به گزارش "ورزش سه"، دوشنبه که رسید تمام شده بود، تمام. جام جهانی 2018 تمام شده بود. دوشنبه که رسید نیروهای شیطانی هجوم آورده بودند، دوباره، مثل همیشه. واقعیت ها مثل آوار پایین می آمدند، دوباره.

یک ماه جام را کنار هم سپری کرده بودیم، با پیروزی ها و شکست ها، با خاطره های مشترک. با گلی که مراکشی ها برابر ایران درون دروازه شان جای دادند، با شیرجه بیرواند برابر کریستانو رونالدو، با چهره محزون محمد صلاح، با سر پایین افتاده لیونل مسی، یا زمین خوردن های نیمار، با فرار امباپه به قلب دفاع آرژانتین، با ژرمن های کلافه شده، با انگلیسی های بیش از حد خوش بین، با کروات های خستگی ناپذیر...با فوتبال، نه بیشتر و از آن مهم تر نه کمتر.

این گران ترین و پرخرج ترین جام جهانی همه دوران ها - احتمالا برخلاف انتظار - بدل شده بود به سازمان یافته ترین جام. جامی عاری از خشونت های همیشگی با فقط چهار کارت قرمز. لبالب از چرخش های آخرین لحظه ای با آن ده گل دیرهنگام. این سومین جام جهانی پرگل همه دوران ها با 169 گل... به نظر می رسید همه جهان دنبال نوعی سرخوشی افتاده. دنبال سرانجامی فارغ از نتیجه. چنان که روس ها با تیمی متوسط به شور جمعی مردمانش تکیه کرد و اسپانیای بزرگ را کنار زد و به مرز قرار گرفتن در صف چهار تیم پایانی رسید. روس ها برای نخستین بار قلب همه را فتح کرده بودند و چهره سنگی و عبوس ولادیمیر پوتین گرمی جام را به سردی بدل نکرده بود.

سوت پایان را که کشیدند فرانسه قهرمان شده بود. تیمی بی شکست جام با یازده گل زده در چهار بازی پلی آف. تیمی که فقط نه دقیقه و دوازده ثانیه از یکی از حریفانش - آرژانتین - عقب افتاد. تیمی که تمام و کمال از پیله اش بیرون نیامد و می خواست برنده شود و برنده هم شد. احتمالا دیدیه دشان جایی در معبد بزرگان مان پیدا نمی کرد، ولی نمی توانستیم او را برای قرار دادن ستاره های بزرگش در کارهای گروهی تحسین نکنیم. امباپه به نمایش ها انفرادی تن نداد، آنتوان گریزمان بدل شده به بازیکنی چند نقشه، پل پوگبا در دل تیم حل شد و با پاس ها و ضربه هایش خروس ها را به جلو راند و اولین بازیکن منچستر یونایتد شد که در فینال های جام جهانی گل زده، واران که دو ماه پیش لیگ قهرمانان را فتح کرده بود با کیفیتی والاتر جام جهانی را هم بالا برد... خروس ها از مسیری طوفنده عبور کرده و جام را به چنگ آورده بودند: آرژانتین، اروگوئه، بلژیک و سرانجام کرواسی...

دوباره یکی از بزرگان اروپا جام را فتح کرد. اروپایی ها سه جام را پشت سر هم بالا برده اند: ایتالیا، آلمان و فرانسه، ولی جام 2018 فقط به فرانسوی ها تعلق نداشت. هجوم کرواسی به جام حیرت انگیر بود. آنها بی اعتنا به رسوایی های مالی و زیرساخت های فروپاشیده شان جلو رفتند و جلو. به تجربه، مهارت، شهامت و ایمان دل سپردند و به یک قدمی جام رسیدند تا به لوکا مادریچ "توپ طلا" را تقدیم کنند. آن چه که بازتابنده قصه جام 2018 هم بود: رویا بین باش و از ته دل بجنگ.

دنیا همیشه با نیروهای شیطانی روبرو بوده، همیشه تیرگی و سیاهی روح آدمی را نشانه رفته. ولی یک ماه رقابت های جام جهانی بی اعتنا به آنهایی که آن را "سیرک بزرگ" خواندند - نشان داد می توان با خاطره های مشترک برابر نیروهای اهریمنی صف کشید، می توان ارواح خبیثه را کنار زد، می توان با شیطان جنگید.