام در نهایت جام زهر را سر بکشند.

البته باید دقت کرد که جنگ را نباید با خط کشی های سیاسی تحلیل کرد بلکه باید بر اساس متد و روش صحیح دینی تبیین شود.